Cecile de France, το κορίτσι με το ποδήλατο

Γεννήθηκε στη βελγική Ναμύρ το 1975. Στα έξι της ο δάσκαλος τής ζήτησε να πει ένα ποίημα κι αυτή, αντί να το απαγγείλει, το ερμήνευσε. Έπεσε πολύ χειροκρότημα κι από τότε άρχισε να "παίζει θέατρο ερασιτεχνικά".

Στα 17 πήγε στο Παρίσι για να σπουδάσει δραματική τέχνη κοντά στον Jean-Paul Denizon, ηθοποιό του θεάτρου και βοηθό του Πήτερ Μπρουκ. Το 1998 την είδε ο κυνηγός ταλέντων Dominique Besnehard να παίζει την Ηλέκτρα σε μια παράσταση της Σχολής ENSATT (Ecole Nationale Superieure des Arts & Techniques du Theatre) και την ξεχώρισε αμέσως.

Οι πρώτες διακρίσεις ήρθαν τουτ σουίτ και σβέλτα με τις μικρού μήκους Le mariage en papier [Γάμος επί χάρτου, 1999] της Stephanie Duvivier και Le dernier reve [Το τελευταίο όνειρο 2000] του Emmanuel Jespers.

Στις ελληνικές αίθουσες την πρωτοείδαμε στο Euroflirt [L'Auberge Espagnole, 2002] του Cedric Klapisch σ' εκείνο το Εράσμους φοιτητικό διαμέρισμα της Βαρκελώνης όπου μαζεύτηκε η μισή Ευρώπη. Δεν είχε τον πρώτο ρόλο μια και μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον ο Romain Duris, η Audrey Tautou και η Judith Godreche. Ο Κλαπίς δοκίμασε να επιστρέψει στο θέμα τρία χρόνια μετά με τις μπάμπουσκες [Les poupees russes / Russian Dolls, 2005] αλλά έσπασε τα μούτρα του. [Το πιο κουφό είναι πως ο Τσεντρίκ κάνει και τρίτη συνέχεια το 2012 που λέγεται Κινέζικο Παζλ (Casse-tete chinois / Chinese Puzzle)].

Ανάμεσα η Σεσίλ έκανε δυο τελείως αλλοπρόσαλλες επιλογές. Πρώτα ένα κολεγιακό σπλάτερ τρόμου με τίτλο Υπερένταση [Haute tension, 2003] που, παραδόξως, την διαφήμισε για να κάνει το δεύτερο και εμπορικότερο, την επανακατασκευή Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 ημέρες [Around the World in 80 Days, 2004] του απίθανου Frank Coraci.

Το 2006 είναι μια πλούσια χρονιά σε εμπειρίες. Ρομαντική γκαρσόνα στην Avenue Montaigne [Fauteuils d'orchestre] της Daniele Thompson. Γιάπισσα που ερωτεύεται τον ρομαντικό τραγουδιστή Gerard Depardieu [Quand j'etais chanteur / The Singer]. Ντουέτο εβραία-άραβας με τον Roschdy Zem μπρος και πίσω από την κάμερα [Mauvaise foi / Λάθος πίστη]. Και υπολοχαγός στον βρόμικο πόλεμο της Αλγερίας σε σενάριο του Κώστα Γαβρά [Mon colonel / Ο Συνταγματάρχης] με λαμπρούς συντελεστές [Olivier Gourmet, Charles Aznavour, Eric Caravaca].

Την επόμενη χρονιά ξεχωρίζει το σκοτεινό και ένοχο Μυστικό [Un secret] του Claude Miller όπου γνωρίζει τη μεγάλη κόρη του Ντεπαρντιέ, Julie. Το 2008 είναι παρτενέρ του Βενσάν Κασέλ στο δίδυμο έπος του υποκόσμου Μερίν, υπ' αριθ. 1 Δημόσιος Κίνδυνος σε δύο μέρη [Mesrine: Killer Instinct / Public Enemy #1] με τη σκηνοθετική υπογραφή του Jean-Fran?ois Richet.

Το 2010 ξενιτεύεται [και καλά κάνει] για χάρη του αειθαλούς οραματιστή Clint Eastwood. Η ζωή μετά [Hereafter] την βάζει σε μια μεταφυσική τροχιά και ξεδιπλώνει πολλές πτυχές του ταλέντου της. Το τρέχον έτος θα γνωρίσει και την υπόλοιπη οικογένεια Ντεπαρντιέ, τη δεύτερη κόρη Roxane και τη δεύτερη γυναίκα Karine Silla η οποία σκηνοθετεί ένα δράμα που έκανε πρεμιέρα το καλοκαίρι στη Γαλλία [Un baiser papillon / A Butterfly Kiss].

Όμως το 2011 δε σηματοδοτείται απ' αυτήν την οικογενειακή ταινία. Μνημονεύεται ως ορόσημο λόγω του ότι η Σεσίλ ντε Φρανς επιστρέφει στο σπίτι της. Και μιλάμε για τη νέα δουλειά των συμπατριωτών αδερφών Jean-Pierre & Luc Dardenne, Το παιδί με το ποδήλατο [Le gamin au velo] που κατφχαριστηθήκαμε [όλοι όσοι είδαμε] στο 52ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Μια ταπεινή ταινία σχέσεων με ένα ατίθασο παιδί [Thomas Doret] που εγκαταλείπεται σε μια κρατική φάρμα από τον προβληματικό πατέρα του [ο Jeremie Renier μεγάλωσε μέσα από τις ταινίες των Νταρντέν] για να υιοθετηθεί τα σαββατοκύριακα από μια ήξεις-αφήξεις κομμωτριούλα ονόματι Σαμάνθα [Cecile de France] που περνάει κρίση καλής θελήσεως.

Τα προβληματικά παιδιά είναι το αγαπημένο θέμα εκκίνησης των Νταρντέν κι όλη τους η μαστοριά ξοδεύεται αφειδώς στο αδιάκοπο και μεθοδικό σκάλισμα των ανθρώπινων χαρακτήρων. Η μικρογλυπτική τους τέχνη αφήνει συνεχώς κρυφές γωνίες όπου παραμονεύουν εκπλήξεις και εκρήξεις συναισθημάτων. Ο μικρός Ντορέ υποδύεται έξοχα τον δραπέτη Σιρίλ και παραπέμπει στον Αντουάν Ντουανέλ των 400 χτυπημάτων.

Η Σέσιλ ντε Φρανς κλέβει συνεχώς βλέμματα με την αδήριτη φυσικότητά της, την απορρόφηση των κραδασμών του μικρού και τη βαθιά κατανόηση της εφηβικής του παραφροσύνης. Το παιδί διψάει για αποδοχή και κείνη αναδιπλώνεται για να το αγκαλιάσει ξανά με θέρμη. Είναι εμφανές ότι η μητρότητα στην προσωπική της ζωή είναι ένα γόνιμο υπέδαφος. Η ζωή τρέχει εμπρός της κι η Σεσίλ την προσπερνά άνετα κάνοντας ορθοπεταλιά.

Πίσω στα παλιά

Αφοί Νταρντέν: είναι λωλοί αυτοί οι βέλγοι
Η σιωπή της Λόρνα: σπάει επιτέλους