Άννα Παϊταζή, η Ουρανία στους ουρανούς
Ήταν η πρώτη τηλεοπτική "Μαντάμ Σουσού" και η άμυαλη γυναίκα [Ουρανία] του κυρ-Γιώργου, Διονύση Παπαγιαννόπουλου, στη δαλιανίδειο τηλεσειρά "Λούνα Παρκ" [1974], που διασκέδασαν επί δεκαετίες το κοινό της κρατικής τηλεόρασης. Ήταν, επίσης, η "στριμμένη" θεία Ορτανσία του Ζάχου Δόγκανου [Γιάννης Μπέζος] στο άνθεμ "Εκείνες κι εγώ" [1996].
Γεννήθηκε με το επώνυμο Παϊταζόγλου το 1923 στην Πόλη. Ήρθε στη Αθήνα στη Φιλοσοφική Σχολή και παράλληλα στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών [με δασκάλους τον Βεάκη και τον Ροντήρη] και κατόπιν στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Αποφοίτησε το '45 και συνεργάστηκε αμέσως με τον Τζαβαλά Καρούσο, τη Μικρή Σκηνή [υπήρξε συνιδρύτρια], το Θέατρο Τέχνης του Κουν και το θίασο Κατερίνας.
Έφυγε στο Παρίσι [1948] για να σπουδάσει στην Κονσερβατουάρ και επέστρεψε στο θίασο Μουσούρη, στο Θέατρο Τέχνης, στο Θέατρο Μακέδου και στο Εθνικό [1951-52]. Η θεατρική της δράση συνεχίστηκε το ίδιο πλούσια και αμείωτη μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '90. Αφού συνεργάστηκε με όλους σχεδόν τους θιάσους κλασικού και μοντέρνου ρεπερτορίου [με μια διαδρομή που κόβει την ανάσα και μόνο αν την διαβάσει κανείς], αξιώθηκε μιας τρίτης γόνιμης και μακράς περιόδου στο Εθνικό [1983 και ένθεν].
Η φωνή της ακούστηκε σε πολυάριθμες θεατρικές εκπομπές στο ραδιόφωνο και την είδαμε σε αρκετά τηλεοπτικά σήριαλ [Η Θέμις έχει κέφια, Το σπίτι της θείας, Το σόι μας, Εσύ αποφασίζεις, Οι δύο ορφανές, Επτά θανάσιμες πεθερές κ.α]. Η τηλεοπτική της πρεμιέρα ήταν στο Θέατρο της Δευτέρας [1971] στο μονόπρακτο του Μπριγκχάουζ "Οι εραστές" σε σκηνοθεσία Μήτσου Λυγίζου, κι από τότε μας κράτησε συντροφιά για αρκετές ακόμη θεατρικές Δευτέρες.
Στο κινηματογράφο έχει περίπου 40 ταινίες στο ενεργητικό της, με πρώτες εμφανίσεις στη "Θύελλα στο φάρο" [1950] του Γρηγορίου και τη "Λύκαινα" [1951] της Πλυτά και τελευταία στο "Ρ20" του Λαζόπουλου μαζί με τον Νίκο Τσούκα. Χαρακτηριστικά τη θυμάμαι ως Περσεφόνη, σύζυγο Τιμολέοντα Αδάμαντα [Ορέστης Μακρής], στο "Έξω οι κλέφτες!" [1961], ως θεία του Λούλη [Γκιωνάκης] στο "Κορόιδο γαμπρέ" [1962], ως θεία Τζούλια στο "7 μέρες ψέματα" [1963], ως μάνα της Καρέζη [Ένας ιππότης για τη Βασούλα, 1968], ως φιγούρα στις ταινίες του Βουτσά [Για ποιον χτυπά η κουδούνα, Ο γόης, Ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά], του Χατζηχρήστου [ο τετραπέρατος], του Ρίζου [Ο γίγας της Κυψέλης], του Γιάννη Βογιατζή [Ο Μικές παντρεύεται] και τέλος ως φανταρίνα [Γυναίκες στα όπλα, 1979].
