Αεικίνδυνες Αποστολές - Πρωτόκολλο: Φάντασμα
Οι Επικίνδυνες Αποστολές [Mission: Impossible] ήταν ένα από τα τοπ σίριαλ της χρυσής δεκαετίας της αμερικανικής τηλεόρασης. Διήρκεσε επτά σεζόν [1966-1973] και 170+1 επεισόδια, ρεκόρ που καταρρίφθηκε από ανάλογου περιεχομένου σειρά μόλις το 2010 [από το 24].
Ο εμπνευστής της, Bruce Geller, είχε ως πρότυπο το Τοπκαπί [Topkapi, 1964] του Jules Dassin. Εξέλιξε όμως στο έπακρο τα στοιχεία που δανείστηκε: σύντομοι κοφτοί διάλογοι, δεσπόζον μουσικό θέμα [σπιρτόζικο και εμβληματικό το μοτίβο του Lalo Schifrin], δημιουργία κλίματος εσφαλμένων εντυπώσεων και απατηλών καταστάσεων στα όρια της παρανομίας, άκρα μυστικότητα, προχωρημένη τεχνολογία για τα δεδομένα της εποχής, ωρολογιακή ακρίβεια και ετερόκλιτοι σπεσιαλίστες διαφόρων ειδικοτήτων που συγκροτούν μια καλοκουρντισμένη ομάδα.
Το ρολόι χρονόμετρο που εμφανίζεται σε αρκετά υπερκοντινά πλάνα είναι ένα μοναδικό εύρημα που δημιουργεί σασπένς και παρατείνει την αγωνία, καθορίζοντας παράλληλα το στίγμα και υπαγορεύοντας τον γοργό ρυθμό και την ακρίβεια δευτερολέπτου που απαιτούν οι περιστάσεις αυτών των αποστολών. Η σειρά έκανε και δεύτερο κύκλο, 15 χρόνια μετά τη λήξη του πρώτου, που κράτησε τρία χρόνια και 35 μόλις επεισόδια [1988-1990].
Στο μέσο της πρώτης σεζόν [1969] υπήρξε και μια ταινία Επικίνδυνη Αποστολή [Mission Impossible Versus the Mob] με σκηνοθέτη τον Paul Stanley. Στην ουσία ήταν δυο επεισόδια με ένα κοινό θέμα [εναντίον της μαφίας] που εκτυλίσσεται σε διπλό χρόνο και γύρισε τις κινηματογραφικές αίθουσες του κόσμου και τα βιντεοκλάμπ ως ένα χαρακτηριστικό δείγμα που στέκει επάξια και στη μεγάλη οθόνη.
Στην επέτειο των σαράντα χρόνων από την έναρξη του σήριαλ [1996] ο ηθοποιός Tom Cruise αποφάσισε να γίνει και παραγωγός, αναβιώνοντας με φανταχτερό και εντυπωσιακό χάι τεκ τρόπο το όραμα του Γκέλερ. Επιστράτευσε τον εξοπλισμό και τα πλατό του πράκτορα 007 στα περίφημα Pinewood Studios, τον πολλά βαρύ σκηνοθέτη Brian De Palma [Κάρι, Μπλόου άουτ, ο Σημαδεμένος, Προετοιμασία για έγκλημα, Διχασμένο κορμί, οι Αδιάφθοροι], τον ξωτικό συνθέτη Danny Elfman, και πλειάδα διάσημων σταρς.
Τον ρόλο του οργανωτή και ενορχηστρωτή των Επικίνδυνων Αποστολών, Τζιμ Φελπς, έπαιζε παλιά ο ασπρομάλλης Peter Graves [1926-2010]. Ο Κρουζ ανέθεσε αυτόν τον χαρακτήρα στον πασίγνωστο ηθοποιό Jon Voight, μόνο και μόνο για να περάσει με το απαιτούμενο κύρος τη σκυτάλη στο διάδοχό του και κατά πολύ νεότερο Ήθαν Χαντ, τον οποίο υποδύεται -ποιος άλλος;- ο ίδιος ο Τομ Κρουζ. Η αναβίωση δεν άρεσε στους φανατικούς θιασώτες του τηλεσήριαλ. "Είναι ένα εξάμβλωμα" δήλωσε χαρακτηριστικά ο Greg Morris [1933-1996], ο αξέχαστος Μπάρνι των 170+3 επεισοδίων της σειράς.
Όμως η ταινία δημιούργησε νέα στίφη οπαδών και ορδές θαυμαστών. Τότε η σειρά είχε κερδίσει πέντε τηλεοπτικά βραβεία ΕΜΜΥ, τρεις Χρυσές Σφαίρες και ένα Έντγκαρ [ολ' αυτά σε διάστημα τεσσάρων σεζόν]. Τώρα η ταινία μάζεψε κάτι διακρίσεις παρηγοριάς και γλίτωσε μετά βίας το Χρυσό Βατόμουρο για τη χειρότερη μεταφορά που έκανε εισπράξεις άνω των εκατό εκατομμυρίων δολαρίων.
Η δόξα μπορεί να εξέλειπε, το χρήμα όμως... Έτσι άνοιξε ο δρόμος για το δεύτερο μέρος, Επικίνδυνες Αποστολές 2 [Mission: Impossible II, 2000] με συνθέτη, ενορχηστρωτή και διευθυντή ορχήστρας τον κινέζο χορογράφο δράσης και πολεμικών τεχνών John Woo [Δύσκολος στόχος, Σπασμένο βέλος, Face/Off]. Σε μουσική του Hans Zimmer. Οι καταιγίδες οπτικών εφέ και οι λαίλαπες δράσεων που κόβουν ανάσες [όλα στον πληθυντικό αριθμό] μεγάλωσαν το χαμόγελο του παραγωγού και έφεραν, δυστυχώς μόνον, άλλη μια υποψηφιότητα Χρυσού Βατόμουρου για τη χειρότερη συνέχεια της χρονιάς.
Στις προγραμματισμένες Επικίνδυνες Αποστολές 3 [Mission: Impossible III, 2006] βάζει την σκηνοθετική του σφραγίδα ο Jeffrey Jacob Abrams [των τηλεσειρών Lost και Alias]. Εδώ δεν ασχολούνται μαζί τους πια ούτε τα Βατόμουρα. Ο J.J. κρατάει ισορροπίες [λέμε και κά'να ανέκδοτο] κι ο Michael Giacchino σκοράρει. Οι στάντμεν κάνουν και πάλι παπάδες και στα εφέ βρέχει καρεκλοπόδαρα.
Να όμως που τα τρία δεν είναι αρκετά. Ο Τομ, λίγο πριν πενηνταρίσει, καταφέρνει να επιστρέψει και να αναγεννηθεί μέσα από το φάντασμα της διαβόητης κατασκοπευτικής Δύναμης Επικίνδυνων Αποστολών [IMF, ήτοι Impossible Missions Force]. Το επικό τέταρτο πρωτόκολλο... εεε μέρος ήθελα να πω, Επικίνδυνη Αποστολή - Πρωτόκολλο: Φάντασμα [Mission: Impossible - Ghost Protocol, 2011], σκιτσάρει και ρεντάρει ο Brad Bird της Pixar [οι Σίμσονς, ο Ρατατούης, οι Απίθανοι και οι Ψηλά στον Ουρανό χαρακτήρες]. Ο Michael Giacchino επιμένει να σκοράρει.
Τι κοινό έχουν όλα αυτά τα τέσσερα; Στις αφίσες τους φιγουράρει η φάτσα του Τομ [αριστερό, δύο δεξιά προφίλ και τελευταία ανφάς καραμπινάτο]. Χαρά στα κοριτσόπουλα και στα δωμάτιά τους!!! Υπάρχει όμως και ο ηθοποιός Ving Rhames που υποδύεται σε όλα τον παλιόφιλο Luther Stickell που πάντα δίνει ένα χεράκι βοηθείας.
Έχει όρια το απίθανο, το ακατόρθωτο, το ανέφικτο, το αδύνατο; Αν πρόκειται να δούμε κι άλλη συνέχεια πριν τη συνταξιοδότηση [εργατικό αστείο που φοριέται μακρύ σαν κελεμπία] θα πρότεινα ως τίτλο του πέμπτου μέρους [της πεμπτουσίας επικίνδυνης αποστολής] τον εξής: Αεικίνδυνες Αποστολές [Mission: Impossible - Forever After]. Παρακαλώ να κατοχυρωθεί το κοπιράιτ του τίτλου και του σχολίου [Quintessential Mission]. Μετά μπορούμε, χαλαρά, να κάνουμε και μερικά πρίκουελ.
Mission: Accomplished [:-]]
ΥΓ1: Η πρώτη-πρώτη Επικίνδυνη Αποστολή [1961] είναι ελληνική αντιστασιακή και ανήκει στον Γιάννη Καψάλη που την εμπιστεύεται στον Μιχάλη Νικολινάκο και την Μίρκα Καλατζοπούλου.
ΥΓ2: Επιτρέπεται να πέσεις. Επιβάλλεται να σηκωθείς.
