Biutiful Hereafter
Δυο λέξεις, δυο τίτλοι, δυο ταινίες που πλησιάζουν ένα και το αυτό ζήτημα, το επέκεινα. Ο σκηνοθέτης της πρώτης ένας 47χρονος "ανορθόγραφος" μεξικάνος που μεγάλωσε σε καιρούς "ειρήνης" με την ιδέα του μεταθανάτου να τον απασχολεί διαρκώς [Χαμένες αγάπες, Πυριτιδαποθήκη, 11'09"01, 21 γραμμάρια, Βαβέλ]. Ο δεύτερος, 80άρης πια και βετεράνος, ένα ατίθασο άλογο που ονόμασε Malpaso [κακό βήμα] την εταιρία του, άρχισε να έχει σοβαρές μεταφυσικές ανησυχίες κάπου στα 1992 [Οι ασυγχώρητοι, Ένας τέλειος κόσμος, Οι γέφυρες του Μάντισον, και εφεξής μέχρι Γκραν Τορίνο].
Ο οργισμένος γέρο Clint Eastwood θέλει 129 λεπτά για να αναπτύξει τρεις ιστορίες σε Αμερική, Γαλλία και Βρετανία και να τις φέρει τελικά να διασταυρωθούν στο Λονδίνο. Θέλει και τρία πρόσωπα, έναν άνδρα πνευματικό [Matt Damon] μια γυναίκα που γύρισε σχεδόν κατά τύχη πίσω [Cecile De France] κι ένα παιδί που έχει έναν δίδυμο αδερφό στην "άλλη πλευρά" [οι αδερφοί Frankie & George McLaren].
Ο ακόμη πιο ανισόρροπος Alejandro Gonzalez Inarritu θεωρεί πώς τα 147 λεπτά του φτάνουν μόνο για μια ιστορία. Αυτήν του Ουτσμπάλ [Javier Bardem] που επικοινωνεί με τους πρόσφατα νεκρούς όταν αντιλαμβάνεται, μία των ημερών, πως σύντομα θα πάει να συναντήσει το σχωρεμένο τον πατέρα του. Έχει όμως και δυο παιδιά ανήλικα και μια γυναίκα [Maricel Alvarez] με παθολογικά διπολική προσωπικότητα κι ένα τσουβάλι αμαρτίες που πρέπει να "ταχτοποιήσει" πριν φύγει για το μεγάλο ταξίδι. Έχει να κάνει με κινέζους και αφρικανούς μετανάστες, με αφεντικά και νονούς, σε μια Βαρκελώνη άθλια και κατατρομαγμένη όπως δεν την δείχνουν ποτέ οι τουριστικοί οδηγοί.
Οι μονομαχίες είναι καθημερινές και αναπόφευκτες. Μπάρντεμ κατά Ντέιμον, σημειώσατε 1. Ο αγών Σεσίλ / Μαρισέλ μοιάζει εξαιρετικά αμφίρροπος παρόλο που η δεύτερη είναι πρωτόβγαλτη. Το ματς των παιδιών [δίδυμοι κόντρα στα τέκνα του Ουτσμπάλ] φαίνεται επίσης ισόπαλο. Τα οπτικά εφέ, πιο εντυπωσιακά στον Ήστγουντ, είναι τόσο φυσικά ενσωματωμένα στο σώμα των πραγματικών πλάνων που δεν ξεχωρίζουν καν [γι' αυτό και γίνονται ακόμη πιο εντυπωσιακά]. Το μοντάζ στη "Ζωή μετά" είναι παράλληλο, ενώ ο Ινιαρίτου παίζει κυκλικά με τις σκηνές του τέλους να επαναλαμβάνονται.
Η μουσική του Santaolalla κινείται μετά την πρώτη ώρα και χρησιμοποιεί φυσικούς ήχους για να ξεσπάει [το κουδούνισμα ενός κινητού είναι φυσικός ήχος άραγες;] ενώ ο Ήστγουντ έχει μια πιο βατή θεματική μουσική με αρχή μέση τέλος [στο τέλος ο Gustavo γίνεται πιανιστικός και κλασικός]. Ο Κλιντ κινείται προς το απόλυτο φως ενώ ο Αλεχάντρο φλερτάρει άγρια το σκοτάδι και δείχνει το αντίπερα σαν μια υπερβόρεια χιονισμένη χώρα όπου οι κουκουβάγιες φτύνουν μαλλιά. Ο πρώτος ταξιδεύει συναχώς ενώ ο δεύτερος μια και καλή.
Κατάληξη. Και οι δυο είναι αξιόλογες και αξιοθέατες. Ο παππούς αφήνει μια αίσθηση γλυκόπικρη με ένα τέλος αρκετά ευτυχές. Ο Αλέξανδρος είναι απαισιόλοξος [το 'γραψα λάθος αλλά εκφράζει καλύτερα αυτό που εννοώ] και παραμένει πιο ρεαλιστής για το που βαδίζουμε όλοι μας [και δε μιλώ μόνο για το θάνατο / το μέχρι τότε είναι που με χαλάει]. Αμφότεροι έχουν αρετές, αλλά η μαεστρία του μεξικάνου που μεταφέρει την παραβολή του στην αδελφή Ισπανία και δη στη πόλη πρότυπο αυτής [ισπανική μελιτζάνα, πολύσπορη και νόστιμη την λένε κάποιοι (L'auberge espagnole)] δεν έχει ταίρι.
Steven Spielberg & Frank Marshall κατά Alfonso Cuaron & Guillermo del Toro, σημειώσατε 2.
Άσκηση για το σπίτι: Το γλυκό πεπρωμένο / The Sweet Hereafter του Atom Egoyan.
