Empire Records (1997)

Μια ταινία που εκτυλίσσεται κατά τα 5/6 σε δισκάδικο και μου φέρνει ναυτία; Πώς να μη μου φέρνει ναυτία, όταν τον ιδιοκτήτη του "μικρού" δισκάδικου υποδύεται ο άνοστος Anthony LaPaglia και η υπόθεση είναι ένα συνονθύλευμα από κοινοτοπίες: καλός ιδιοκτήτης μικρού δισκάδικου, προβληματικοί υπάλληλοι αλλά καλά παιδιά κατά βάθος, κίνδυνος εξαγοράς από αλυσίδα μεγάλων δισκάδικων, όοοοολοι μαζί νικούν τους κακούς και ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Πληροφορία ουσιώδης για τους άρρενες αναγνώστες: στην ταινία κυκλοφορούν με μίνι φουστίτσες η Liv Tyler και η Renee Zellweger. Η πρώτη είναι η καλή, αγνή κι αθώα παιδίσκη, η δεύτερη η bitch. Θέλετε κι άλλα κλισέ;

Σε μια ταινία με θέμα τα μικρά δισκάδικα, είναι απορίας άξιον πόσο λίγες σκηνές υπάρχουν με πελάτες και πόσο λίγο εστιάζει ο σεναριογράφος στο αντικείμενο καθαυτό: τους δίσκους. (Φταίμε λοιπόν να επανερχόμαστε, ξανά και ξανά, στο High Fidelity;) Η σκηνή που διάλεξα δείχνει πώς καθαρίζουν και τακτοποιούν το κατάστημα οι ζαβοί υπάλληλοί του - αλλά προς Θεού! Μην την πάρετε στα σοβαρά. Κανείς δεν σφουγγαρίζει/ξεσκονίζει/συγυρίζει χορεύοντας και τραγουδώντας το Never Get Enough of Me των Dirt Clods ή κανένα άλλο τραγούδι. Σας διαβεβαιώνω ότι σέρνονται όσο σέρνεστε κι εσείς κάθε πρωί στη δουλειά.

Άλλη λεπτομέρεια: η κινηματογραφική μηχανή δεν κολλάει σ' ένα δίσκο, σε κάποιο ράφι. Μια αφίσα της Stevie Nicks φαίνεται καθαρά, οι ταμπέλες postcart, λίγο αργότερα soul/jazz/rock. Αυτάαααα!