Δωμάτιο [δίχως θέα]

Ο κόσμος του όλος σ' ένα μικρό δωμάτιο. ΤΟ δωμάτιο. Εκεί έχει περάσει τα πέντε χρόνια της ζωής του ο 5χρονος Τζακ [Jacob Tremblay]. Μεγάλωσε έγκλειστος μαζί με τη μητέρα του που τη φωνάζει Μα [Brie Larson]. Το όνομα της, Τζόι [Χαρά], έχει ακυρωθεί προ επταετίας. Η Μα είναι φυλακισμένη στο ένα και μόνο δωμάτιο, χωρίς παράθυρα, μ' έναν μικρό φεγγίτη για ουρανό, από κάποιον γερό-Νίκο [Sean Bridgers]. Ο οποίος όταν επισκέπτεται τη Μα, εκείνη χώνει τον Τζακ στην ντουλάπα ορμηνεύοντάς τον να κάνει τον κοιμισμένο, δια παν ενδεχόμενο.

Όμως αυτό δεν είναι καν η μισή ταινία. Υπάρχει ίντριγκα παρακάτω, υπάρχει ελευθερία, υπάρχει πολλή και καλή συνέχεια. Ο κόσμος μεγαλώνει απότομα και απλώνει επικίνδυνα και απειλητικά. Εκεί που όλα οδηγούν στην ελπίδα, εκεί αρχίζουν οι νέες περιπέτειες του ζεύγους μαμάς-γιου. Στο παιχνίδι μπαίνουν δικαιωματικά και οι παππούδες [Joan Allen, William H. Macy, Tom McCamus] οι οποίοι είναι διχασμένοι τόσο ώστε να μεταφέρουν την πίεσή τους στη λαλημένη Μα. Από κοντά και άλλες ειδικότητες πρόθυμες ν' αντιμετωπίσουν τον νέο εφιάλτη. Ο αποχαιρετισμός [μα και η απρόσμενη νοσταλγία] της παλιάς ζωής και η αρχή μιας νέας δεν είναι αυτονόητη υπόθεση.

Δράμα καλογραμμένο [Emma Donoghue] με απρόβλεπτες εξελίξεις, αμεσότητα και ανατροπές που αγγίζουν τα όρια του ψυχολογικού θρίλερ. Συγκινητικό κάργα χωρίς μελούρες, συνταρακτικό σφόρτσα χωρίς ταχυδακτυλουργίες, συγκλονιστικό τα μάλα χωρίς εφέ. Με απλότητα και οικονομία επιτυγχάνει να αναδείξει την πολυπλοκότητα και την πολλαπλότητά του θέματος. Οι προβληματισμοί του είναι ανθρώπινοι, συνανθρώπινοι, πανανθρώπινοι. Η ανάπτυξή του από το μερικό στο ολικό κι από το ειδικό στο συνολικό είναι υποδειγματική και ψυχαγωγικά απογειωτική. Βρίσκει στόχο και ξαναβρίσκει και ματαβρίσκει, με κάθε επόμενο βέλος να σκίζει το προηγούμενο στη μέση [διάνα αλά Ρομπέν των Δασών]. Στο κέντρο του στόχου η ζωή και τίποτ' άλλο.

Πίσω από το αριστούργημα αυτό βρίσκονται τρεις συμμαθητές του δουβλινέζικου Trinity College, που ένωσαν κάποτε τις δυνάμεις τους ως Trinity Video Society [1991]. Ο σκηνοθέτης Abrahamson, ο κολλητός του και παραγωγός Ed Guiney [Αστακός] κι ο υπογράφων τη μουσική ατμόσφαιρα Stephen Rennicks. Η ταινία γυρίστηκε στο Τορόντο σε μόλις 49 μέρες, διαβάζω, με διευθυντή φωτογραφίας τον θαυματουργό Danny Cohen. Η Μπρι Λάρσον είναι τρομακτικά γήινη και φυσική, τόσο χρυσοχέρα στο κέντημα του χαρακτήρα που αν μου πουν ότι έκανε ψυχανάλυση για να ξεπεράσει το ρόλο, θα μου φανεί φυσιολογικό επακόλουθο. Ο χαρισματικός μικρός Τζέικομπ Τρεμπλέι αδίκως δεν είναι παντοιοτρόπως υποψήφιος, μας άφησε άναυδους με το στόμα να χάσκει ακόμη ανοιχτό.

Τη φήμη της ταινίας συνοδεύει μια 60άδα βραβεία με σπουδαιότερη τη Χρυσή Σφαίρα της Μπρι, ενώ εκκρεμούν τα BAFTA [σενάριο, ερμηνεία Μπρι], τα Όσκαρ [καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, σενάριο, Μπρι ερμηνεία] και τα τοπικά καναδικά βραβεία [10 υποψηφιότητες].

Βαθμός: εννιά και μισό [9,5]