Έντεκα αγαπημένες από το 52ο ΦΚΘ

Μαζί με το Φεστιβάλ άνοιξε και το επάγγελμα του πρωθυπουργού. Δέκα μέρες γεμάτες ταινίες, 65 μεγάλου μήκους, 2 μεσαίου και 24 μικρού. Οι Ανοιχτοί Ορίζοντες μας ταξιδεύουν από τη Σρι Λάνκα [Ιπτάμενα ψάρια] ως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα [Εντάξει, φτάνει, αντίο]. Η διεθνής κριτική επιτροπή παραδέχεται ότι εδώ είδε φρέσκα και άγνωστα ταλέντα να συμμετέχουν στο διαγωνιστικό με σπουδαίες ταινίες, πρώτες ή δεύτερες. Στα αφιερώματα ξεχωρίζουν το Peep Show του J.X. Williams [1965 ΗΠ, 46λ.], οι Άγγελοι σε Ελεύθερη Πτώση του Ole Christian Madsen [Nordkraft/ Angels in Fast Motion, 2005 Δανία, 123λ.] και το λίγο πολύ τρελιάρικο Εσύ δεν Είσαι Εγώ [You are not I, 1981 ΗΠ, 48λ.] της Sara Driver από το ομώνυμο διήγημα του Paul Bowles.

Παρακάτω επιχειρείται μια καταγραφή 11 ταινιών που με ενθουσίασαν.

Τα άνθη του κακού/ Fleurs du mal/ Flowers of evil, του David Dusa
[2010 Γαλλία, 98λ.] Ανοιχτοί Ορίζοντες.
Social media anthem. Ερωτική ιστορία στην πόλη του φωτός. Ο αλγερινής καταγωγής Gecko [Rachid Youcef] είναι γκρουμ σε ακριβό ξενοδοχείο και λάτρης του παρκούρ με κορμί ευέλικτο όπως της σαύρας. Η Anahita [Alice Belaidi] έρχεται κατευθείαν από την Τεχεράνη και μένει στο ίδιο ξενοδοχείο. Ανησυχεί όμως για όσα δυσάρεστα διαδραματίζονται στη χώρα της κατά τις τελευταίες εκλογές. Ανησυχεί για τους γονείς που τη φυγάδεψαν και τους φίλους που άφησε πίσω να παλεύουν στους δρόμους με τα θεριά. Τ' όνομά της είναι η πανάρχαια θεότητα Αναΐτις, η περσίδα Άρτεμις, που παριστάνεται φτερωτή να κρατάει δυο ιερά κτήνη.

Η σύντομη ερωτική τους παρένθεση είναι σφοδρή και κινείται ανάμεσα στα απαγορευμένα Άνθη του Σαρλ Μπωντλαίρ και τα τετράστιχα Ρουμπαγιάτ του Ομάρ Καγιάμ. Ανάμεσα στη μις Ντάλογουέι της Βιρτζίνια Γουλφ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ανάμεσα στο Πύργο του Άιφελ και τον ζωγραφικό Πύργο της Βαβέλ του φλαμανδού αναγεννησιακού Μπρίγκελ. Ανάμεσα στο Wayfaring Stranger των 16 HorsePower και στο Disko Boy του Shantel. Ανάμεσα σε έξυπνα κινητά iPhone και BlackBerrie.

Ο κοσμοπολίτης σκηνοθέτης Νταβίντ Ντούσα [γεννήθηκε στη Βουδαπέστη, μεγάλωσε στη Σουηδία και τη Νότιο Αφρική] με την πρώτη μεγάλου μήκους μας χαρίζει απλόχερα ένα έλασσον αριστούργημα. Με συνεχείς αναφορές σε όλον τον Winterbottom, με παιχνίδια που παραπέμπουν στον Eisenstein [ένα πλάνο breakdance με τρεις διαφορετικές μουσικές, ένα μουσικό θέμα σε τρία διαφορετικά πλάνα]. Με φρενιτιώδες μοντάζ που ενσωματώνει βιντεάκια από τις ταραχές, ανταλλαγή μηνυμάτων πάνω στο κινηματογραφικό κάδρο, προσωπικές καταγραφές του ζεύγους. Και, το σπουδαιότερο, με απόλυτο έλεγχο και τα μάτια καρφωμένα στην ανάδειξη της ιδέας της ελευθερίας.

Η πλημμύρα/ Mabul/ The flood, του Guy Nattiv
[2010 Ισραήλ/ Καναδάς/ Γερμανία/ Γαλλία, 101λ.] Διαγωνιστικό Τμήμα.
Κατακλυσμός. Σε μια παραθαλάσσια πόλη του Ισραήλ ζει μια οικογένεια σε παρακμή. Η μάνα [Ronit Elkabetz] διευθύνει μια παιδική χαρά. Ο μπαμπάς [Michael Moshonov] είναι αεροψεκαστής αλλά προσωρινά εκτός υπηρεσίας γιατί συνελήφθη καπνίζων μαριχουάνα, εξέλιξη που αποκρύπτει από την οικογένεια. Ο μικρός Γιόνι [Yoav Rotman] περιμένει με αγωνία την γιορτή ενηλικίωσης Μπαρ Μίτσβα αλλά έχει προβλήματα με το τροπάριο που πρέπει να αποστηθίσει. Παράλληλα προσπαθεί μόνος του ξεπεράσει τα νταηλίκια των συμμαθητών με τρόπο ασυνήθιστο. Ως καταλύτης και βόμβα, έρχεται από το άσυλο που κλείνει για οικονομικούς λόγους, ο μεγάλος απροσάρμοστος αδερφός Γκίντι [Tzachi Grad]. Κι ενώ όλα μοιάζουν να διαλύονται... Γίνεται... κατακλυσμός.

Τα άγρια κύματα, οι αέρηδες και το ουράνιο τοπίο υποβάλλουν σε όλες τις περιόδους της ημέρας και της νύχτας. Ο βιβλικός κατακλυσμός είναι τροπάριο είναι φυσικό φαινόμενο είναι οικογενειακή λαίλαπα. Το καστ δίνει ρέστα και τιμάται με το Βραβείο Καλλιτεχνικής Επίτευξης και το Βραβείο Κοινού του 52ου ΦΚΘ. Ιδιαίτερη αναφορά στην μάνα Ρονίτ Ελκαμπέτς που ξέρει να διαλέγει ρόλους δύσκολους σύνθετους και διαχρονικούς, αποδίδοντάς τους παλικαρίσια. Πολύ προχώ και η ώριμη ερμηνεία του μικρού Γιόαβ Ρότμαν. Ο σκηνοθέτης Γκι Νατίβ [γεν. 1973] κορυφώνει έξοχα την δραματουργία. Ο διευθυντής φωτογραφίας Philippe Lavalette μαγεύει.

Ιδού ο αμνός/ Behold the lamb, του John McIlduff
[2011 ΗΒ, 83λ.] Διαγωνιστικό Τμήμα.
The eye of the beholder. Εδώ η αναφορά στις γραφές έρχεται από τη θυσία του Αβραάμ. Η ναρκομανής Λιζ [Aoife Duffin] κι ο ναρκομανής Τζο [Michael Mason] κοιμούνται σ' ένα βρομερό αυτοκίνητο, ενώ ο σκύλος του δεύτερου κείται νεκρός εκτός και καταλήγει στο ποτάμι. Ο πατέρας του Τζο, Έντι [Nigel O'Neill], υποχρεώνει τη Λιζ να τον οδηγήσει στην παραλαβή ενός εριφίου το οποίο θα πρέπει να... θυσιάσει για να σώσει το γιο του. Η Λιζ θέλει κι αυτή να σώσει τη σχέση της με τον μικρό της γιο [Oisin Murray] αλλά αποδεικνύεται πως κρύβει και κάτι ακόμη μέσα στα σπλάχνα της. Οι ανατροπές είναι απανωτές και το θανατερό χιούμορ οριοθετεί την παραβολή.

Η πρώτη ταινία του Τζον Μακίλνταφ είναι μια έξοχη ιρλανδέζικη σκοτσέζικη μαύρη κωμωδία. Συμβολισμοί παιγνιώδεις και εντός ρεαλισμού. Χιούμορ πεισιθάνατο. Ερμηνείες στιβαρές από την αστείρευτη βρετανική σχολή. Μουσική του Brian Irvine που ξεκινά απότομα και δυναμικά με μια χαρντ ροκ κιθαριά και τελειώνει με το 100 years των Snorkel Pond. Το σενάριο του σκηνοθέτη πήρε επάξια το ανάλογο βραβείο του 52ου Φεστιβάλ.

Άδικος κόσμος/ Unfair world, του Φίλιππου Τσίτου
[2011 Ελλάς, 107λ.] Ελληνικό Πανόραμα.
Μία και ελληνική. Ο προανακριτής Σωτήρης ο δίκαιος [Αντώνης Καφετζόπουλος] αρνείται να κρίνει μέσα στα στενάχωρα πλαίσια του νόμου. Για να σώσει έναν αθώο, παρακινημένος από τον συνάδελφο Μηνά [Χρήστος Στέργιογλου], σκοτώνει άθελα έναν σεκιουριτά πληροφοριοδότη [Μισέλ Δημόπουλος]. Μοναδικός μάρτυς η καθαρίστρια Δώρα [Θεοδώρα Τζήμου] η οποία καθαρίζει τα ίχνη του [αλά Γουόν Καρ Γουάι] αλλά κρατά για λογαριασμό της το φάκελο με τα χρήματα της δωροδοκίας. Σ' έναν τέτοιο βρόμικο και άνισο κόσμο όλοι πρέπει να αναρωτηθούμε τι αξίζει τι προέχει και τι έχει νόημα στη ζωή.

Ερμηνείες από όλους και στους μικρούς ρόλους: ο Αχιλλέας Κυριακίδης προϊστάμενος Φραντζής, ο Σουξές επιθεωρητής, ο Μηνάς Χατζησάββας προαγωγός κοριτσιών συνοδείας. Η άλλη καθαρίστρια κι ο καντινιέρης. Ο Μισέλ Δημόπουλος παίρνει βραβείο καλύτερης σύντομης εμφάνισης. Η μουσική της Josepha Van der Schoot πολύ δυναμική. Παραλλάζει και γνωστά μοτίβα. Η γκραντζο-ροκ διασκευή "σαν τον Καραγκιόζη" τα έσπασε στο Revenge of Rock κλαμπ. Πολλοί ονειρεύονται σήμερα πια "κείνο που μετράει κείνο που μας σώζει". Ο Καφετζό το 'χει. Ο Τσίτος σκηνοθετεί σε καουρισμακικό κλίμα. Βραβείο Σκηνοθεσίας & Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας [Καφετζόπουλος] στο Διεθνές Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν 2011.

Επιτηρητής μωρού/ Babycall του Pal Sletaune
[2010 Νορβηγία/ Σουηδία/ Γερμανία, 100λ.] Ανοιχτοί Ορίζοντες.
Κοίτα να δεις. Η Άννα [Noomi Rapace] και ο μικρός της γιος Άντερς [Vetle Qvenild Werring] ζουν σε ένα κλειστοφοβικό διαμέρισμα ενός ακόμη πιο κλειστοφοβικού διαδρόμου, θέλοντας να κρυφτούν από τον βίαιο πατέρα που τους απειλεί. Ο Άντερς όμως έχει έναν περίεργο συνομήλικο φίλο κι η Άννα ανησυχεί για το τι γίνεται στο δωμάτιό του. Η συσκευή παρακολούθησης που της πουλάει ο υπάλληλος πολυκαταστήματος Χέλγκε [Kristoffer Joner] δε θα τη βοηθήσει, απλά θα μεγαλώσει τον τρόμο και τις φοβίες της. Μάταια ο Χέλγκε προσπαθεί να την προσγειώσει στην πραγματικότητα. Εκείνη είναι ήδη φευγάτη και δεν το ξέρει.

Ο Σλετάουνε είναι ο μάστορας της Διπλανής πόρτας [Naboer, 2005] που είχε και πάλι ερμηνευτή τον Γιόνερ. Εδώ όμως το κέντρο των φαντασιώσεων είναι μια γυναίκα. Καφκικό θρίλερ, όπως και το προηγούμενο, όπου η φαντασίωση καβαλάει την πραγματικότητα και μας οδηγεί στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του μυαλού. Ποιος φαντάζεται και ποιος βλέπει; Πότε φαντάζεται και πότε βλέπει πραγματικά; Βλέπει ή φαντάζεται; Αυτά που είδα τις προάλλες τα είδα ή νόμισα πως τα είδα; Η γοητεία της παραπλάνησης και της εσφαλμένης αντίληψης σε όλο της το μεγαλείο. Από μια ψυχρή και υπερβόρεια Νορβηγία της οποίας η κουλτούρα μας προκαλεί ακόμη ρίγη μυστηρίου και παραισθήσεις.

Πορτρέτο στο λυκόφως/ Portret v sumer kakh/ Twilight portrait, της Angelina Nikonova
[2011 Ρωσία, 105λ.] Διαγωνιστικό Τμήμα.
Total Reset. Η Μαρίνα [Olga Dihovichnaya] είναι κοινωνική λειτουργός και παρασύρεται από τον άξεστο εραστή της στην κακόφημη συνοικία Ρόστοφ πλάι στον ήρεμο Ντον. Εκεί κάπου ξεκινά ο προσωπικός της εφιάλτης, το στραπατσάρισμα της προσωπικότητας και η ολική επαναφορά της. Η ανάποδη γνωριμία της με τον σκληροτράχηλο αστυνόμο Αντρέι [Sergei Borisov] θα την οδηγήσει σε αναθεώρηση στάσης ζωής και αλλαγή στη γραμμή πλεύσης κατά 180 μοίρες. Αφού πρώτα κατακεραυνώσει και ξεσκεπάσει έναν προς έναν όλους τους συνδαιτυμόνες της γκλαμουράτης δήθεν "οικογενειακής γιορτής" που έστησαν οι "φίλοι" για "χάρη της".

Το λυκόφως των ανθρώπων; Έγκλημα και τιμωρία σε μια μοντέρνα μακιαβελική οργουελική εποχή. Η ιδανική απάντηση στον αμοραλιστή Zvyagintsev [του Elena]. Το σκληρό σενάριο συνυπογράφουν η σκηνοθέτις και η πρωταγωνίστρια. Η ταινία ξεκινά κάπως άβολα αλλά στρώνει, ξεσπαθώνει και υπερβαίνει το σκληρό ρεαλισμό. Οι περισσότεροι ηθοποιοί είναι ερασιτέχνες. Ο Borisov είναι και πραγματικά ένας πρώην μπάτσος. Βραβείο Καλύτερης Ταινίας - Χρυσός Αλέξανδρος του 52ου ΦΚΘ. Βραβείο Πανελλήνιας Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ). Πανάξια.

Ο εχθρός/ Neprijatelj/ The enemy, του Dejan Zecevic
[2011 Σερβία/ Βοσνία-Ερζεγοβίνη/ Κροατία/ Ουγγαρία, 109λ.] Ματιές στα Βαλκάνια.
Ο εχθρός μέσα μας. Ο πόλεμος τελείωσε εδώ και επτά μέρες [1985]. Μια ομάδα στρατιωτών από κάθε γωνιά, εθνότητα και μορφωτικό επίπεδο της Γιουγκοσλαβίας, καθαρίζει από κοινού ένα ναρκοθετημένο χώρο και ψάχνει για επιζώντες. Σε ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο βρίσκουν έναν άνδρα να καπνίζει χτισμένος ζωντανός σε μια υπόγεια κρύπτη. Τον παίρνουν μαζί τους και ανοίγουν τους ασκούς του Αιόλου και τα 7 κουτιά της Πανδώρας.

Ο Ζέτσεβιτς εικονογραφεί γλαφυρά το σατανά του πολέμου που κρύβουμε μέσα μας, το διάβολο που μας βάζει να αλληλοσκοτωθούμε κι ο τελευταίος να κλείσει καλά την πόρτα. Το κτήνος καιροφυλακτεί φυλακισμένο και πάντα πρόθυμο. Στον πόλεμο δεν υπάρχουν αθώοι κι οι άνθρωποι ξεχνάμε γρήγορα τις φρίκες των βρόμικων μαχών και ξανακάνουμε τα ίδια ολέθρια σφάλματα. Ζοφερή και θλιβερή διαπίστωση που οι βαλκάνιοι έχουμε πληρώσει πολλάκις με το αίμα μας. Βραβείο Κοινού του 52ου ΦΚΘ.

Κτήνος/ Beast, του Christoffer Boe
[2011 Δανία, 83λ.] Ανοιχτοί Ορίζοντες.
Η αγάπη δεν ξεκοιλιάζεται εύκολα. Cut. Ο εύσωμος και διαλεκτικός Μπρούνο [Nicolas Bro] λατρεύει την πανέμορφη Μαξίν [Marijana Jankovic] κι αποφασίζει να στεγάσει τον έρωτά του σε ένα σπίτι με κήπο. Εκείνη έχει εραστή [Nikolaj Lie Kaas] αλλά περιμένει κι ένα παιδί. Ο Μπρούνο το ανακαλύπτει και φλιπάρει, αργά αλλά σταθερά. Κάτι κυοφορείται μέσα του, κάτι που του προκαλεί αναγούλες και αιμόπτυση. Ποιος θα γεννήσει πρώτος και τι τέρας θα βγάλει αυτή η παθολογική αγάπη;

Ο σκηνοθέτης θεωρεί κάθε δουλειά του ως συλλογική προσπάθεια και υπογράφει ως HR. Boe & Co. Τον πρωτογνωρίσαμε με την Ερωτική Αναπαράσταση [Reconstruction, 2003] και μας ξανασόκαρε με το Allegro του [2005]. Εδώ προχωρά ακόμη πιο βαθιά στην ανθρώπινη φύση και στη ζωώδη ιδιοσυγκρασία της. Επιχειρεί μια εγχείριση "πάνω από τα ρούχα, δικής του εμπνεύσεως," πλατιά και ανοιχτή. Και μας αφήνει ενεούς. Απογυμνώνει το ρομάντζο, απαλλάσσεται σταδιακά από τα οπτικά φτιασίδια και τα προσχήματα. Κρατά μόνο τον παλμό των εσωτερικών οργάνων, λαπαροσκοπεί τα απόλυτα αισθήματα και τις ψυχοσωματικές τους απολήξεις. Ο Νίκολας Μπρο είναι εξαιρετικός. Ο Sylvain Chauveau χτίζει επικά μινιμαλιστικά.

Cut, του Amir Naderi
[2011 Ιαπωνία, 132λ.] Ανοιχτοί Ορίζοντες.
Οι 100 ταινίες και τα 100 χτυπήματα ever. Ο φέρελπις σκηνοθέτης Σουτζί [Hidetoshi Nishijima] πιστεύει πως μπορεί να διασώσει τις παλιές κινηματογραφίες αξίες. Ο μεγάλος αδερφός του ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου επειδή δανείστηκε από τη γιακούζα για να κάνει ταινίες τέχνης ο μικρός. Ο Σουτζί αποφασίζει να ξεχρεώσει στις τουαλέτες του παλιού γυμναστηρίου όπου πέθανε ο αδερφός του. Πλειστηριάζει σε μαφιόζους τη δυνατότητα να τον γρονθοκοπήσουν μέχρι πτώσεως έναντι αμοιβής. Ενδιάμεσα για να πάρει κουράγιο επισκέπτεται τα κιβούρια των μεγάλων ιαπώνων δημιουργών. Την τελευταία μέρα αποφασίζει να δεχθεί 100 χτυπήματα έναντι των 100 καλύτερων ταινιών όλων των εποχών. Λέτε αν τα μετρήσουμε όλα τα βγουν 400;

Ο Αμίρ Ναντερί είναι ιρανός εξόριστος στην Αμερική. Η περσική του περίοδος περιλαμβάνει κλασικά έργα όπως Ο Δρομέας [1985, Davandeh/ The Runner] και Νερό Άνεμος Σκόνη [1989, Ab, Bad, Khak/ Water, Wind, Dust]. Οι επιδράσεις του από τον ιαπωνικό κινηματογράφο είναι πολλές: Akira Kurosawa, Kaneto Shindo, Masaki Kobayashi, Kon Ichikawa, Kenji Mizoguchi, Nagisa Oshima, Hiroshi Shimizu και Yasujiro Ozu. Εδώ αποτίει φόρο τιμής και συγχρόνως προβληματίζεται για την πορεία του κλασικού σινεμά. Το άλλο του εγώ μας δείχνει πως ο σκηνοθέτης πρέπει να ματώσει [όχι μόνο με το βλέμμα αλλά και με το σώμα] για να κάνει πράξη το όραμά του. Ένα καλτ μαστ μπι σι.

Μπονσάι/ Bonsai, του Cristian Jimenez
[2011 Χιλή/ Γαλλία/ Αργεντινή/ Πορτογαλία, 95λ.] Ανοιχτοί Ορίζοντες.
Το δέντρο που πληγώναμε. Ο Χούλιο [Diego Noguera] δε θα συνεργαστεί τελικά με το γνωστό συγγραφέα [Hugo Medina] που ψάχνει δακτυλογράφο του μυθιστορήματός του. Αφήνει όμως την Μπλάνκα [Trinidad Gonzalez] να το πιστεύει αυτό, ενώ παράλληλα γράφει και της διαβάζει [αντ' αυτού] το δικό του μυθιστόρημα. Για να το τελειώσει αντλεί υλικό από την προ οκταετίας σχέση του με την Εμίλια [Natalia Galgani] τότε που σπούδαζαν μαζί λογοτεχνία. Η ζωή σαν μυθιστόρημα χάνει κάποτε την επαφή με την πραγματικότητα. Η Μπλάνκα είναι αλλού κι ο Χούλιο ανακαλύπτει ότι μπονσάι λέγεται το φυτό μαζί με την ειδική χαμηλή γλάστρα που το εξελίσσει. "Ο ετοιμοθάνατος αυνανίζεται για να δείξει ότι είναι ζωντανός"!!!

Ο χιλιανός Χιμένες ξεκινά αποκαλύπτοντας το τέλος για να το χωνέψουμε και να εστιάσουμε στη καβαφική διαδρομή. Ακολουθεί αφηγηματική δομή μυθιστορήματος της ζωής που είναι μυθιστόρημα και αυτοβιογραφικό προσωπικό βίωμα. Σκηνοθετεί σα να γράφει. Χωρίζει την αφήγηση σε κεφάλαια και κάνει λογοτεχνικές παραπομπές. Πηγαινοέρχεται διαρκώς κι αδιαλείπτως 8 χρόνια πριν κι 8 χρόνια μετά, με ένα βιτριολικό μοντάζ από την Soledad Salfate. Το μεγαλείο της διαδρομής κεντούν οι Caroline Chaspoul & Eduardo Henriquez.

80 γράμματα/ Osmdesat dopisu/ Eighty letters, του Vaclav Kadrnka
[2011 Τσεχία, 75λ.] Διαγωνιστικό Τμήμα.
44 και βλέπουμε. Βρισκόμαστε στην κομουνιστική Πράγα του 1987. Ο έφηβος Βάτσεκ [Martin Pavlus] ακολουθεί τη μαμά του [Zuzana Lapcikova] σε μια γραφειοκρατική διαδρομή για την έκδοση βίζας προς τη Μεγάλη Βρετανία όπου δουλεύει ο σύζυγος στη βιομηχανία χάλυβος. Συχνά την περιμένει να διεκπεραιώσει έγγραφα και διαδικασίες, παρατηρώντας γύρω του τις ασήμαντες λεπτομέρειες. Στα ενδιάμεσα η μαμά γράφει επιστολές στον άντρα της κι εμείς ανυπομονούμε να δούμε πώς και πότε θα καταφέρει να του τις παραδώσει.

Ταινία χαμηλών τόνων που ανήκει στο λεγόμενο ρουμάνικο νέο κύμα, όπου η σχολή της Πράγας συναντά τη Σχολή του Λοτζ. Ο Κάντρινκα εστιάζει στις λεπτομέρειες, ζουμάρει επάνω τους, κάνει τράβελινγκ και περάσματα με τους φακούς και τις κάμερες, χτίζοντας ένα δίκτυο πληροφοριών που μας αποκαλύπτουν την εποχή, την ώρα, την ημέρα, την ιστορική περίοδο, την προσμονή, τη σκληρότητα, την αναισθησία, την αγάπη, την τρυφερότητα, την αφοσίωση, την αυτοθυσία, τη λαχτάρα για ελευθερία. Ειδικό Βραβείο Κριτικής Επιτροπής - Αργυρός Αλέξανδρος. Βραβείο Διεθνούς Ομοσπονδίας των Κριτικών Kινηματογράφου (FIPRESCI).