7o ΦΝτΘ, ημέρα 9η, Σα 09/04/2005

Σήμερα το βάρος των ημερών ήταν ασήκωτο. Ξύπνησα αργά, πλύθηκα αργά, έφαγα αργά. Το βράδυ δεν ξέρω πως θα με βρει. Ακούστηκαν και κάποιοι ψίθυροι για μεταμεσονύχτιο μαραθώνιο ταινιών την Κυραική μετά την τελετή λήξης. Είστε έτοιμοι;

12.30 Ο καημός της Ωραίας Ελένης - Πόλεμος ή έρωτας; (The yearning of Troy Helen - War or love?, 2004, Ελλάς, 80') του Νίκου Αλευρά
Πέρσι ήταν η Αρκαδία, φέτο είναι η Λακωνία. Μετά ποια έχει σειρά, η Ηλεία; Μια δουλειά που μοιάζει να κρύβει πολλή έρευνα από πίσω της. Κι ένα εκπληκτικό κείμενο που το "τραγουδάει", άλλοτε μελαγχολικά κι άλλοτε νοσταλγικά, η Όλια Λαζαρίδου φορώντας το φουστάνι της Ωραίας Ελένης. Κρίμα που οι εικόνες δεν είναι αντάξιες.

14.30 Μέθεξις (Musical communion, 2005, Ελλάς, 54') του Γιώργου Μπότσου
Τρεις αυτοδίδακτοι εραστές της μουσικής. Ο μυτιληνιός τεχνίτης της πέτρας που τραγουδάει άμα πιει ούζο. Ο γιαννιώτης παπάς που ψέλνει τα ηπειρώτικα. Κι ο θεσσαλονικιός χημικός που σκαρώνει λαϊκά μουσικά όργανα. Τρεις βίοι παράλληλοι τρεις σχολές τρεις εκδοχές της διαφύλαξης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Το συνεργείο εισβάλλει στην προσωπική τους ζωή. Τους μοντάρει παράλληλα, τους γνωρίζει εκ του σύνεγγυς και τους προετοιμάζει για μια τριπλή μέθεξη. Εν τω μεταξύ ο μάγειρας της Απελλού σιγομαγειρεύει το μενού της συνάντησης. Ακριβώς όπως και οι Μπότσος και Καπρινιώτης [διευθυντής φωτογραφίας] μαγειρεύουν το αντάμωμά τους.

Δεν υπάρχει τίποτε το επιτηδευμένο γιατί και οι τρεις τους είναι ανοιχτόμυαλοι και δεκτικοί άνθρωποι. Γιατί αγαπούν τον συνάνθρωπο, γιατί πιστεύουν στη φιλία, στις γνωριμιές, στη δύναμη της μουσικής. Γιατί ξέρουν πως σαν κάτσουν στο ίδιο τραπέζι και πιουν λιγουλάκι θα λυθούν όλα, θα ενώσουν τις φωνές τους και θα χαρούν την καλή παρέα.

Είναι το λιγότερο αξιοθέατο ένα τέτοιο ντοκιμαντέρ που καταφέρνει να συλλάβει και να αποτυπώσει καταρχήν τις τρεις διαφορετικές χημείες των ηρώων της, το χιούμορ, τις απόψεις και τα παιχνίδια τους, και κατόπιν την αλυσιδωτή αντίδραση και την έκκληση ενέργειας που συνεπάγεται η συνεύρεσή τους.

Μετά το τέλος της προβολής μας περίμενε ακόμη μια έκπληξη στο χώρο έξω απ' το Ολύμπιον: ο παραγωγός κερνούσε τσίπουρα και οι τραγουδιστάδες με τη συνοδεία της κομπανίας έβαλαν το κέφι και το τραγούδι σε νέα τροχιά.

15.30 Οι μουσικοί του κόσμου - Μάλι (Musicians of the world - Mali, 2004, Ελλάς, 57') του Χρόνη Πεχλιβανίδη
Από τον Σαλίφ Κεϊτά και τον Γιουσού Ν'Ντουρ στο Φεστιβάλ της Ερήμου. Παρέα με τη Μάγια [Τσόκλη] και τον Λεωνίδα Αντωνόπουλο. Μια σειρά μουσικών περιπλανήσεων που ξεπήδησε από το "Ταξιδεύοντας". Ταξίδια μουσικά στα πέρατα του κόσμου. Ταξίδια που έχουν και κινηματογραφικό ενδιαφέρον. Πολύ μεγαλύτερο μάλιστα από τα Κάμελ Τρόφι και τα ριάλιτι τηλε-Νησιά και τηλε-Αρένες.

16.10 Οι άνθρωποι των πουλιών (Birdpeople / VogelMenschen, 2004, Γερμανία / Γαλλία, 92') του Eduard Erne
Ομολογώ πως δεν ήξερα ότι τα "Ταξιδιάρικα Πουλιά" του Περέν γεννήθηκαν και μεγάλωσαν ειδικά γι' αυτόν το σκοπό, να γίνουν δηλαδή οι πρωταγωνιστές της ταινίας. Σκεφτείτε λοιπόν το δέσιμο των ανθρώπων που τα είδαν να σκάνε απ' τ' αυγό, να κάνουν τα πρώτα βήματα, τα πρώτα φτεροκοπήματα. Αυτούς που γίνηκαν μανάδες και πατεράδες τους, που μοιράστηκαν μαζί τους τις πρώτες πτήσεις. Που πόνεσαν για το χαμό τους. Που ταυτίστηκαν τόσο πολύ με τον ρόλο τους αυτό, ώστε να αλλάξει άρδην η ζωή τους και η έννοια του ευτυχισμένου βίου από κει και μετά.

Εμείς βλέπουμε αυτούς τους ιδιόρρυθμους γονείς να [μα]γεύονται [από] τα γονικά τους φίλτρα, να περιγράφουν τις αλλαγές στη θεωρία τους περί της ζωής, να συστέλλονται και να διαστέλλονται από συγκίνηση και από άγρια χαρά, από οδύνη και κλάματα, από τον αποχωρισμό και την ανεξαρτησία των τέκνων τους. Χωρίς εισαγωγικά.
Of birds and people

18.00 Τα σημάδια του νερού (Watermarks, 2004, Γαλλία / Ισραήλ / ΗΠΑ, 77') του Yaron Zilberman
Η κολυμβητική ομάδα Hakoah της Βιέννης [ιδρυθείσα το 1909] διαλύθηκε από του ναζί στα 1938. Οι "ιθαγενείς" αυστριακοί είχαν φροντίσει πριν, να δείξουν το μίσος τους απέναντι στους εβραίους συμπολίτες τους. Ο Zilberman βρήκε έξι [και μία] κολυμβήτριες της ομάδας τις επισκέφθηκε στα πέρατα του κόσμου όπου προσέφυγαν, και τις έπεισε να έρθουν να κολυμπήσουν ξανά μαζί στην ίδια πισίνα των νεανικών τους χρόνων.
Οι προσωπικές περιπέτειες της καθεμιάς σκιαγραφούνται παράλληλα και οι μνήμες παρουσιάζονται μέσα από φωτογραφίες και επίκαιρα της εποχής. Η τελική συνάντησή τους, ανοίγει ξανά τους ασκούς του Αιόλου. Η βουτιά στην πισίνα της λήθης έχει καθαρτήριες ιδιότητες. Οι νέες γενιές [η εγγονή της μιας εξ αυτών] παίρνουν μαθήματα ευγένειας και αξιοπρέπειας.
Υδάτινες διαδρομές εκτός κουλουάρ

20.30 Βασισμένη σε αληθινή ιστορία (Based on a True Story, 2004, Ολλανδία, 75') του Walter Stokman
Πρόκειται για το αληθινό γεγονός που ενέπνευσε τη "Σκυλίσια μέρα" του Sidney Lumet. Ο αληθινός Τζον αποδεικνύεται ένας εκβιαστής που προσπαθεί να επιβάλλει στον Stokman τη δική του εκδοχή, αντί 28.000 δολαρίων. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει με μαεστρία και ελιγμούς να ανατρέψει τις προθέσεις του και να αποκαταστήσει την αλήθεια με όλα τα παρακλάδια της.

Συνδυάζει ένα αρκετά πλούσιο αρχειακό υλικό που το φέρνει κατ' αντιπαράσταση με τη δραματουργική εκδοχή της ταινίας του Λιούμετ. Συνομιλεί με όλους τους εμπλεκόμενους, σέβεται την μνήμη του νεκρού Σαλ και ιντριγκάρει τον υπερφίαλο Τζον απ' το τηλέφωνο. Αυτός αποδεικνύεται εντέλει αμετανόητος και απόλυτα άξιος των παθημάτων του.
Σκυλίσια φάτσα, σκυλίσια ζωή

22.00 Το σπίτι του Βασιλιά Τίγρη (House of the Tiger King, 2004, Σουηδία, 105') του David Flamholc
Μια Ιθάκη απρόσιτη σε μια χώρα θεόφτωχη. Αλλά κι ένα Φιτζκαράλντο στις ζούγκλες του Περού. Ο πυρετός για την ανακάλυψη μιας χαμένης πόλης των Μάγια [Παϊτίτι] με αμύθητα πλούτη, καίει σταδιακά τα μέλη της αποστολής και φέρνει τον αρχηγό της αντιμέτωπο με θεούς και δαίμονες. Στο τέλος αποκαλύπτεται πως οι ιθαγενείς οδηγοί δε θα τους πήγαιναν ποτέ στο σωστό μέρος, διότι απλά δεν τους ανήκει. Τώρα βέβαια σας χάλασα την έκπληξη αλλά το "ωραίον ταξίδι" του Καβάφη είναι εκεί για όλους, χωρίς να τραβήξετε τα πάνδεινα των εξερευνητών, μέσα από τη ζεστασιά της βελουδένιας πολυθρόνας ή του καναπές σας.
Ο τίγρης που βρίσκεται μέσα μας

00.30 Amuse festival, ΔΕΘ, περίπτερο 17
Από το ένα φεστιβάλ στο άλλο. Κι εγώ που νόμιζα πως μειώθηκαν οι αντοχές μου. Το μόνο που δεν άντεξα είναι πως σταδιακά το τεράστιο τολ μετατράπηκε κυριολεκτικά σε Νταχάου. Κι ενώ έμπαζε κρύο από τις πόρτες, η καπνούρα δεν ήθελε να φυγαδευτεί.

Ωραίοι οι Transglobal Underground αν και δεν τους πρόλαβα πολύ. Ωραίοι και ελεύθεροι οι Orb, έκαναν ένα ζωντανό σετ γεμάτο φαντασία και οργανικές παρεμβολές. Ο "ένας στους εκατό χιλιάδες" ήταν απλά ένας floorfiller. O Derrick May ξεκίνησε δυναμικά και εξελίχθηκε σε minimal techno master για άλλη μια φορά.

Γενικώς το μενού είχε λίγο απ' όλα. Η πρώτη γεύση ήταν ενδιαφέρουσα και μου άνοιξε την όρεξη. Για να δούμε, θα υπάρξει κυρίως μενου;
text