6o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, Δευτέρα 15/03/2004
Καλή μας αρχή και καλή μας συνέχεια. Πριν προλάβω να πατήσω το πόδι μου στο Ολύμπιον αντίκρισα τα πρώτα κόκκινα χαρτιά στην κεντρική είσοδο. Ξέρετε αυτά που αναγγέλλουν τις αλλαγές προγράμματος. Αμάν πια τι γουρσουζιά είναι αυτή; Τες πα, είπα μέσα μου. Το χαριτωμένο μουτράκι της κοπελιάς στο ταμείο μούφτιαξε διάθεση κι είπα να μπω να δω τι παίζεται. Κάτω στα επίσημα είχε την "Ιστορία της καμήλας που δάκρυσε" [για να μη νομίζετε ότι δακρύζουν μόνο τα λιβάδια] αλλά είπα να την αφήσω για την επόμενη προβολή της. Κι έτσι ανέβηκα στον Ζάννα.
Είδα τρία ντοκιμαντέρ όλα σε dvd. Ο προτζέκτορας δεν είχε την καλύτερη δυνατή ποιότητα και η προβολή δεν κάλυπτε όλη την οθόνη. Και να σκεφτείτε ότι η οθόνη του Ζάννα είναι η μικρότερη όλων των αιθουσών της πόλης. Τες πα. Ελπίζω μόνο να μην τα δούμε όλα σε dvd! Εντάξει είπαμε πρόοδος αλλά με τον ανάλογο επαγγελματικό εξοπλισμό.
20.30 Πατρίδα - Ένα ταξίδι στις ρίζες [Motherland - A genetic journey, 2003, Ην. Βασίλειο, 89'] του Archie Baron
Ωραίος τύπος ο Άρτσι Μπάρον! Βρήκε 229 αφρο-εγγλέζους από μάνα, πατέρα, παππού και γιαγιά. Τους πήρε DNA από το σάλιο τους και έψαξε σε δυο τράπεζες με χιλιάδες αλυσίδες δεσοξυριβοζονουκλεϊνικού οξέως και μιτοχονδρίων απ' όλον τον κόσμο να βρει πούθε κρατάει η σκούφια τους. Βέβαια αυτοί ήταν εθελοντές και ευκατάστατοι, ώστε να μπορέσουν να χρηματοδοτήσουν την ταινία του. Ταξίδι εξωτικό με τα έξοδα πληρωμένα.
Τελικά εστίασε σε τρεις απ' αυτούς που φαίνεται να ήταν και οι πιο ζουμερές περιπτώσεις. Τα αποτελέσματα είναι αρκετά ενδιαφέροντα και ενίοτε εντυπωσιακά. Η επιστροφή στις γενετικές ρίζες δεν είναι μια απόλυτα τεκμηριωμένη διαδικασία, αλλά σίγουρα βάζει τους εθελοντές σε φυλετικές αναζητήσεις που οδηγούν στην κατοχύρωση μιας δεύτερης ταυτότητας. Και στέλνει τους θεατές ταξίδι σε χώρες άγνωστες, μακρινές και καταφρονεμένες. Στα ερημικά βάθη του Λίγηρα ή στο ασήμαντο νησάκι της Ισημερινής Γουινέας ή και στις παρηκμασμένες φυτείες της Τζαμάικα.
Προσανατολιστείτε: στη χώρα των μανάδων τους
23.00 Ανακούφιση [Opgelucht, 2003, Ολλανδία, 16'] της Aliona van der Horst
Η Ολλανδία είναι χώρα πολλών παλαβών ιδεών και διεκδικεί με αυταπάρνηση την πατρότητα του μικρότερου συνειδητοποιημένου γκέι ανά τον κόσμο. Χαριτωμενιά μικρής διάρκειας που προσπαθεί να δώσει στο θέμα μια άλλη διάσταση βυθίζοντας τον ήρωά της στο καθαρτήριο νερό μιας πισίνας. Μην λησμονείτε ότι μας χρειάζεται ο ανάλογος σεξουαλικός προσανατολισμός [πέραν του επαγγελματικού] ώστε να βρούμε τη φυσική μας κλίση.
Προσανατολιστείτε: σεξουαλικά
23.20 Garden [Κήπος (περιοχή), 2004, Ισραήλ, 83'] των Ruthie Shatz και Adi Barash
Κήπος λέγεται ένα κακόφημο πάρκο του Τελ Αβίβ όπου συχνάζουν αγοράκια που πληρώνονται για να παραστήσουν τους επιβήτορες. Ένα απ' αυτά σπιτώνεται από κάποιον ταχτικό του πελάτη... Η [ας υποθέσουμε] πρωτοτυπία του θέματος εξαντλείται στα πρώτα δεκαπέντε λεπτά. Μετά αρχίζουν οι αποχωρήσεις... Υποθέτω πως οι συμπατριώτες των δύο σκηνοθετών θα τους λιθοβολούσαν μετά χαράς.
Προσανατολιστείτε: στα νυχτερινά κόλπα του Τελ Αβίβ
Φιλοδώρημα: η καμήλα που βαλάντωσε
