David Bowie

Η συνεισφορά του Μπόουι στη σύγχρονη ποπ κουλτούρα εδράζεται στην αξιοθαύμαστη ικανότητά του να μεταλαμβάνει και να αφομοιώνει ιδέες εκτός του κατεστημένου ρεύματος -από τις τέχνες, τη λογοτεχνία, το θέατρο, τον κινηματογράφο- και να τις μετουσιώνει σε δική του έκφραση αλλάζοντας διαρκώς τη συναλλαγματική ισοτιμία. [...] Ένας και μόνος άνθρωπος απογείωσε το γκλαμ ροκ σε δυσθεώρητα ύψη στιγματίζοντάς το με χαρακτηριστικές κινηματογραφικές και θεατρικές περσόνες, κερδίζοντας επάξια την αναγνώριση και ως ηθοποιός. Αυτά σημειώνει ο βιογράφος του, Ντέιβιντ Μπάκλεϊ.

Ο πρώτος κινηματογραφικός ρόλος του άγνωστου ακόμα Μπόουι χρονολογείται στα 1966-67 [The Image]. Είναι το [μαυρόασπρο] πορτρέτο ενός αγοριού το οποίο είναι τόσο αληθινό ώστε ζωντανεύει και απειλεί τον δημιουργό του. Εκείνη την εποχή ο Μπόουι σπουδάζει θέατρο και μιμική κοντά στον αβανγκάρντ σκηνοθέτη Λίντσεϊ Κεμπ. Πρωταγωνιστεί μάλιστα σε μια παράσταση ως Πιερότος της Πεντάρας [παίζει και τραγουδάει] στον οποίο η Κολομπίνα κάνει κόνξες με τη βοήθεια του Αρλεκίνου. Η παράσταση αυτή έγινε αργότερα μικρού μήκους τηλεταινία [Pierrot in Turquoise or The Looking Glass Murders, 1970].

Η πρώτη βαρυσήμαντη κινηματογραφική περσόνα του ήταν Ο άνθρωπος που έπεσε στη Γη [1976] του Νίκολας Ρεγκ, ρόλος που του απέφερε το Χρυσό Πάπυρο της αμερικανικής Κινηματογραφικής Ακαδημίας Επιστημονικής Φαντασίας. Ακολουθεί ο Ζιγκολό [1979] του Χέμινγκς στα δίχτυα πλούσιων γυναικών [Μάρλεν Ντίτριχ, Κιμ Νίβακ, Σίντε Ρομ] όπου πάλι αξιοποιούνται παράλληλα οι φωνητικές του ικανότητες [όπως και της Ντίτριχ άλλωστε]. Ακολουθεί μια τεράστια επιτυχία στο Μπρόντγουέι [Ο Άνθρωπος Ελέφαντας, 1980-81] όπου ερμηνεύει και σαγηνεύει με γυμνό χωρίς μακιγιάζ και ο αμοραλιστής επαναστάτης ποιητής Μπάαλ [1982] ο οποίος γίνεται μαύρο τηλεοπτικό μιούζικαλ και χιτ.

Επόμενος σταθμός "Η πείνα" του Τόνι Σκοτ [Αίμα και Πάθος, 1983] όπου αποτελεί βαμπιρικό ιψενικό τρίγωνο με τις Σούζαν Σαράντον και Κατρίν Ντενέβ, συμμετέχοντας και στο σάουντρακ με ένα κομμάτι από κοινού γραμμένο με/για τον Ίγκι Ποπ [Funtime]. Την ίδια χρονιά σκοράρει διπλά με τον ρόλο του κόντρα στον εξαίσιο Ριουίτσι Σακαμότο στο αντι-πολεμικό αριστούργημα του Όσιμα, Καλά Χριστούγεννα κύριε Λόρενς. Κάνει κι ένα πέρασμα από Το Αδελφάτο των 7 Θαλασσών [Ο Κιτρινογένης] με άρωμα Μόντι Πάιθον.

Αρνείται το ρόλο του κακού που πήρε τελικά ο Κρίστοφερ Γουόκεν στην τζεϊμσμποντική Επιχείρηση Κινούμενος Στόχος και δέχεται το ρόλο του δολοφόνου στο μετριότερο Κυνηγητό μέσα στη νύχτα [1985] του Λάντις. Ακολουθεί το μιούζικαλ εποχής του Τζούλιεν Τεμπλ, Οι Αρχάριοι, όπου αλωνίζει, και η μεγάλη μεταμόρφωση σε βασιλιά των κακών ξωτικών Γκόμπλιν, στον Λαβύρινθο [1986] του Τζιμ Χένσον. Τραγούδια επιτυχίες του ξεπηδούν και από τις δυο.

Η φήμη του κερδίζει χαρακτηριστικούς ρόλους όπως του Πόντιου Πιλάτου [Ο Τελευταίος Πειρασμός του Χριστού, αλά Σκορτσέζε], του μυστήριου πράκτορα [Ο Ύποπτος Κόσμος του Τουίν Πικς, αλά Λιντς], του εκκεντρικού Άντι Γουόρχολ [Μπασκιά, αλά Σνάμπελ]. Ανάμεσα κάποιες μετριότητες, μια γαστρονομική κωμωδία [Ερωτικές κομπίνες], ένα γουέστερν για γέλια [Il mio West], ένα γκανγκστερικό για κλάματα [Όλοι θέλουν την ησυχία τους]. Κι εμείς επίσης.

Στη νέα χιλιετία τα πράματα παίρνουν την κατιούσα. Η Πείνα γίνεται σίριαλ, ο Ζουλάντερ γίνεται Άρχοντας της Πασαρέλας, ο Μπομπ Σφουγκαράκης βρίσκει τον βασιλιά της Ατλαντίδας, Το Μεγάλο Ρίσκο πάει φούντο και... ο Μπόουι κάνει εντέλει... στην μπάντα [2009]. Η μόνη αξιόλογη αναλαμπή είναι ο ρόλος του Νικόλα Τέσλα στο μαγικό και μυστηριώδες The Prestige [2006].

Εκτός από τη Λεωφόρο της Αστέρων, το τιμητικό διδακτοριλίκι του Μπέρκλι και τις Ιπποσύνες του γαλλικού κράτους και του βρετανικού βασιλείου [αυτήν την αρνήθηκε], έχει περάσει στο Πάνθεον του Ροκ'ν'Ρολ και της Επιστημονικής Φαντασίας κι έχει ονοματίσει τιμητικά ένα νέο είδος αράχνης [Heteropoda davidbowie].

Το κύκνειο άσμα του, Blackstar, κυκλοφόρησε ανήμερα των 69ων γενεθλίων του, δυο μέρες πριν φύγει από αυτήν τη Γη με τον τίτλο του αιώνιου Ζίγκι Στάρνταστ. Η παραβολή εαυτού με τον Λάζαρο [δεύρο έξω] είναι το ύστατο μαύρο αστείο αυτού του αμφίφυλου αμφίσημου ιππότη.

David Bowie - Blackstar

Επιμύθιον [αλά Space Oddity]: Major Tom to Ground Control

Can you hear me, Ground Control? / Can you hear And I'm floating around my tin can
Far above the Moon / Planet Earth is blue / And there's nothing I can do.

Κάπως έτσι οραματίστηκε ο βιολογικός γιος του, Duncan Jones [κάποτε Zowie Bowie], την (μη) επικοινωνία του λοχαγό Τομ με τον πύργο ελέγχου. Ή/και την αναχώρηση του πατέρα Δαβίδ και την επιστροφή του στα άστρα. Καρπός αυτής της διαστημικής μοναξιάς-νιρβάνα η ταινία Moon [Φεγγάρι, 2009] με τον πολλαπλά σεληνιασμένο Σαμ Ρόκγουελ.