7o ΦΝτΘ, ημέρα 6η, Τε 06/04/2005

Η συναυλία των Raining Pleasure ματαιώθηκε για προσωπικούς λόγους του Βασιλικού, του τραγουδιστή τους. Ο πατέρας του αντιμετωπίζει ένα σοβαρότατο πρόβλημα υγείας κι έπρεπε να φύγει άρον άρον για την Πάτρα, να βρεθεί παρά το πλευρόν του. Εύχομαι ταχεία ανάρρωση.

Σήμερα ένοιωσα πολύ πολύ μικρός. Εξαφανίστηκα! Είδα και έζησα τόσο ωραίες ταινίες που νοιώθω πως δεν θα τα καταφέρω να σας μεταδώσω τα αισθήματά μου γι' αυτές. Μία και μία ήταν όλες τους.

19.00 Το μπλέξιμο που λύνεται (Why worry?, 2005, Ελλάς, 14') του Λουκά Κούχτιν
Τα τρομερά παιδιά του ανεξάρτητου βορειοελλαδικού σινεμά, η BigBang productions, ξαναχτύπησαν. Μας καλωσόρισαν στην προβολή με τσικουδιά και μας πρότειναν να βγάλουμε τα περιττά ρούχα λόγω ζέστης και για να έρθουμε κοντύτερα. Η ταινία ξεκίνησε με ένα μέντλεϊ κι ένα σάμπλινγκ εικόνων που εξελίχτηκε σε μίνι αναδρομή στο ρόλο της κάμερας ως μέσο καταγγελίας και πίεσης των πολιτών προς τις απερίσκεπτες ενέργειες των αρχών.

Το περιστατικό που παρουσιάζουν δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εξαιρετικό αφού είναι μάλλον συνηθισμένη πρακτική να αυθαιρετούν οι δήμοι σε βάρος κάποιων ή όλων το δημοτών και προς όφελος πολιτικό και ενίοτε όχι μόνον. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η αντι-δράσεις τους απέναντι στην αδικία που νοιώθουν να υφίστανται, η αξιοποίηση του καταγραφικού μέσου ως μέσου διαμαρτυρίας και η επίτευξη ενός στόχου διαμέσου της χρήσης "των κανόνων του παιχνιδιού".

Σίγουρα μας δίνουν ένα καλό παράδειγμα για το πώς μπορούμε να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν, δηλαδή ένα χώρο με δέντρα, μια πλατεία που να μην είναι πάρκινγκ, έναν πνεύμονα παραπάνω στον αστικό ιστό που μας περικλείει.
Για το [μ]πλέξιμο

19.15 Μπλακ μπεεε (Black baah, 2005, Ελλάς, 70') του Θόδωρου Μαραγκού
Δεν ανακαλώ καμία άλλη ελληνική ταινία που να αφηγείται παράλληλα πολλές ιστορίες με φυσικότητα και μαεστρία. Δεν θυμάμαι να υπάρχει προηγούμενο. Τι αφηγείται; Την ιστορία της αρχαίας Κούμας και του Ερκολάνο [Ηράκλεια;], ελληνικών αποικιών της Μεγάλης Ελλάδος. Τις περιπέτειες των παπύρων της βιβλιοθήκης του Χερκολάνο. Τις γνώσεις των νεοελλήνων σε σχέση με τους προγόνους μας [μας παραπέμπει στο κύκνειο βιβλίο του Ρένου Αποστολίδη]. Τη διαφορά κλασικής παιδείας της σύγχρονης Ιταλίας και της σύγχρονης Ελλάδας. Την ιστορία της οικογένειας του σκηνοθέτη, με τις χαρές και τις λύπες της. Αλλά και την εξέλιξη μιας φιλίας, του ναπολιτάνου Αιγίσθου και του κυμαίου Στάθη.

Ο Θόδωρος Μαραγκός με εξέπληξε ακόμη και με το προσωπικό στιλ αφήγησης που διαθέτει πρωτοτυπία, αμεσότητα, χιούμορ [μαύρο προφανώς] και ευρύτητα πνεύματος. Καθώς και με τις τολμηρές του επισημάνσεις για το σύστημα παιδείας στη χώρα μας: δε διστάζει να θέσει τα δάκτυλα επί του τύπου των ήλων, να αποκαλύψει ποιοι έσπειραν το φόβο στους ατρόμητους και ευδαίμονες έλληνες και ποιοι εξακολουθούν να μας απομακρύνουν συστηματικά από την αρχαία κληρονομιά μας.

Σίγουρα αυτά που λέει πονάνε πολύ. Σίγουρα μας πληγώνει όταν μας τα απαριθμεί κατάμουτρα. Το ύφος του είναι ειρωνικό, είναι γεμάτος θυμό, ξεχειλίζει από αγανάκτηση. Μας φέρνει όμως κόντρα με την προσωπική του πορεία, τη στάση ζωής που ακολούθησε και τις αρχές με τις οποίες μεγάλωσε τα δικά του παιδιά. Μας απευθύνεται σα να είμαστε όλοι παιδιά του, γιατί πονάει κι ο ίδιος να μας βλέπει χαμένους στο διάστημα. Και ντύνει τις διηγήσεις του με μουσικές γέφυρες, καταπραϋντικές και ψυχαγωγικές, ίνα προς τούτο τη μνήμη μας αναμοχλεύσει.
Μπ+ε=Μπε

21.00 Άγγιξε τον ήχο (Touch the sound, 2004, Γερμανία / Ην. Βασίλειο, 99') του Thomas Riedelsheimer
Ο ηχουργός, ηχομελετητής, ηχοκαταγραφέας, ηχογεννήτορας και περιβαλλοντικός ηχοσχεδιαστής που ακούει στο όνομα Fred Frith επιστρέφει δριμύτερος όσο ποτέ. Αυτή τη φορά συνδιαλέγεται με μια κουφή περκασιονίστα που βιώνει τη μουσική αγγίζοντάς την. Οι δονήσεις, τα κύματα, τα ρεύματα και τα επίπεδα των ήχων, είναι εντονότερα και διαρκούν πάντοτε πολύ περισσότερο από αυτά που αντιλαμβάνεται ακόμη και το πιο ευαίσθητο ανθρώπινο αυτί. Το κρύωμα στη μύτη επηρεάζει άμεσα την ακοή αλλά όχι και την αίσθηση των παλμών. Τα πάντα είναι μουσική, οι ήχοι γεννιούνται ακατάπαυστα από παντού. Η απόλυτη σιωπή, η απόλυτη ησυχία, δεν υπάρχουν. Το αντίθετο της διαρκούς ηχοβολιστικής πανδαισίας είναι η απόλυτη απουσία των αισθήσεων, είναι ο θάνατος.
Οι πειραματισμοί με τους ήχους έχουν έναν κατεξοχήν παιχνιδιάρικο χαρακτήρα. Κι αυτό το ξέρει και η ηρωίδα μας, η Έβελιν Γκλήνι. Χαίρεται παίζοντας και παίζει μουσική χαρούμενη μέχρι σημείου ευφορίας και έκστασης. Είτε βρίσκεται σε κάποια τεράστια αποθήκη στούντιο στην Κολονία, είτε στο μετρό της Νέας Υόρκης, είτε σε κάποιο αεροδρόμιο. Είτε βαράει κρουστά στους πρόποδες του Φουτζιγιάμα είτε στο Έβερεστ είτε στα υψίπεδα της Σκοτίας, στην πατρική φάρμα όπου γεννήθηκε. Είτε διδάσκει το ψηλάφισμα των ήχων είτε εξερευνά νέες φόρμες, νέα όργανα, είτε παράγει ήχους από ευτελή αντικείμενα καθημερινής χρήσης είτε αφουγκράζεται με γυμνές τις πατούσες των ποδιών το χτένισμα των χαλικιών ή την άμμο της θάλασσας.

Ειλικρινά, το ξέρω, δεν έχει τελειωμό αυτό το πανηγύρι ή μάλλον αυτή η μυσταγωγία. Κι αν έχετε όρεξη για σημειολογίες για βαθυστόχαστες αναλύσεις, προσέλθετε. Για όλους υπάρχει υλικό. Το σάουντρακ και γρήγορα.
Ηχοθεραπεία με κρουστά

23.00 Ο διάβολος κι ο Ντάνιελ Τζόνστον (The devil and Daniel Johnston, 2004, ΗΠΑ, 109') του Jeff Feuerzeig
Ποιο είναι αυτό το τέρας που τα μάτια του προεξέχουν μισό μέτρο πάνω από το σώμα του; Και γιατί ο Κερτ Κομπέην τόκανε καθημερινό του μπλουζάκι; Ποιος είν' αυτός ο DJ που τραγούδια του έχουν ερμηνεύσει πάνω από 125 καλλιτέχνες ή σχήματα, των οποίων η γκάμα απλώνεται σε πάμπολλα διαφορετικά είδη μουσικής; Που πήγαν οι επτά διάβολοι που έφυγαν από την Τάνιουσκα; Γιατί αγιοποιήθηκε η Χόλι στο μυαλό ενός σαλεμένου όσο και φάλτσου τροβαδούρου;

Και το όνομα αυτού του περιθωριακού μισοπάλαβου δημιουργού, Δανιήλ Πετρόγιαννος. Η τρέλα του είναι πηγή δημιουργίας κι ο ίδιος τρέφεται απ' τις σάρκες του. Αυτοκαταστρέφεται και γράφει άσματα, ζωγραφίζει κόμικ στριπς και τέρατα, ηχογραφεί τις φωνές των πολλών του εαυτών αλλά και της μάνας του που τον μαλώνει.
Πηγαινοέρχεται συχνάκις στην κόλαση και γυρίζει σα να ήταν διακοπές. Βλέπει θεούς και δαίμονες και ζωγραφίζει ψάρια, διπλά ψάρια-μάτια, υπεράνθρωπους και φαντασματάκια.
Ο Κάσπερ κι ο Ντι-τζέι