Άννα Καλουτά, αυτοκράτειρα της επιθεώρησης
Δεν ακούμε πια συχνά για ανθρώπους -και δει του θεάματος- να φεύγουν υπερπλήρεις ημερών. Η Άννα πέρασε τα 92 [1918-2010]. Το προηγούμενο ανάλογο που μου 'ρχεται πρόχειρο είναι η Νίτσα Τσαγανέα [1904-2002] που έφτασε τα 98. Και η αδερφή της, Μαρίκα Καλουτά [1916-2006], που πάτησε 90. Δεν ακούμε επίσης καθόλου συχνά για ανθρώπους αφιερωμένους στην τέχνη τους και μόνον. "Η Καλουτά παντρεύτηκε το θέατρο και την επιθεώρηση" διαβάζουμε. Ή ότι "διατηρούσε δεσμό με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα σε νεαρή ηλικία".
"Για μένα το θέατρο λειτούργησε καταλυτικά. Κύλησε στο αίμα μου. Έγινε ένα με το είναι μου και την ύπαρξή μου. Θυσίασα τα πάντα γι' αυτό. Παιδικά παιχνίδια, νεανικές τρέλες και προσωπικές ευτυχισμένες στιγμές. Όλα για το σανίδι! Για το χειροκρότημα! Και έζησα μέσα απ' αυτό πολλές ζωές. Ζωές ονειρεμένες και ζηλευτές. Γεμάτες πάθος, ένταση, λάμψη, έρωτα και περιπέτεια. Γι' αυτό και αισθάνομαι πλήρης, σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος" [από το αυτοβιογραφικό Η Κυρία Επιθεώρηση].
Μην ξεχνάμε ότι οι δυο αδερφές, τα θρυλικά Καλουτάκια, πρωτοεμφανίστηκαν σε πολύ τρυφερή ηλικία στο Θέατρο της Μαρίκας Κοτοπούλη [τεσσάρων η μια και έξι η άλλη] που τα πήρε υπό της προστασία της "λόγω μιας δυσάρεστης οικογενειακής περιπέτειας" που τους στέρησε τον πατέρα. Χόρευαν, τραγουδούσαν, έκαναν πρόζα αλλά και κλασικό ρεπερτόριο. "Το εισπρακτοράκι" ήταν ένα από τα πρώτα νούμερα που την καθιέρωσαν ως παιδί θαύμα. Στα χρόνια του πολέμου ήρθε το "Ευζωνάκι" κι αργότερα η περίφημη "Σμυρνιά".
Οπερέτα, θέατρο, επιθεώρηση, βαριετέ, μιούζικαλ, Θέατρο Μακέδου, Θίασος των Οκτώ, Θίασος Άννας & Μαρίας Καλουτά - Μίμη Κοκκίνη - Κυριάκου Μαυρέα. Προπολεμικά τα Καλουτάκια πρόλαβαν να κάνουν και τρεις κινηματογραφικές ταινίες στα στούντιο του Καΐρου: Δόκτωρ Επαμεινώνδας [1937], Όταν ο σύζυγος ταξιδεύει [1938] και Ο καπετάν Σκορπιός [1939]. Που ήταν μεταγραφή από πετυχημένες οπερέτες και μουσικά κωμειδύλλια.
Μετά την απελευθέρωση ήρθε ξανά η επιθεώρηση να την κατακτήσει για πάντα. Υπήρξαν και δυο ντουέτα με τον Κωνσταντάρα [Οι Απάχηδες των Αθηνών (1950) και Εκείνες που δεν πρέπει ν' αγαπούν (1951)] κι ένα "Τσιγγάνικο αίμα" [1956] με την αδερφή της που έπαιζαν στο ίδιο μήκος κύματος. Ενώ εκείνη ήταν πάντα τσαούσα και αποφασιστική γυναίκα, η αδερφή της ενσάρκωνε το "συμπλήρωμα", μια τρυφερή ρομαντική και αισθαντική ύπαρξη.
Το ντουέτο κάνει περιοδείες στις πέντε ηπείρους: Παρίσι, Λονδίνο, Νότιος Αφρική, Νέα Υόρκη, Σικάγο, Ντιτρόιτ, Κωνσταντινούπολη, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία.
Η δεκαετία του '60 ήταν η εποχή της κωμωδίας. Τέσσερις κινηματογραφικοί ρόλοι σμυρνιάς [Ο εμίρης κι ο κακομοίρης (1964), Και οι 14 ήταν υπέροχοι (1964), Καλώς ήλθε το δολλάριο (1967) και, φυσικά, Η Σμυρνιά (1969)] όπου δεν τυποποιείται αλλά αποθεώνεται. Ήταν επίσης η δεκαετία του δικού τους Θεάτρου Καλουτά που ακολούθησε κοινή πορεία ως το 1967 που η Μαρία αποφάσισε να παντρευτεί και να αποσυρθεί από το σανίδι οριστικά.
Στη δεκαετία του '80 έρχεται ο ρόλος της θεατρίνας στη βιογραφία Ελευθέριος Βενιζέλος: 1910-1927 και μια σειρά από [λίγες] ατυχείς βιντεοπαραγωγές. Το 2004 το Θέατρο Καλουτά της Πατησίων κατεδαφίζεται και γίνεται πολυκατάστημα. Μια αναμνηστική πλάκα στον τοίχο και το όνομα της στάσης του λεωφορείου μαρτυρούν πια την αλλοτινή ύπαρξη του.
Τελευταία είδηση ότι στο Δημοτικό Θέατρο της Αθήνας δόθηκε το όνομά της τιμητικά σε μια αίθουσα, δίπλα απ' αυτήν που λέγεται "Γιάννης Φλερύ". Εκείνη όμως δεν ήταν εκεί, είχε αναχωρήσει για τα ουράνια.
Θέλω να κλείσω με μια σκηνή που έχω ξαναπεριγράψει από το σακελλάρειο "Δολλάριο". Η μαντάμ Φούλη [Καλουτά] του καμπαρέ Μπλου Μπλακ πάει στο σπίτι του "καθηγητή των ιεροδούλων" [Γιώργος Κωνσταντίνου] για να του γνωρίσει τις νέες του μαθήτριες [Καστούρα και Λινάρδου]. Βλέπουμε κοντινό πλάνο στα πόδια των δυο κοριτσιών [λιγνά της Νίκης πιο ψωμωμένα της Σάσας, που δεν έχουν ούτε τα μισά της χρόνια] και στο καπάκι βλέπουμε τα χυτά πόδια της Άννας που τις σβήνει αμφότερες.
