6o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, Τετάρτη 17/03/2004

Πρέπει να σας ζητήσω συγγνώμη. Συγγνώμη! Οι ταινίες που σας έλεγα ότι ήταν σε dvd δεν ήταν σε dvd. Ήταν σε beta, χειρότερο δηλαδή. Και μάλιστα μου είπαν πως το γεγονός ότι δεν προβλήθηκαν σε όλη την έκταση της οθόνης οφείλεται καθαρά και μόνον σε επιλογή του σκηνοθέτη που έκανε την μετεγγραφή. Τες πα. Σήμερα είδα μόνο μια ταινία γιατί ήθελα να δω και μια φίλη που ήρθε από μακριά. Και δεύτερον γιατί μετά πήγα στο βραδινό gig.

20.30 Η ιστορία της καμήλας που δάκρυσε [The story of the weeping camel, 2003, Γερμανία, 93'] των Luigi Falorni και Byambasuren Davaa

Πτυχιακή εργασία των δύο φοιτητών της σχολής του Μονάχου είπατε; Κι όμως θα την ζήλευαν πολλοί φτασμένοι κινηματογραφιστές. Το περιστατικό λαμβάνει χώρα στα όρια της ερήμου Γκόμπι στην Μογγολία. Οι καμήλες είναι τα πολυτιμότερα ζα των κατοίκων της περιοχής και η γέννα μιας μικρής λευκής καμήλας είναι πολύ οδυνηρή. Η μαμά απορρίπτει το σπλάχνο της. Δεν θέλει να το θηλάσει. Αφού δοκιμαστούν αρκετά κόλπα, επιστρατεύεται ένας βιρτουόζος μουσικός που παίζει ένα τοπικό δίχορδο όργανο με δοξάρι και η καλλίφωνος νύφη που θα σαγηνεύσει την άκαρδη μάνα. Η καμήλα συγκινείται, το καμηλάκι χορταίνει μητρικό γάλα και οι καμηλιέρηδες το γιορτάζουν αναλόγως.

Η κινηματογράφηση είναι εκπληκτική κι ακολουθεί τα γεγονότα βήμα προς βήμα ως την καταληκτική τελετουργική πράξη της αφύπνισης του μητρικού φίλτρου. Τα παιδάκια, τα αρνάκια και τα καμηλάκια κάνουν διαδοχικές ρελάνς. Οι συνήθειες κι ο τρόπος ζωής των νομάδων φωτογραφίζεται αριστουργηματικά. Η απουσία διαλόγων στο δεύτερο μισό της ταινίας αφήνει στα ζώα τον απαραίτητο χώρο να αυτοσχεδιάσουν χωρίς λόγια. Τα ρίγη δίνουν μια αίσθηση συνέχειας στα πλάνα. Το uncut είναι ένας μάλλον φτωχός όρος για να περιγράψει τη μαγεία και την πλήρωση του συναισθηματικού μου ορίζοντα. Μην τη χάσετε όταν θα βγει στις αίθουσες.

Απογειωθείτε: η καμήλα που πλάνταξε στο κλάμα
Προσανατολιστείτε: στο σταθμό του Μονάχου

23.00 Coti K και Fennesz dj-sets, Ξυλουργείο Μύλου

Ο Coti ανοίγει το φορητό του. Οι ήχοι του είναι αρχικά μυοχαλαρωτικοί, κατόπιν αφυπνιστικοί, μετά αντιδραστικοί. Δημιουργεί έναν ηχητικό αντιπερισπασμό, έναν τάπητα που ίπταται πάνω από τα αγριόχορτα που βλέπουμε στην οθόνη πίσω του. Ο νους ταξιδεύει, το σώμα υποχωρεί. Το πνεύμα προβάλλεται αστρικά, δραπετεύει σαν νάναι αυτή μια πράξη φυσιολογική, σαν να πήγε μια βόλτα. Η Poeta Negra έκανε πολύ καλά που βγάζει το νέο του cd. Εγώ όμως θέλω ν' ακούσω και τη μουσική της ταινίας "Hardware" που υπογράφει ο ανήσυχος ελληνοϊταλός [Μπάμπη κάνε κάτι].

Ο Fennesz ανοίγει το φορητό του. Το δαγκωμένο μήλο λαμπιρίζει έντονα. Οι ωκεανοί των ήχων του σηκώνουν αφρισμένα κύματα στην όπισθέν του οθόνη. Ακατέργαστα λευκοθόρυβα διαμάντια εξορύσσονται με μαστοριά και ταμπεραμέντο. Κατόπιν πιάνει την κιθάρα του. Οι ηλεκτρικές της συγχορδίες ταράζουν τα ήδη βαβαρυμένα ψηφιακά ύδατα. Το mixer δεν πολτοποιεί, απλά αναδεικνύει. Αντίρροπες δυνάμεις υποτάσσονται στα χέρια και τους παραμορφωτές του δαιμόνιου αυστριακού. Το ανκόρ επιβεβαιώνει τον ρυθμικό κανόνα. Το επερχόμενο cd "Venice"φαντάζει πολλά υποσχόμενο.

Προσανατολιστείτε: coti να καίει
Προσδεθείτε: το αερόπλοιο σηκώθηκε