Ανθισμένες Κερασιές, της Doris Dorrie
[Kirschbluten - Hanami, Γερμανία / Γαλλία 2008, 127']
Η Ντόρις Ντέρι μας έχει συγκινήσει κι άλλες φορές κατά το παρελθόν [Κατευθείαν στην καρδιά, Άντρες, Κανείς δε μ' αγαπά]. Κι η αλήθεια είναι πως είχαμε πολύ καιρό να δούμε νέα της ταινία στις ελληνικές αίθουσες. Ιδιαίτερη αίσθηση μου αφήνει αυτό το ιδιοπερίεργο χιούμορ που βγάζει μέσα από καταστάσεις που μάλλον προκαλούν αμηχανία καθώς και η αξία που δίνει σε μικρές ασήμαντες λεπτομέρειες. Κι αυτή η ζεστασιά που διακρίνεται υπέροχα κάτω από τη γερμανικά ψυχρή επιφάνεια των θεμάτων της.
Είναι επίσης ενδιαφέρον να αναγνωρίζεις τη γραφή της αλλά και τη μετατόπισή της σε ζητήματα πιο οικουμενικά και ανθρώπινα, όπως συμβαίνει με τις "Ανθισμένες κερασιές". Εδώ ο θάνατος δεν καταφέρνει να ενώσει μια οικογένεια και η απώλεια του συντρόφου δημιουργεί την ανάγκη μιας περιπλάνησης. Εδώ το όρος Φούτζι είναι ντροπαλό και κρύβεται πίσω απ' τις ομίχλες του και μια "ξένη" αδελφή ψυχή βλέπει καθαρότερα και συμπάσχει μέσα από το δικό της μπούτο, χορεύοντας και ζώντας με την αναπόδραστη σκιά της.
Ο βαρυφορτωμένος συναισθηματισμός και η τουριστική προσέγγιση της γιαπωνέζικης φιλοσοφίας περί του επέκεινα, χαλάνε δυστυχώς όλες τις προθέσεις. Μαζί με κάποιες εικόνες καρτ-ποστάλ και κάποιες εμβληματικές φράσεις-συνθήματα που αποσαφηνίζουν πλήρως όσα δεν χρειάζονται εξήγηση. Το "Hanami" δεν είναι "Hana-bi" [Πυροτεχνήματα] ούτε "Bin-jip" [Ολομόναχοι μαζί] και οι αναπόφευκτες συγκρίσεις με το "Τόκιο στόρι" [Tokyo monogatari, 1953] του Γιασουχίρο Όζου το αποδυναμώνουν ακόμη περισσότερο.
Οι butoh χορογραφίες και η περφόρμανς του Tadashi Endo μετράνε θετικά. Στο πολύ ψαγμένο σάουντρακ ακούγονται από Ryuichi Sakamoto και Erik Satie μέχρι Pizzicato Five και Bent.
