Αναδρομή στον Terence Davies από το 49ο ΦΚΘ
Είναι ο μελαγχολικός ποιητής του φρι σίνεμα, της εργατικής τάξης και του γεννέτηρου Λίβερπουλ. Ήταν ναυτιλιακός υπάλληλος, λογιστής και αυτοδίδακτος τηλεοπτικός ηθοποιός. Σπούδασε σινεμά στο Κόβεντρι και παράλληλα άρχισε να γράφει μικρά θεατρικά και να πλάθει αυτοβιογραφικά σενάρια. Οι πρώτες του ταινίες μικρού μήκους αποτέλεσαν την τριλογία The Terence Davies Trilogy [1984, 100']: "Παιδιά" [Children, 1976], "Η Παναγία και το βρέφος" [Madonna and child, 1980] και "Θάνατος και μεταμόρφωση" [Death and transfiguration, 1983].
Η ανάπλαση της παιδικής του ηλικίας συνεχίστηκε μέσα από την πρώτη μεγάλου μήκους "Μακρινές φωνές, ασάλευτες ζωές" [Distant voices, Still lives, 1988, 85'] που του χάρισε μια Χρυσή Λεοπάρδαλη και πολλά βραβεία κριτικών. Από κει πέρασε στη δύσκολη εφηβεία και την τραυματική ενηλικίωση στην ταινία "Η μεγάλη μέρα τελειώνει" [The long day closes, 1992, 85'] ξανακερδίζοντας κριτικούς και κοινό, μαζί μ' ένα Χρυσό Στάχυ απ' την Βαγιαδολίδ.
Η συνέχεια είναι διασκευαστική. Πρώτα η "Βίβλος από νέον" [The Neon Bible, 1995, 91'], ένα νεανικό έργο του αυτόχειρα αμερικανού Τζον Κένεντι Τουλ, όπου η οπτικο/ποίηση δεν κατάφερε να πλησιάσει το βιβλίο. Κι έπειτα "Το σπίτι της ευθυμίας" [The house of mirth, 2000, 140'] της Ήντιθ Γουόρτον που τον επανέφερε στα νερά του, σε σημείο μάλιστα συγκρίσιμο αν όχι ανώτερο των πολυδάπανων παραγωγών των Άιβορι / Μέρτσαντ.
Οι παραγωγές του είναι βιωματικές, χαμηλού προϋπολογισμού, ασυμβίβαστες, αυτοδύναμες και συγχρηματοδοτούμενες από το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, σε διάστημα 25 ετών. Στο ίδιο πείσμα μπορούμε να αποδώσουμε και την αποτυχία χρηματοδότησης της μεταφοράς στην μεγάλη οθόνη της νουβέλας του Λιούις Γκράσικ Γκίμπον "Sunset song" που ακόμα ψάχνει τολμηρούς ανεξάρτητους παραγωγούς.
Χρηματοδότηση αναζητεί από το 2006 και η ρομαντική κωμωδία "Mad about the boy". Οι συγγραφικές του δραστηριότητες επεκτείνονται και εκδοτικά, με το πρώτο του μυθιστόρημα "Hallelujah now" να κυκλοφορεί το 1984 και να ανατυπώνεται επανειλημμένα από τις εκδόσεις Penguin.
Ο κύκλος κλείνει μ' ένα ντοκιμαντέρ "Για το χρόνο και την πόλη" του Λίβερπουλ [Of time and the city, 2008, 72'] που βασίζεται πάνω σε, καλά ενορχηστρωμένο, αρχειακό υλικό. Κι έτσι οπτικοποιείται θριαμβευτικά ο στίχος του Τόμας Έλιοτ στο πρώτο από "Τα τέσσερα κουαρτέτα", που μοιάζει να τον συντροφεύει από την αρχή:
Time present and time past/ Are both perhaps present in time future/ And time future contained in time past. Ο παρών κι ο παρελθών χρόνος/ είναι μάλλον παρόντες κι οι δυο στο χρόνο τον μελλούμενο/ κι ο χρόνος ο μελλοντικός περιέχεται κι αυτός στον παρελθόντα χρόνο.
Ο βρετανός Τέρενς Ντέιβις θα είναι παρών στο 49ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, μαζί με την χρόνια συνεργάτιδά του Ολίβια Στιούαρτ, και ωμού θα παραθέσουν masterclass στις 20 Νοεμβρίου όπου ενδέχεται να μας λυθούν οι όποιες απορίες. Παράλληλα θα κυκλοφορήσει από το Φεστιβάλ και μια δίγλωσση μονογραφία του.
