Alain Delon: ένα Σεζάρ για τον Καίσαρα

Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ένας ευφημισμός, μια φάρσα, μια παρλαπίπα. Πολλές οι αρλούμπες και οι λούμπες. Ο ρόλος του Αστερίξ είναι πιο μπασμένος [σχεδόν ανύπαρκτος] κι απ' αυτόν του Ιντεφίξ και ο αναλφάβητος Οβελίξ [ως Σιρανό-Ντεπαρντιέ] πετάει στίχους σ' ένα λαλημένο από έρωτα Αλαφολίξ [πολύ ποιητικό το ελληνικό Καψουρίξ]. Κουλουβάχατα πάμπολλων εκατομμυρίων ευρώ, με μωροφιλόδοξες μοντέλες, "διορατικούς" αδιόρατους ελλανοδίκες και χαριτωμενιές τύπου "είναι τρελοί οι γερμανοί" [που δυστυχώς ξανάρχονται, όχι όμως και οι πειρατές της συμφοράς]. Το τέλος δε, είναι τραγικά εκτός θέματος. Τα προσχήματα διασώζουν ο Ζαν-Πιέρ Κασέλ ως Πανοραμίξ και ο κατά τόπους διασκεδαστικός Βρούτος [ένας βέλγος ονόματι Benoit Poelvoorde].

Το μόνο άστρο που μεσουρανεί σε όλη την ταινία είναι ο αειφόρος Αλαίν Ντελόν στο ρόλο του Καίσαρα. Ιδιαίτερης ευφήμου μνείας είναι η πρώτη σκηνή όπου ο Ιούλιος μιλάει στον εαυτό του στον καθρέφτη. Μετά το κλασικό "αβέ μουά" [χαίρε εαυτέ μου] ακούγεται το βασικό θέμα της "Συμμορίας των Σικελών", ηλεκτρονικά λερωμένο και πειραγμένο. Ενώ παίζει αποκαθηλωμένη η μουσική αυτή, ο "εσταυρωμένος" Αλαίν -ηλιοκαμένος, παρηκμασμένος με το κεφάλι ψηλά και τη λεοπάρδαλη παρά πόδας- επιχειρεί ένα μονόλογο απολογισμό: ο σαμουράι απέθανε, ο γέρο-Ρόκκο πάει, ο γατόπαρδος εχάθη, οι σικελοί σκορπίσανε, οι σωματοφύλακες, ο κόκκινος κύκλος έκλεισε... κι άλλα τέτοια μέχρι το τελικό "αντίο φίλε". Δεν τα 'πε έτσι ακριβώς, αλλά ο σινεφίλ και υποψιασμένος θεατής έπιασε την ειρωνεία και την αυτοκριτική διάθεση του μεγάλου [73 και] γάλλου γόη του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Ο οποίος το 2002 ανακοίνωσε ότι αποσύρεται οσονούπω από την ηθοποιία και την "ενεργό δράση", αλλά τέτοια ευκαιρία και τέτοια επάνοδο [εν τω μέσω μιας καταρρέουσας βιομηχανίας] θα ήταν κρίμα να την αφήσει να περάσει ανεκμετάλλευτη. Σε αυτό το μήκος "κλίματος" αποδίδοντας "τα του Καίσαρος τω Καίσαρι" θα κινηθώ και εγώ παρακάτω, επιχειρώντας έναν αυτοκρατορικό ισολογισμό των αλαινικών πεπραγμένων.

1935: 8 Νοεμβρίου, στο Sceaux της Γαλλίας, εν αστέρι γεννιέται.

1957: Quand la femme s'en mele (μια γυναίκα εν συγχύσει), φιλμικό ντεμπούτο υπό την μπακέτα του Υβ Αλεγκρέ. Εκτελεστής κατά παραγγελία του Ζαν Σεβραί, με Μπερτράν Μπλιε, Σοφί Ντομιέ, Ζαν Λεφέμπρ και Μπρούνο Κρέμερ.

1958: Στα γυρίσματα της Christine (Χριστίνα) συναντά και ερωτεύεται την Ρόμι Σνάιντερ. Γνωρίζει τον Ζαν-Κλωντ Μπριαλί.

1959: Le chemin des ecoliers (Way of youth), με Λίνο Βεντούρα, Μπουρβίλ και Μπριαλί.

1960: Plein soleil (Γυμνοί στον ήλιο), θρίλερ του Ρενέ Κλεμάν με τον Μωρίς Ρονέ και την Μαρί Λαφορέ. Η πρώτη μεταφορά του "Ταλαντούχου κύριου Ρίπλεϊ" της Πατρίτσια Χάισμιθ. Έξοχη φωτογραφία.

1961: Rocco e i suoi fratelli (Ο Ρόκκο και τ' αδέρφια του), μαυρόασπρο ποιητικό δράμα του Λουκίνο Βισκόντι, πλάι στην μάμα Κατίνα Παξινού, τον Ρενάτο Σαλβατόρι, την Ανί Ζιραρντό και τη νεαρά Κλαούντια Καρντινάλε. Κι άλλη έξοχη φωτογραφία, ιδεαλισμός και νέο-ρεαλισμός.

1961: Dommage qu'elle soit une putain (τι κρίμα που είναι πόρνη), βιβλίο του Τζων Φορντ, θεατρική διασκευή Ζωρζ Μπομαί, σκηνοθεσία επί σκηνής Λουκίνο Βισκόντι, παρτενέρ η Ρόμι (φλέγεται).

1962: Le diable et les dix commandements (Ο διάβολος και οι δέκα εντολές) του Ζυλιέν Ντιβιβιέ, ένα επεισοδιακό, κωμικοτραγικό, δεκαμερές φιλμ, συχνά υπερβολικό ή κάπως κυνικό. Παρέλαση ηθοποιών, κωμικών τε και τραγικών: Μισέλ Σιμόν, Σαρλ Αζναβούρ, Λίνο Βεντούρα, Μελ Φερέρ, Φερναντέλ (ο θεός), Ντανιέλ Νταριέ, Ζαν-Κλωντ Μπριαλί, Λουί Ντε Φινές.

1962: L'Eclisse (Η έκλειψη) του Μικελάντζελο Αντονιόνι κλείνει την τριλογία, μετά την "Περιπέτεια" (L'avventura) και την "Νύχτα" (La notte). Η Μόνικα Βίτι ανάμεσα στο Φρανθίθκο Ραμπάλ και τον Αλαίν, η μοναξιά και η Ρώμη.

1962: Il gattopardo (Ο γατόπαρδος), έξοχη παρακμιακή ταινία εποχής, η δεύτερη συνεργασία με τον Λουκίνο Βισκόντι και την Κλαούντια Καρντινάλε. Προεξάρχοντος του Μπαρτ Λάνκαστερ και συμμετέχοντος του Πάολο Στόπα.

1963: Carambolages (Οι κομπιναδόροι), στο ρόλο του νεαρού υπαλλήλου και επίδοξου ακούσιου σφετεριστή. Εκεί που ήσουν ήμουνα... του λένε ο Λουί Ντε Φινές, ο Μισέλ Σερό κι ο Μισέλ Γκαλαμπρί. Το γέλιο τους περιρέει όσο η εταιρία καταρρέει.

1963: Melodie en sous-sol (Any number can win) του Ανρί Βερνιέιγ, τέλεια ληστεία στη Ριβιέρα με αρχηγό τον Ζαν Γκαμπέν.

1963: La tulipe noire (Η μαύρη τουλίπα) του Αλέξανδρου Δουμά και του Κριστιάν Ζακ, με την Βίρνα Λίζι.

1964: The yellow Rolls-Royce (Η κίτρινη Ρολς-Ρόις) του Άντονι Άσκουϊθ, από το θεατρικό του Τέρενς Ράτιγκαν, με το αυτοκίνητο του τίτλου να αλλάζει χέρια. Πολυπληθές καστ: Ρεξ Χάρισον, Σίρλεϊ Μακ Λέην, Ίνγκριντ Μπέργκμαν, Ζαν Μορώ, Ομάρ Σαρίφ, Τζωρτζ Σι Σκοτ.

1965: Once a thief (μια του κλέφτη...) του Ραλφ Νέλσον με Αν Μάργκαρετ και Τζακ Πάλανς.

1966: Paris brule-t-il? (Το Παρίσι φλέγεται), πάλι από τον Ρενέ Κλεμάν, σε σενάριο Γκορ Βιντάλ και Φράνσις Φορντ Κόπολα. Νέα παρέλαση αστέρων: Ζαν-Πωλ Μπελμοντό, Σαρλ Μπουαγιέ, Λεσλί Καρόν, Ζαν-Πιέρ Κασέλ, Κλωντ Ντοφέν, Κερκ Ντάγκλας, Γκλεν Φορντ, Υβ Μοντάν, Σιμόν Σινιορέ, Ρόμπερτ Στακ, Όρσον Γουέλς.

1966: Lost Command (οι εκατόνταρχοι), πολεμική περιπέτεια στην Αλγερία με διεθνές καστ. Άντονι Κουήν, Τζωρτζ Σήγκαλ, Μισέλ Μοργκάν, Μωρίς Ρονέ, Ζαν Σεβραί, Καρντινάλε ξανά. Καλογυρισμένη δράση.

1967: Les aventuriers (Η τελευταία περιπέτεια) με Λίνο Βεντούρα, Σερζ Ρετζιανί και Τζοάνα Σίμκους.

1967: Diaboliquement votre (Διαβολικά δικός σου) του Ζιλιέν Ντιβιβιέ με την Σέντα Μπέργκερ.

1967: Le samourai (Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο) του Μελβίλ με την σύζυγο Ναταλί. Τα ρέστα μου.

1967: Girl on a motorcycle (Το κορίτσι με την μοτοσικλέτα), με την Μάριαν Φέηθφουλ.

1967: Histoires extraordinaires (ιστορίες μυστηρίου και φαντασίας). Ο Πόε συναντά στο Μαλ κι ο Αλαίν την ΜπεΜπέ.

1968: Adieu l' ami (Αντίο φίλε!) λέει στον Τσαρλς Μπρόνσον. Μπάντι-μπάντι σύγκρουση σωμάτων.

1968: La piscine (Η πισίνα) του Ζακ Ντεραί, πάλι με την Σνάιντερ, την Τζέην Μπίρκιν και τον Μωρίς Ρονέ.

1969: Jeff (Αντίο Τζεφ!)... και αντίο Ναταλί. Συνάντηση με την Μυρέιγ Νταρκ.

1969: Le clan des Siciliens (Η συμμορία των Σικελών) του Βερνιέιγ με Βεντούρα και Γκαμπέν. Φόνοι στο Παρίσι, ληστεία στην Ρώμη, προδοσία στη Νέα Υόρκη! Οικογενειακή υπόθεση. Ακολούθησαν κι άλλες, όλες απομιμήσεις.

1969: Borsalino (Μπορσαλίνο) του Ντεραί με τον ισόβιο ανταγωνιστή Ζαν-Πωλ Μπελμοντό. Η εταιρία παραγωγής του, Adel Productions, κάνει ηχηρό ντεμπούτο.

1970: Le cercle rouge (Ο κόκκινος κύκλος) αρχετυπικός Μελβίλ, Μπουρβίλ, Τζιάν Μαρία Βολοντέ, Υβ Μοντάν και Φρανσουά Περιέ.

1971: Red sun (Μονομαχία στον κόκκινο ήλιο) του Τέρενς Γιανγκ, γαλλικό γουέστερν σταθμός με Τσαρλς Μπρόνσον, Τοσίρο Μιφούνε, Ούρσουλα Άντρες και Καπισίν.

1971: La veuve Couderc (καμιά σχέση με σαμπάνιες) από το βιβλίο του Ζωρζ Σιμενόν, με την Σιμόν Σινιορέ.

1971: The assassination of Trotsky (Η δολοφονία του Τρότσκι) ιστορικό δράμα του Τζόζεφ Λόουζι, με τους Ρίτσαρντ Μπάρτον, Βαλεντίνα Κορτέζε και Ρόμι Σνάιντερ.

1971: Il etait une fois un flic... (Μια φορά κι έναν καιρό ένας μπάτσος) του Ζωρζ Λωτνέρ. Παρά τη σύντομη εμφάνιση, κολλάει το μικρόβιο του μπάτσου...

1972: Un flic (Ο μπάτσος)... κι αναθέτει στον Ζαν-Πιέρ Μελβίλ την τελευταία του σκηνοθεσία. Τον πλαισιώνουν η Κατρίν Ντενέβ κι ο Ρίτσαρντ Κρένα. Ο Μελβίλ οφείλει το καλλιτεχνικό του επώνυμο στον Χέρμαν Μέλβιλ, για όσους είχαν την απορία.

1972: La prima notte di quiete (Ο καθηγητής) του Βαλέριο Ζουρλίνι, με τους Σόνια Πετρόβνα, Λέα Μασάρι, Αλίντα Βάλι, Ρενάτο Σαλβατόρι και Τζιανκάρλο Τζιανίνι.

1972: Scorpio (Ο Σκορπιός) κατασκοπικό θρίλερ του Μάικλ Γουίνερ με τον Μπαρτ Λάνκαστερ και τον Πωλ Σκόφιλντ.

1972: Traitement de choc (Ηλεκτροσόκ!) ιατρικό θρίλερ με την Ανί Ζιραρντό.

1973: Les granges brulees (Ο ανακριτής) δικαστικό δράμα με ντουέτο την Σινιορέ, με Μιου-Μιου και Ρενάτο Σαλβατόρι.

1973: Deux hommes dans la ville (Δυο ξένοι στην ίδια πόλη) με τον Γκαμπέν και την Μίμσι Φάρμερ. Συνάντηση με τον Ζεράρ Ντεπαρντίε.

1973: La race des "seigneurs" (Ο αριβίστας) με την Σύντνε Creezy Ρομ, την Ζαν Μορώ και τον Κλωντ Ρις.

1974: Zorro (ελ Ζόρο) του Ντούκιο Τέσαρι με την Οτάβια Πίκολο, τον Μουστάς και τον Στάνλεϊ Μπέηκερ.

1975: Flic story (Η ιστορία ενός μπάτσου)... επιστρέφει με τον Ντεραί, τον Τρεντινιάν, τον Σαλβατόρι και την Κλωντίν Ωζέρ, την οποία είχε γνωρίσει στην "Χριστίνα".

1975: Le gitan (Ο τσιγγάνος) με Ζιραρντό, Σαλβατόρι και τον Πωλ Μερίς στον τελευταίο του ρόλο.

1976: Mr. Klein (Ο κύριος Κλάιν) του Τζόζεφ Λόουζι με Μορώ, Φλον, Ζυλιέτ Μπερτό, Μάσιμο Τζιρότι, Μάικλ Λόνσντεηλ, Ζεράρ Ζουνό και τρία Σεζάρ.

1977: L' Homme presse (στην πρέσα και στην πρέζα;) του Εντουάρ Μολιναρό, ξανά με την Νταρκ.

1977: Mort d'un pourri (Ο θάνατος ενός διεφθαρμένου), πολιτικό θρίλερ του Λωτνέρ με Ορνέλα Μούτι, Στεφάν Ωντράν, Μυρέιγ Νταρκ, Μωρίς Ρονέ, Μισέλ Ωμόν, Κλάους Κίνσκι.

1979: Teheran '43 (Τεχεράνη 43), μια ρώσικη συμπαραγωγή μετά από αρκετές μετριότητες.

1981: Pour la peau d'un flic (Για το τομάρι ενός μπάτσου) με την Αν Παριγιό. Αυτή μάλιστα. Ο Ντελόν γράφει, σκηνοθετεί, παράγει και παίζει.

1983: Un amour de Swann (Ένας έρωτας του Σουάν)... και ξαφνικά τριεθνής ταινία εποχής, η πένα του Μαρσέλ Προυστ, το μάτι του Φόλκερ Σλέντορφ, Τζέρεμι Άιρονς, Ορνέλα Μούτι, Φανί Αρντάν, Μαρί-Κριστίν Μπαρώ.

1984: Notre histoire (χωριστά δωμάτια) κωμωδία του Μπερτράν Μπλιε, με την Ναταλί Μπαγιέ και βραβείο Σεζάρ για την ερμηνεία του.

1985: Parole de flic (Ο λόγος του μπάτσου) του Ζοζέ Πινιέιρο, για να μην ξεχνιόμαστε. Εδώ γράφει από σενάριο μέχρι και τραγούδι. Ούτε ο Σακελλάριος να 'τανε.

1988: Ne reveillez pas un flic qui dort (Μην ξυπνάτε έναν μπάτσο που κοιμάται)... και συνεχίζει απτόητος, με τον Μισέλ Σερώ και τον Σερζ Ρεζιανί.

1990: Nouvelle Vague (Νέο Κύμα) του υπονομευτικού Ζαν-Λυκ Γκοντάρ. Ο Αλαίν χάνει τη μπάλα σε διπλό αβανγκάρντ ρόλο με την Ντομιτσιάνα Τζιορντάνο.

1991: Le retour de Casanova (Η επιστροφή του Καζανόβα), όνομα και πράμα, με τον Φαμπρίς Λουκινί. Από το βιβλίο του Άρθουρ Σνίτσλερ.

1995: A hundred and one nights (Εκατό και μια νύχτες) της Ανιές Βαρντά, με ένα μικρό πέρασμα ως επισκέπτης.

1998: Une chance sur deux (Ανάμεσα σε δυο μπαμπάδες) του Πατρίς Λεκόντ, με την Βανέσα Παραντί και την παλιά βεντέτα με τον Μπελμοντό να φουντώνει ξανά.

2000: Les acteurs (Οι ηθοποιοί) αφιερωμένο εξαιρετικά από τον Μπερτράν Μπλιέ.

2002: Fabio Montale, η μεταφορά του Ζαν-Κλωντ Ιζό στην τηλεόραση από τον Πινιέιρο. Σε τρία επεισόδια.

2003: Le lion (Ο λέων) τηλεταινία. Και πάλι Πινιέιρο από τη νουβέλα του Κέσελ, με την έξοχη Ορνέλα Μούτι και την πρωτοεμφανιζόμενη κόρη Ανούσκα Ντελόν.

2003-2004: Frank Riva (6 επεισόδια) μπάτσος και πάλι, τηλεοπτικός πια. Μυστικός και εφτάψυχος. Μην ακούω παράπονα γιατί σας περιμένει ο Ράμπο, το τελευταίο αίμα [σιγά μην είναι το τελευταίο, πλάκα έκανα].

2005: Les montagnes russes (τα κόκκινα βουνά) του Ερίκ Ασούς με την Αστρίντ Βεϊγιόν. 100 και πλέον παραστάσεις.

2008: Asterix aux jeux olympiques (Ο Αστερίξ -λέμε τώρα- στους Ολυμπιακούς Αγώνες). Άβε Αλαίν, οι μελλοθάνατοι σε επευφημούν.
_ _

Άβε μουά στα αγγλικά