δικός της

Τι υπάρχει στο κεφάλι του Σπάικ Γιόνζι, τη χώρα των μαγικών πλασμάτων του;

Καταρχήν από αυτό ξεπηδάνε πολλά μουσικά βίντεο [Beastie Boys, REM, Fatboy Slim, Daft Punk, Pavement, Bjork, Ice Cube, Chemical Brothers, Pharcyde & Fatlip, Weezer, Sonic Youth, Kanye West, Arcade Fire] και πολύ σκέιτμπορντ

. Είχε στενή σχέση και με τα δύο ως έφηβος και νέος [Dirt Magazine, Grand Royal Magazine & Records].

Επίσης του αρέσουν πολύ τα παιχνίδια των ερωταποκρίσεων. Στις Μέρες Ραδιοφώνου του Γούντι Άλεν απαντά με τις... Μέρες Βιντεοφώνου [Video Days]. Το I'm Here είναι λογοπαίγνιο στο ντιλανιάρικο I'm Not There. Το Cydeways θυμίζει σαφώς Sideways [Πλαγίως]. Και το σενάριο του τελευταίου Jackass [Bad Grandpa] αντιστρέφει και αποδομεί το στόρι του Nebraska. Ξέρει καλά πια τι θα πει Ανταπτέισιον.

Στην τελευταία ταινία του, δικός της [όλα πεζά], κάνει απ' όλα: σενάριο, παραγωγή, σκηνοθεσία, φωνή [του αθυρόστομου Alien Child], μελωδία και στίχους [The Moon Song, από κοινού με την Karen O των Yeah Yeah Yeahs]. Αφήνει τη φυσική ερμηνεία στον Joaquin Phoenix [Θεόδωρος] και την Amy Adams [Έιμι] και κρατάει μόνο τη φωνή της Scarlett Johansson [Σαμάνθα]. Είναι φανερή δε η σχέση του με την ελληνική παροικία του ΛΑ και όχι μόνο. Εκεί που μου τα χαλάει είναι στα γλυκερά κομμάτια των Arcade Fire που ακούμε στην ταινία.

Η ιστορία είναι απλή και σύνθετη. Στο εγγύς μέλλον ο Θόδωρος είναι επαγγελματίας συγγραφέας προσωπικών γραμμάτων για λογαριασμό τρίτων. Και μάλιστα πολύ πετυχημένος στο να εκφράζει τα συναισθήματα των πελατών του προς τα προσφιλή τους πρόσωπα. Στην προσωπική του ζωή όμως είναι πάτος. Το κενό αυτό έρχεται να καλύψει ένα λειτουργικό σύστημα που ο ίδιος το βαφτίζει Σαμάνθα. Κάπου στο δρόμο καταλαβαίνει ότι και η κολλητή του φίλη, Έιμι, είναι ομοιοπαθής. Αλλά μήπως το φαινόμενο είναι γενικευμένο; Μήπως η Σαμάνθα και οι όμοιοι της είναι, ταυτόχρονα και σύμπλοκα, πιστοί και άπιστοι; Μήπως μας έχει καβαλήσει η εικονική πραγματικότητα και παραφρονήσαμε;

Όλα αυτά τα ερωτήματα τίθεται και απαντιούνται ή αιωρούνται, με ενδιαφέρουσα αλλά αργή εξέλιξη και χωροχρόνο άπλετο για πάρα πολλές ενδιάμεσες σκέψεις. Αρκεί η υπομονή σας, η οποία συνήθως χάνεται μέσα σε παρεξηγήσεις και βιαστικά συμπεράσματα. Η προσωπικότητα του μέσου αλλά διαφωρετικού [με ωμέγα] Θοδωρή αναπτύσσεται πολύ όμορφα από τον Χοακίν, τόσο που να προξενεί κατάπληξη και τρόμο [και ενδεχομένως μερική αηδία] το κομμάτι του χαρακτήρα του που ταυτίζεται με κάποιο δικό μας. Ή μήπως όλοι μας έχουμε πια διαβρωθεί από την ψηφιακή κυβερνόσφαιρα;

Βαθμός: 7,5 [όχι άλλο Arcade]