Δεν ήταν η σωστή ώρα για το τέλος του Bond
Ο Στυλιανός Τζιρίτας βρέθηκε στην προβολή (επιτέλους!) του νέου James Bond και καταγράφει πρώτες σκέψεις, παρατηρήσεις και συναισθήματα
Το πρωί της Τετάρτης της 29ης Σεπτέμβρη χώθηκα στην αίθουσα του Ideal όπου γινόταν η προβολή του ‘No Time to Die’. Μετά από σχεδόν τρεις ώρες βγήκα δακρυσμένος και αυτό δεν είναι ψέμα.
Η διαφορετική οπτική την οποία είχαν επιφυλάξει οι παραγωγοί για τον νέο Μποντ από τότε που ο Ντάνιελ Κρεγκ ανέλαβε τον ρόλο, ήταν φανερή από τα πρώτα κιόλας λεπτά του ευρωκεντρικού στη δράση ‘Casino Royale’, μία κτηνώδης εξολόθρευση ενός εχθρού του Μποντ που τον έβαζε στα παπούτσια του Κώννερυ (με τις πιο ακραίες φυσικά συντεταγμένες του σήμερα σε αναλογία) ενώ το κοφτερό βλέμμα και ο κυνισμός είχαν συνέχεια και στο ‘Quantum of Solace’ με την έρημο και την διαφθορά της Κεντρικής και Λατινικής Αμερικής να κυριαρχεί. Στα επόμενα δυο φιλμ είδαμε ίσως τον πιο κινηματογραφικό Μποντ που θα μπορούσε κάποιος να δημιουργήσει, δεν ήταν τυχαία η ύπαρξη του Σαμ Μέντες πίσω από το φακό. Τα αιχμηρά χρώματα και τα με ακραίο νετάρισμα των δύο πρώτων Κρεγκ ταινιών αντικείμενα έδωσαν τη θέση τους σε παλ χρώματα, γήινες αποχρώσεις, οξυγώνιους φακούς και αμβλυμμένες γωνίες. Το ίδιο το σώμα αλλά και η ψυχοσύνθεση του Μποντ άλλαξαν ένδυμα. Μπορεί να παρέμειναν τα ίδια ρούχα αλλά κάτω από το ένδυμα για πρώτη φορά είδαμε έναν λαβωμένο άνθρωπο ο οποίος μετά την κάθε απώλεια δεν μετρούσε απλά (πια) πόσα μέτρα τον χωρίζουν από την εκδίκηση (κλασσική συμπεριφοριστική Μποντ ακόμα και στο ‘Casino Royale’ όταν χάνεται η Έσπερ) αλλά έναν άνθρωπο που φρόντιζε να καλμάρει εαυτόν και να γιατρέψει τις πληγές και τα τραύματα του παρελθόντος.
Ο Μέντες έφτιαξε έναν τόσο περίπλοκο Μποντ που μεγάλο μέρος του κοινού παραπονέθηκε ότι σε κάποια σημεία του σεναρίου μπερδευόταν. Χωρίς αυτό σε καμία περίπτωση να αναιρεί το γεγονός ότι ο Μέντες δεν κέρδισε μνείες για τις σκηνές δράσης του. Αντιθέτως. Με σκιές να επικρατούν ακόμα και στα πλάνα ημέρας, με ευρυγώνιους να δεσπόζουν στην οθόνη, με μοντάζ μακριά από τους κορεατικούς ιλίγγους, ο Άγγλος σκηνοθέτης έχτισε έναν ήρωα ο οποίος κινήθηκε στη φύση όσο και στο αστικό πεδίο με ρίσκο αλλά και με μια αδυσώπητη μανία κατάκτησης της αλήθειας.
Το ‘No Time to Die’ με έβαλε σε περίεργη θέση εξαρχής. Μία αρχική σκηνή η οποία δεν έχει να κάνει με κάποιο κατόρθωμα του Bond αλλά με κάτι που δείχνει ότι θα παίξει κορυφαίο ρόλο στην εξέλιξη. Μετά ήρθαν οι τίτλοι αρχής και αλήθεια είναι ότι το τραγούδι της Μπίλλυ Έλλις ακούστηκε πιο συμπαθητικό απ’ ότι στις ξερές και χωρίς εικόνα ακροάσεις τον προηγούμενο χρόνο, όταν ακόμα νόμιζαν παραγωγοί και κοινό ότι η ταινία θα βγει στην ώρα της.
Επιστρέφοντας όμως στην αρχική σεκάνς πρέπει να υποσημειώσω και πάλι ότι κάτι δεν μου φαινόταν ορθό. Κάτι με παραξένευε στο καδράρισμα. Το κράτησα όμως για λίγο στο πίσω μέρος του κεφαλιού, θεωρώντας ότι μάλλον ήμουν θύμα δικής μου προκατάληψης. Και μετά τους τίτλους οι σκηνές (σχεδόν ένα 10λεπτο) στο ιταλικό χωριό με κέρδισαν. Ήταν γραμμένες πάνω στη γραμμή Bond που κολλάει απόλυτα στον Κρεγκ, τα σκληρά χρώματα και η δράση ήταν καθηλωτική. Μέχρι που φύγαμε και εμείς και ο Τζέημς από το χωριό και ξεκίνησε το πρόβλημα. Προσοχή. Για να μην θεωρηθώ θορυβοποιός χωρίς λόγο και αιτία. Η πλοκή του σεναρίου είναι δουλεμένη, με κορυφώσεις και με τους χαρακτήρες δομημένους ικανοποιητικά, αλλά η εικόνα πάσχει κατά την προσωπική μου άποψη. Μπορεί κάποιοι να πίνουν νερό στο όνομα του Κάρι Φουκουνάγκα χάρη στις επιδόσεις του ως σκηνοθέτη του ‘True detective’, προσωπικά όμως δεν κατάλαβα γιατί μετέτρεψε μία ταινία Μποντ κατά στιγμές σε ‘Mission Impossible’ με τα ηλεκτρίκ χρώματα αλλά και με την τυπολογία δράσης που επέλεξε. Τα πλάνα του στενά και χωρίς να ανοίγουν σε καμία περίπτωση. Ενίοτε και τετριμμένα (χαρακτηριστική περίπτωση η σκηνή αυτοκινητο-κυνηγητού με τα Λαντ Ρόβερ και την κάμερα να έρχεται σε αντίθετη φορά με αυτή των αμαξιών).
Αυτές τις στιγμές που διαβάζονται αυτές οι γραμμές ήδη στο wiki υπάρχει η πλήρης παράθεση της ιστορίας της ταινίας, κανένα μυστικό δεν έχει μείνει για τον θεατή πριν μπει στην αίθουσα. Αυτό όμως δεν θα το πράξω προσωπικά, διατηρώντας για τους έχοντες υπομονή το μυστήριο. Ο λόγος πάντως που με έκανε προσωπικά να βγω δακρυσμένος από την αίθουσα δεν έχει να κάνει με την νέα Μποντ προσωπικότητα (η οποία κάνει παραπάνω από διακριτή την παρουσία της στην ταινία ερμηνευμένη από την Λασάνα Λιντς) αλλά με το ίδιο το τέλος που επεφύλαξε στον Μποντ η ομάδα των παραγωγών και ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Ψυχικός βιασμός για όλους εμάς που αγαπάμε αυτόν τον ήρωα και τον βρήκαμε ως το πιο άδικο θύμα της δίκαιης παγκόσμιας μάχης του #metoo.
Υστερόγραφο: Στα συν η πτώση της αυλαίας με το κλασσικό τρακ του Λούις Άρμστρονγκ ‘We Have All the Time in the World’ το οποίο πρωτακούστηκε στο ‘On Her Majesty's Secret Service’, εκεί όπου ο Τζωρτζ Λάζενμπυ έκανε τη μοναδική του εμφάνιση ως Bond. Αν κάνει εντύπωση αυτό να υποσημειωθεί η συνάφεια του τίτλου με μία φράση κλειδί που ενυπάρχει στο σενάριο και ακούγεται παραπάνω από μία φορά.