Αθέατη Θέα του Ντόναλντ Μάργκιουλις από το θέατρο Λαμπέτη
Διανομή ρόλων: Νικ : Γεράσιμος Σικαδαρέσης, Τζόναθαν Γουόξμαν : Γρηγόρης Βαλτινός, Πατρίτσια : Κοραλία Καράντη, Γκέτε : Γεωργία Μαυρογεώργη
Σκηνοθεσία : Γρηγόρης Βαλτινός, σκηνικά - κοστούμια : Γιώργος Πατσάς, φωτισμοί : Λευτέρης Παυλόπουλος, μουσική επιμέλεια : Ιάκωβος Δρόσος, βοηθός σκηνοθέτη : Βάσια Κούρου, συνεργάτης σκηνογράφος : Τότα Πρίτσα
Τα έργα του Ντόναλντ Μάργκιουλις είναι ανθρώπινα, έχουν ένα δίαυλο επικοινωνίας και με τον πιο απλό θεατή. Τον ίδιο θεατρικό συγγραφέα σκηνοθέτησε και τη χειμερινή σεζόν 2001-2002, 2002-2003 ο Γρηγόρης Βαλτινός στο βραβευμένο με βραβείο Πούλιτζερ "Δείπνο με φίλους". Πιστεύω πως η δυνατότητα ταύτισης και αναγνώρισης του κοινού μέσα από τους ήρωες του Ντόναλντ Μάργκιουλις τον οδήγησε και φέτος σε μία ανάλογη επιλογή έργου.
"Η αθέατη θέα" ξεγυμνώνει την αθέατη όψη της καρδιάς, το παιχνίδι αυτό που συνειδητά ή ασυνείδητα καλούμαστε να παρακολουθήσουμε στις μικρές παροντικές μας αθροίσεις πραγματικού χρόνου στη ζωή. Η Πατρίτσια, μια γυναίκα που βιώνει την απόρριψη ενός δυνατού έρωτα, στον οποίο έρχονται να δώσουν τέλος οι αλλόθρησκες πεποιθήσεις και οι μεγάλες φιλοδοξίες του ζωγράφου συντρόφου της. Το γεγονός αυτό θα την αναγκάσει να αναζητήσει καινούρια πατρίδα, καινούρια σχέση, ακολουθώντας ένα σκληρό τρόπο ζωής στα όρια της επιβίωσης, κουβαλώντας πάνω της μία αδιάφορη και ανολοκλήρωτη συναισθηματικά συμβίωση με το νέο της σύντροφο. Οι ζωντανές αναμνήσεις του παρελθόντος θα φέρουν ξανά πίσω τον καταξιωμένο και αναγνωρισμένο πλέον ζωγράφο, θέλοντας να ξεπεράσει την κενότητα στην οποία οδηγήθηκε, σκοτώνοντας την τρυφερή πλευρά του εαυτού του. Παγιδευμένος μέσα σ' αυτήν την ζωντανή σκιά του παρελθόντος βρίσκεται και το τρίτο θύμα αυτής της παρακμάζουσας σχέσης, ο Νικ, ένας αρχαιολόγος που ζει στο πλευρό της Πατρίτσιας με απαιτήσεις περισσότερο κατοικίδιου παρά ερωτικού συντρόφου.
Στην "αθέατη θέα" ξεδιπλώνεται η απροσπέραστα βιώσιμη κατάσταση χωρισμού και απώλειας αγαπημένων μας προσώπων στην κύκλια κίνηση της ζωής. Οι παραβιάζουσες υποσχέσεις αγάπης, ο εφησυχασμός του αιώνιου, που νανουρίζει τους εξιδανικευμένους έρωτες οι οποίοι τρέφονται από τις αναμνήσεις και που στην τελική αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης τους να παραμείνουν αλώβητοι χωρίς να τους αγγίξει η φθορά του χρόνου. Ο κατακερματισμός του ανθρώπου μέσα από την συναισθηματική απόρριψη, η παραίτηση και η άρνηση που ακολουθεί από τον ίδιο στην οποιαδήποτε εξέλιξη της ζωής του είναι το συνταγολόγιο και η πρόκληση για να βιώσει κάποιος ένα μεγάλο έρωτα. Αλλά το σίγουρο είναι πως δεν υπάρχουν νικητές σ’ αυτά τα παιχνίδια συναισθηματικής φθοράς. Οι ρόλοι νικητής - ηττημένος εναλλάσσονται μέσα από τις χρονικές φάσεις ζωής, το αίσθημα ανολοκλήρωσης που διέπει τον άνθρωπο, μια και η ύπαρξη μας είναι διάστικτη.
Αξιόλογη θεματικά και σκηνοθετικά παράσταση, με τις δεμένες ερμηνείες του Γρηγόρη Βαλτινού και της Κοραλίας Καράντη, όπως φάνηκε και στην προηγούμενη τους συνεργασία στο "Δείπνο με φίλους". Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης κατάφερε να μαγνητίσει ερμηνευτικά χωρίς να εκπλήξει τα πλήθη, μια και οι υποκριτικές του επιδόσεις ήταν εξίσου αξιόλογες και στην προ ετών συνεργασία του με το Γιώργο Μιχαλακόπουλο στο "Κάθε Πέμπτη Κύριε Γκριν". Για μία ακόμα φορά ο Γιώργος Πάτσας απέδωσε άψογα την ανάλογη σκηνοθετική κατεύθυνση παντρεύοντας το σκηνογραφικό πλούτο με τη μινιμαλιστική άποψη. Είναι μια παράσταση που απευθύνεται σε όλους του θεατές με στιγμές συγκίνησης και γέλιου έτσι όπως είναι άλλωστε η αληθινή παράσταση της ζωής μας.
