Ανδρέας Ντούζος, και σπορτίφ και γόης
Ο Ανδρέας Ντούζος αναδείχθηκε δημοφιλής ζεν πρεμιέ πλάι σε σπουδαίους ηθοποιούς [Αυλωνίτης, Χορν, Μακρής, Βλαχοπούλου, Βέγγος, Κωνσταντάρας, Σταυρίδης, Παπαγιαννόπουλος, Καραγιάννη, Βουτσάς, Ηλιόπουλος] στις κωμωδίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου [1957-1967]: Μπαρμπα Γιάννης ο Κανατάς, Αλίμονο στους νέους, Έξω οι κλέφτες!, Όταν λείπει η γάτα!, Έξω φτώχεια και καλή καρδιά, Η βίλα των οργίων, Κόσμος και κοσμάκης, Κορίτσια για φίλημα, Υπάρχει και φιλότιμο, Φωνάζει ο κλέφτης, Ραντεβού στον αέρα, Φουσκοθαλασσιές, Η κοροϊδάρα.
Σπουδαστής υποκριτικής στη Σχολή Τάκη Μουζενίδη [1952-55], έκανε μικρούς ρόλους στο Θίασο της Κατερίνας πριν κλείσει τα 16, κι ένα πρώτο ντουέτο με την Έλλη Λαμπέτη στο παιδικό έργο Ο Κακότυχος και η Τυχερή. Πρώτη εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη στο δράμα Οι Κολασμένοι [1953] κι ακολούθησαν περάσματα στις νεορεαλιστικές δημιουργίες Μαγική Πόλις [1954] και Δράκος [1956].
Συνεργάστηκε με πολλούς θεατρικούς θιάσους: Βίλμας Κύρου, Κατράκη [Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο], Ροντήρη [Πειραϊκόν Θέατρον], Χατζίσκου, Καρέζη, Μουσούρη, Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ, Ελληνική Λαϊκή Σκηνή. Μετά το 1967 έφυγε οικογενειακώς στην Αμερική όπου σπούδασε σκηνοθεσία. Στο διάστημα της απουσίας του έκανε μια έκτακτη εμφάνιση στις Μικρές Αλεπούδες [1973, Θίασος Κατερίνας-Λαμπέτη] κι άλλη μία τηλεοπτική [Το μεγάλο θέατρο: Η κυρία έχει νεύρα].
Επέστρεψε οριστικά το 1980 και το 1982 ανέλαβε ως θιασάρχης θεατρικός επιχειρηματίας το Θέατρο Σούπερ Σταρ [κατόπιν Μπρόντγουεϊ] το οποίο παραχώρησε τελικά [1994] στην Κάτια Δανδουλάκη, λόγω δυσχερειών. Παράλληλα έκανε και βιντεοταινίες, θέλοντας να βοηθήσει τα δυο παιδιά του, Στηβ [γεν. 1959] και Τέτα [γεν. 1964], να σταδιοδρομήσουν.
Τηλεοπτικά τον είδαμε στα Καθημερινά [1983-1984] του Δαλιανίδη με τον Κωνσταντίνου, στο Γαλάζιο Διαμάντι [1991], στην Ιστορία αγάπης [1993]. Πιο πρόσφατα στην Ιδιαιτέρα για κλάματα [2000] με τον Γιώργο Κωνσταντίνου σκηνοθέτη, στο Αρσενικό και παλιά δαντέλα [2000] και σε έκτακτες εμφανίσεις [Κωνσταντίνου και Ελένης, Άκρως Οικογενειακόν]. Την ίδια εποχή [2001] είπε και το τελευταίο κινηματογραφικό αντίο [Μια μέρα τη νύχτα, του Γιώργου Πανουσόπουλου].
Έπαιζε, χόρευε, τραγουδούσε, ονειρευόταν να επιστρέψει θεατρικά και οδηγούσε μηχανή παρά το χτύπημα του Αλτσχάιμερ [2005-6;]. Πριν τρεις μήνες τραυματίστηκε στο κεφάλι [εντός οικίας] και χρειάστηκε να χειρουργηθεί αλλά δεν ανέκαμψε. Μεγάλη Δευτέρα, Παγκόσμια Ημέρα Χορού, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, έφευγε από τη ζωή, την ώρα που ακουγόταν στην τηλεόραση ο Βασίλης Τσαμπρόπουλος να παίζει ξανά στο πιάνο τον Ύμνο Πρώτο - Άξιον Εστί από το έργο Akroasis. Ήταν 76 χρονών.
ΥΓ: Το αυτό μουσικό κομμάτι αφιερώνεται κυρίως στην ηγερία του ΚΘΒΕ, Λίνα Λαμπράκη, που σφράγισε με την 40χρονη παρουσία της όλη την μεταπολιτευτική πορεία του Κρατικού μας Θεάτρου [έφυγε Σάββατο του Λαζάρου, σε ηλικία 78 ετών].
