61η βενετσιάνικη Μόστρα
Κάλλιο αργά παρά αργότερα. Η Ολυμπιάδα επηρέασε και το φεστιβάλ Βενετίας που μετέθεσε τις προβολές του από τα μέσα Αυγούστου στο πρώτο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη. Ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του, Μάρκο Μάλερ, ζήλεψε τους ολυμπιακούς αγώνες και θέλησε να μεταφέρει τις ζητωκραυγές και στις αίθουσες. Η συμμετοχή του Delivery του Νίκου Παναγιωτόπουλου στο διαγωνιστικό τμήμα ήταν μια θετική έκπληξη, ακόμη και για το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου που δεν το ανακοίνωσε καν στη σελίδα του.
Η κριτική επιτροπή έμεινε ανεπηρέαστη από τις φιέστες. Οι σκηνοθέτες είχαν το πάνω χέρι κι αυτό φάνηκε και από τα βραβεία. Πρόεδρος ο Τζον Μπούρμαν και μέλη οι Σπάικ Λη, Βόλφγκανγκ Μπέκερ, Μίμο Καλοπρέστι, Ντούσαν Μακαβέγιεφ και Πιέτρο Σκάλια. Δυο ηθοποιοί η πιο νέα Σκάρλετ Γιοχάνσον και η βετεράνος Έλεν Μίρεν και ο παραγωγός Ζου Φενγκ συμπλήρωσαν την εννιάδα. Η τιμή ανήκε φέτος στον πορτογάλο αειθαλή δημιουργό Μανοέλ Ντε Ολιβέιρα του οποίου η συνολική προσφορά είναι διεθνώς αναγνωρισμένη και εκτείνεται σε επτά δεκαετίες. Σκεφτείτε, λέει, να τον είχε κερδίσει το τένις αντί της σκηνοθεσίας. Θα τον έτρεμε ως κι ο Λακόστ.
Τρεις είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι των βραβείων κι οι τρεις σπουδαίοι κι αγαπημένοι. Πρώτος και καλύτερος ο βρετανός Μάικ Λη του οποίου η "Vera Drake" απέφερε και χρυσό λιοντάρι και κύπελλο Βόλπι για την ερμηνεία της Imelda Staunton στον βασικό ρόλο. Δεύτερος ο χιλιανός Αλεχάντρο Αμεναμπάρ που πέτυχε το ανάλογο: αργυρό λιοντάρι για τον ίδιο και το "Mar adentro" [A sea inside] και κύπελλο Βόλπι για τον πρωταγωνιστή του Χαβιέ Μπάρντεμ. Συν το βραβείο Arca Cinema Giovani που απονέμεται στην επλίδα του παρόντος.
Αλλά ούτε κι ο Κιμ Κι-ντουκ πρέπει να νοιώθει άσχημα. Βραβείο σκηνοθεσίας και βραβείο Fipresci, μικρό χρυσό λιονταράκι [των μικρών θεατών] και τιμητική σκηνοθετική μνεία από το Signis. "Είμαστε όλοι μας σπίτια αδειανά, που περιμένουν αγωνιώντας αυτόν που θα τα ξεκλειδώσει και θα τα λευτερώσει απ' την κλεισούρα..." είπε για τη νέα του ταινία "Bin jip" [3-iron]. Στην Άπω Ανατολή κατέληξε και το βραβείο Osella που τίμησε τα στούντιο Ghibli για τη φανταστική δουλειά στο κινούμενο σχέδιο "Hauru no ugoku shiro" [Το μετακινούμενο κάστρο του ουρλιαχτού] του Hayao Miyazaki.
Το βραβείο "Marcello Mastroianni" πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού μοιράστηκαν οι Marco Luisi και Tommaso Ramenghi για το φιλμ "Lavorare con lentezza - Radio Alice 100.6 MHz" [Δουλεύοντας αργά και μεθοδικά] του Guido Chiesa. Τον λέοντα του μέλλοντος απέσπασε ο επίσης πρωτόφαντος Ismael Ferroukhi για το "Μεγάλο Ταξίδι" του [Le grand voyage]. Ειδική μνεία έγινε και στο "Saimir" του Francesco Munzi. Στους Ορίζοντες πρώτευσαν "Τα μικρά παιδιά" [Les petits fils] του Ilan Duran Cohen και μνημονεύτηκε το "Vento di terra" του Vincenzo Marra, που απέσπασε και το βραβείο Fipresci για ταινία εκτός διαγωνιστικού.
Το βραβείο Signis παρηγόρησε τον πολωνοελβετό Greg Zglinski [Tout un hiver sans feu / Χειμώνας χωρίς φωτιά] ενώ στην 'Εβδομάδα κριτικής' εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από κοινό και ειδικούς η δουλειά των αφών Ronit και Shlomi Elkabetz, "Ve lakachta lecha isha". Το βραβείο καλλιτεχνικής συμβολής Prix Art et Essai χτύπησε "Η γυναίκα του Ζιλ" [La femme de Gilles] του Frederic Fonteyne κι έτσι ο Ζιμ έμεινε μπουκάλα.
Στο νεότευκτο τμήμα του ψηφιακού κινηματογράφου βραβεύτηκαν τα "20 δάχτυλα" [20 Angosht] της Mania Akbari ενώ οι Lucio Pellegrini και Gianni Zanasi απέσπασαν ειδική μνεία για το "La vita e breve ma la giornata e lunghissima" [Η ζωή είναι σύντομη αλλά η μέρα διαρκεί πιότερο]. Στα ψηφιακά μελλοντολογικά εφέ αρίστευσε το "Collateral" του Μάικλ Μαν. Στα μικρά-μικρά δόθηκε αργυρούς λέων στον Kamel Cherif του "Signe d'appartenence" [Sign of belonging], εύφημος μνεία στον "Ξυλουργό και την αδέξια γυναίκα του" [The Carpenter and His Clumsy Wife] του Peter Foott και βραβείο UIP του καλύτερου ευρωπαϊκού μικρού στο "Αντίο" [Goodbye] του Steve Hudson.
"Η γη της αφθονίας" [Land of Plenty] του Βιμ Βέντερς γοήτευσε μόνο την Unesco [πάλι καλά], ενώ οι Τζιάνι Αμέλιο [Le chiavi di casa], Άμος Γκιτάι [Promised Land / Γη της Επαγγελίας], Μαρκ Φόρστερ [Finding Neverland / Ψάχνοντας τη χώρα του Ποτέ] και Μαρζιγιέ Μεσκινί [Sag-haye velgard / Αδέσποτα σκυλιά] ψιλοακούστηκαν σε κάτι δεύτερα-τρίτα βραβειάκια. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση για τους Κλαιρ Ντενί, Αρνό Ντεσπλεσέν, Χου Χσιάο Χσεν, Μίρα Ναίρ, Φρανσουά Οζόν, Μικέλε Πλάσιντο και Τοντ Σόλονζ.
Αίσθηση, συγκίνηση και τρία τουλάχιστον βραβεία προκάλεσε η φιλανδή-εσθονή Pirjo Honkasalo με τα ντοκυμαντερικά "Τρία δωμάτια της Μελαγχολίας" [Melancholian Kolme Huonetta / The 3 Rooms of Melancholia] που έχει επανειλημμένα ασχοληθεί με τα ανθρώπινα δικαιώματα και με τις ατομικές ιδιαιτερότητες [Η Τάνιουσκα και οι 7 διάβολοι, 1993].
Θέα στον κόσμο
Μάικ Λη, Μάικ Λη, κάτι μου λέει...
Κιμ Κι-ντουκ: κορεάτικη πρωτοπορία
Το Bin jip στο Τορόντο
Η έσω έσω θάλαττα
Ακονίστε τα ισπανικά σας
Το ουρλιαχτό στο κάστρο του
Κάποτε ένας χειμώνας
Θάνατος κι ανάταση στη Βενετία
Μεγάλο ταξίδι στο Τορόντο
Vento di Terra στο Τορόντο
Τα πάντα εν Ολιβέιρα πορτογαλιστί
11η Σεπτέμβρη και Βέντερς
Αδέσποτα ιρανόπουλα
Παράδοση καθ' υπόδειξη
Εγώ πάντως προτιμώ την Αμελί
