Boy A [HB 2007, 100'] του John Crowley
Η κοινωνία είναι όπως ο καρκίνος του μαστού. Μπορεί να απομακρύνεται αλλά δεν ξεχνά ποτέ! Οι Ερινύες ως πανάρχαιες ενσαρκώσεις των τύψεων, έχουν κι αυτές μείνει ανέγγιχτες από το χρόνο και το μύθο τους. Κανείς δεν ξοφλάει επειδή φυλακίστηκε για τα κρίματά του από το σωφρονιστικό σύστημα. Ο εαυτός του το ξέρει και συνεχώς φαντάζεται πως κι οι άλλοι το βλέπουν στα μάτια του. Αλλά και το ίδιο το σύστημα μοιάζει αρτηριοσκληρωτικό και απρόθυμο να δεχτεί έναν άσωτο υιό. Όποιες ανοχές κι αν διαθέτει δεν είναι αρκετές για έναν μετανιωμένο και μεταμορφωμένο εγκληματία, όσο μικρός κι άμυαλος κι αν ήταν αυτός όταν διέπραττε το κακό.
Παρόλα αυτά υπάρχει μια πατρική φιγούρα [Peter Mullan] να προστατέψει και να βοηθήσει τις "νεαρές φάλαινες" να ξαναβρούν τη θέση τους στο κοπάδι. Είναι αυτή η φιγούρα που λειτουργεί καλύτερα με τα ξένα "παιδιά της" παρά με τα δικά. Υπάρχει δε και μια "λευκή φάλαινα" που λειτουργεί ως μητέρα και τρυφερή αγαπημένη μαζί. Υπάρχει κι ένας φίλος "κι αδερφός" που δοκιμάστηκε και δήλωσε πως θέλει να σταθεί αρωγός όπως του στάθηκε κι ο "Boy A" ήρωας της ταινίας μας [Andrew Garfield]. Όλοι αυτοί πλην του "πατέρα" δεν ξέρουν ούτε υποπτεύονται το αμαρτωλό παρελθόν.
Ούτε κι εμείς αρχικά. Εμείς όμως βλέπουμε τα οράματα του τραγικού αυτού χαρακτήρα καθώς τα σπαράγματα του παρελθόντος βίου [τα τινάγματα του μέσα βίου έξω], τα οποία επανήλθαν έντονα μετά την απελευθέρωση και την προσπάθεια για επανένταξη. Βλέπουμε κι αυτούς τους "αόρατους" απόλυτους τιμητές που θεωρούν ότι η μόνη αρκετή τιμωρία είναι η φυσική εξόντωση κι αναγνωρίζουμε σ΄αυτούς τον ίδιο μας τον εαυτό. Κι ύστερα σου λένε ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος αλλά πιθανόν άμα "μηδενίσεις" θα μπορέσεις να ξαναρχίσεις καλύτερα. Θρίχες βαμμένες με χρωμοσαμπουάν.
Ο νεαρός Άντριου Γκάρφιλντ είναι απλά εξαιρετικός. Η φυσικότητά του και η εκπληκτική του απόδοση σε κάνουν ν' ανατριχιάζεις στη σκέψη ότι βλέπεις έναν αληθινό συνάνθρωπο κι όχι έναν καλό ηθοποιό. Η σχέση σκηνοθέτη με θεατρική παιδεία [John Crowley] και θεατρικού συγγραφέα σεναριογράφου [Mark O'Rowe] επιβεβαιώνεται και δικαιώνεται για άλλη μια φορά στην ιστορία του βρετανικού σινεμά. Η ελλειπτική απλότητα [ακόμη και στα εφέ μετάβασης], η μικρο-οικονομία και η αισθητική αμεσότητα κερδίζουν όλα τα στοιχήματα, χωρίς μελοδραματισμούς, κορώνες, υπερβολές και βαρύγδουπα σάουντρακ.
Όμως, τι μπορεί να κάνει μια μικρή φάλαινα έξω απ' το νερό;
