Cafe de los Maestros του Miguel Kohan
[Αργεντινή / ΗΠ / Βραζιλία 2008, 91']
Αν έχετε την περιέργεια να δείτε πως εξελίχθηκε το τανγκό μετά τον Κάρλος Γκαρντέλ και πλην του Άστορ Πιατσόλα, τότε αυτό το τανγκομαντέρ θα σας δώσει μια γερή δόση. Ο γνωστός αργεντινός μουσικοσυνθέτης Γκουστάβο Σανταολάγια κατάφερε να μαζέψει σχεδόν όλους τους θρυλικούς μουσικούς και τραγουδιστές του είδους σε μια μοναδική βραδιά στο Τεάτρο Κολόν του Μπουένος Άιρες.
Εμείς βλέπουμε όλη την προετοιμασία, τις πρόβες και τις στούντιο ηχογραφήσεις, καθώς και κάποιες σκηνές καθημερινότητας αυτών των παλαιμάχων μουσικών. Βλέπουμε πολλά "ομιλούντα κεφάλια" να αναφέρονται κυρίως στους μέντορες και τους μουσικούς που τους επηρέασαν, αλλά και σε σύγχρονούς τους συνεργάτες και συνοδοιπόρους σε μια δύσκολη και συναρπαστική πορεία.
Ο θεατής πρέπει να 'χει μνήμη και γνώση αρκετά εξασκημένη ώστε να συγκρατήσει ή να συνδυάσει όλα αυτά τα παρατσούκλια [που ασφαλώς θα έχουν άνθρωποι που συνεργάζονται πάνω από μισό αιώνα] κι όλα τα πειράγματα και τα αστεία που μπορεί να λένε ο ένας για τον άλλον. Θα πρέπει ίσως να κρατά και σημειώσεις γιατί, αν περιμένει να καταλάβει από την ονομαστική αναφορά στο τέλος, σώθηκε.
Σε ένα τέτοιο αφιερωματικό ντοκιμαντέρ που θα ήθελε πολύ να μοιάσει με το "Μπουένα Βίστα Σόσιαλ Κλαμπ" δεν υπάρχει χώρος για κινηματογραφική κριτική. Οι προσωπικές ιστορίες που ακούμε δεν έχουν καμία σύνδεση και τα χρονικά χάσματα από το μακρινό χθες [του '30 και του '40] ως το σήμερα παραμένουν ανεξερεύνητα. Η συγκατάβαση και η υπομονή που πρέπει να επιδείξετε είναι δεδομένες και η ανταμοιβή μάλλον πενιχρή: μερικές αστραφτερές στιγμές και μερικές προσωπικές επίσης. Μην περιμένετε να δείτε παθιασμένους χορούς από ερωτευμένα ζευγάρια, πρωταγωνιστής είναι η μουσική νοσταλγία.
Σίγουρα είναι μια τελευταία ευκαιρία να καταγραφούν και να τιμηθούν κάποιοι ασφαλώς σπουδαίοι τανγκωδοί και στους τίτλους τέλους φαίνεται ότι τρεις εξ αυτών δεν πρόλαβαν να δουν την τελική κόπια. Οι εκτελεστές παραγωγής Βάλτερ Σάλες και Λίτα Στάντιτς ίσως να μην το μετάνιωσαν. Λέτε να υπάρξει σίκουελ κατά το "Musica cubana";
