Εντυπώσεις από το 44ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας [DiSFF44]

Να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ βρε κόσμε γυάλινε
και να φτιάξω μια καινούργια κοινωνία άλληνε.
- Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου

Ανέκαθεν η δια ζώσης συμμετοχή στον κορυφαίο θεσμό προβολής ταινιών μικρού μήκους της χώρας αποτελούσε μεγάλη ευχαρίστηση. Ως πιστός θεατής του, επί 30 συναπτά έτη, έχω κάθε φορά την αίσθηση και εισπράττω την επιβεβαίωση ότι κάτι νέο συμβαίνει εκεί. Το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας [DiSFF] είναι «πρεσβευτής της πόλης» και η καρδιά των νέων μικρομηκάδων κινηματογραφιστών χτυπάει στη Δράμα διότι εδώ αναγεννιέται το ελληνικό σινεμά. Ή όπως εύστοχα το χαρακτήρισε ο νέος δημιουργός Βασίλης Καλαμάκης: ο βασικός πυλώνας προετοιμασίας των κινηματογραφιστών του αύριο. Αν μάλιστα ευοδωθεί η εξαγγελία περί προπτυχιακού κινηματογραφικού τμήματος, τότε πια θα μιλάμε για ετήσια κινηματογραφική πόλη παιδείας και πολιτισμού.

Η Δράμα διανύει φάση ολικής αναβάθμισης. Έργα χρηστικού εξωραϊσμού στο ιστορικό και εμπορικό της κέντρο δίνουν αμέσως το στίγμα μιας πόλης πιο ανθρώπινης και ευάρεστης σε πολίτες και επισκέπτες. Το μπροστινό πάρκο είναι πόλος συγκέντρωσης των νέων της, ιδιαίτερα τα δροσερά βράδια. Το όπισθεν πάρκο των νερών της Αγίας Βαρβάρας, με τα ψάρια, τις πάπιες και τους κύκνους, είναι ιδανικός τόπος περιπάτων και συζητήσεων με μικρομηκάδες για ταινίες και προσεχή σχέδια. Επίσης η ολική ανακαίνιση του τεμένους Σαδριβάν [Κουρσουνλού τζαμί] απέδωσε ένα πανέμορφο ιστορικό κτίριο στη διάθεση του κοινού, να ξεναγηθεί σε περιόδους και χρήσεις που έχει γνωρίσει ο χώρος αυτός.

Κι αν ο εμπορικός της κόσμος χτυπήθηκε από την πανδημία, όπως συμβαίνει σε όλη τη χώρα, το Φεστιβάλ Δράμας φαίνεται πως ευνοήθηκε από αυτήν. Πέρσι παρουσιάστηκε υβριδικό για πρώτη χρονιά [δια ζώσης και σε διαμεσική πλατφόρμα] και φάνηκε αμέσως η ωφέλεια του να προσεγγίζεις το ευρύ ελληνικό κοινό που δεν είχε δυνατότητα ή δεν γνώριζε καν ότι εδώ συμβαίνει μια γιορτή εικόνων. Στην δια ζώσης επαφή με περισσότερους θεατές βοήθησαν πολύ ο αναγεννημένος θερινός σινέ-Αλέξανδρος στο έμπροσθεν πάρκο και το νέο σινεμά αυτοκινήτων [Δ. Κραχτίδης] στα όρια της πόλης. Αμφότεροι διαθέτουν κορυφαία τεχνολογία αναπαραγωγής ήχου και εικόνας που καθιστά την προβολή ταινιών απόλαυση χωρίς έγνοιες.

Φέτος το Φεστιβάλ Δράμας [DiSFF44], προσαρμοζόμενο στις επιταγές αναγνωρισιμότητας, απέκτησε νέα οπτική ταυτότητα δια χειρός Δημήτρη Παπάζογλου. Ως επικοινωνιακό υλικό, βέβαια, έχουμε ξαναδεί παρόμοιο σε Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης [57o, 2016] και σε Δημήτρια [52Δ, 2017]. Οι επικριτές αυτού του τρόπου προβολής λένε ότι «το μήνυμα δεν είναι πάντοτε ξεκάθαρο». Επίσης φέτος σταμάτησε [προσωρινά;] η έκδοση της εφημερίδας του Φεστιβάλ Δράμας [Υπότιτλοι] και δεν υπήρξε, εξ όσων γνωρίζω, γκραν τεμουάν για την αποτίμηση ελληνικού και διεθνούς διαγωνιστικού. Ο κριτικός λόγος φαίνεται να υποχώρησε προς χάριν δημοφιλέστερων πρακτικών. Άλλο θέμα που σχολιάστηκε ήταν η έλλειψη στοιχείων επικοινωνίας των συμμετεχόντων [τηλέφωνο, μέηλ] από τον επίσημο κατάλογο!

Δυο νέα διεθνή διαγωνιστικά τμήματα έκαναν πρεμιέρα, το δημιουργικό Animation [ANM] και το οικολογικό Short & Green [ECO]. Το σινεμά κινουμένων σχεδίων εισέβαλλε δυναμικά και στα υπόλοιπα τμήματα, στο εθνικό [GR], το διεθνές [INT] και το σπουδαστικό διεθνές [STU]. Επέκτεινε δε [το Φεστιβάλ] τη συνέργειά του με πρόσφατους και νέους συνεργάτες: διεθνές φεστιβάλ AnimaSyros, ΑΣΙΦΑ Ελλάς, Ίδρυμα Ωνάση, ΕΚΟΜΕ, Κύκλωψ, Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, Ίδρυμα Νιάρχος κ.α. Η ΑΣΙΦΑ [Ελληνική Ένωση Κινουμένων Σχεδίων], γιορτάζοντας 75 χρόνια ελληνικού κινουμένου σχεδίου, ετοίμασε εορταστικό σετ προβολής [the best of the decade] και έναν έξυπνο οδηγό εταιριών που ασχολούνται επαγγελματικά με αυτό [Greece Animated, Hellenic Animation Guide 2021].

Η ομαδική κινηματοθεραπεία [cinematherapy] που είχε πρωτο-παρουσιαστεί το 2020 στην κλειστή αίθουσα του Ωδείου, «Αντώνης Παπαδόπουλος», επεκτάθηκε φέτος σε τρεις συνεδρίες με ισάριθμες ταινίες του προγράμματος [δυο ελληνικές και μια εσθονική] στον θερινό σινέ-Αλέξανδρο. Η ψυχαγωγική κινηματοθεραπεία [ή ακριβολογώντας "Δραμα-το-θεραπεία στη Δράμα"] κέρδισε περισσότερο κοινό και φάνηκε καθαρά η ολοένα και αυξανόμενη ανάγκη για ψυχική ενδυνάμωση και ψυχολογική αντοχή σε τέτοιους δύσκολους καιρούς. Το φετινό Pitching Lab πραγματοποιήθηκε επίσης δια ζώσης με μεγάλη επιτυχία για τα 15 υποψήφια διεθνή πρότζεκτ που συμμετείχαν.

Στις αίθουσες, τώρα, παρατηρήθηκε μείωση συμμετοχής στις «παραδοσιακές» κλειστές, Ολύμπια και Ωδείου [αίθουσα «Αντώνης Παπαδόπουλος»], μείωση στην οποία συντέλεσε και το αυστηρότερο υγειονομικό πρωτόκολλο παρακολούθησης. Εξαίρεση ήταν [ως συνήθως] το βραδινό ελληνικό διαγωνιστικό που ήταν «υγειονομικά» γεμάτο, ειδικά τις τελευταίες μέρες. Αντιθέτως οι ανοιχτές αίθουσες, θερινός Αλέξανδρος και drive-in Κραχτίδης, κέρδισαν τις προτιμήσεις του κοινού απελευθερωμένες από τα αυστηρά πρωτόκολλα. Δεν είμαι σίγουρος για τη συμμετοχή του τοπικού κοινού, παρά τα προγράμματα που τρέχουν για τα σχολεία και τους νέους της πόλης.

Όσον αφορά το αγωνιστικό μέρος, το DiSFF44 ήταν πλούσιο και πλουραλιστικό, σε φόρμες και περιεχόμενα. Δεν έλειψε το μοδάτο χίπστερ στοιχείο ούτε και η τηλεοπτική αισθητική. Δεν έλειψε και η αφέλεια, η χαριτωμενιά ούτε και η σικ επανάληψη. Εντούτοις η αποτίμηση υπήρξε θετική.

Το εθνικό διαγωνιστικό είχε απ’ όλα: εξερεύνηση μύθου σε όρια σπλάτερ και ονειρικής φαντασίας [Αμυγδαλή, της Μαρίας Χατζάκου], απόκοσμη και ανοίκεια επαφή με το επέκεινα [Απαλλού, του Νίκου Αυγουστίδη], πειραματική αφήγηση και κινηματογράφηση [Κορτάζαρ, των Α. Γερμανίδη & Κ. Στράουχ και Εγώ, το ΣΠΙΤΙ, της Ελένης Βεργέτη], εσωτερικό βουβό μονόλογο λυγμό [Δε θέλω να ξεχάσω τίποτα, της Βαγγελιώς Σουμέλη], κλειστοφοβικό θρίλερ [Ο φοιτητής, του Βασίλη Καλαμάκη], δραματοποιημένο θεατρικό μονόλογο [Βίωμα καλοσύνης, της Ελένης Αλεξανδράκη], φόρο τιμής σε φόρμα εικαστική [Last visit, του Σπύρου Αλιδάκη], μικρές επαναστάσεις ταυτότητας και ενηλικίωσης [Το Βανκούβερ, της Άρτεμης Αναστασιάδου, Soul food του Νίκου Τσεμπερόπουλου και Souls all unaccompanied (όλες ψυχές ασυνόδευτες) του Γιώργου Τελτζίδη].

Προπαντός είχε καλοδουλεμένα σενάρια, μεγάλη έκπληξη, σενάρια και θέματα που μπορούν να φέρουν τις ταινίες αυτές διαγωνιζόμενες σε γνωστά αλλοεθνή φεστιβάλ. Ιδιαίτερη μνεία αξίζουν οι τρεις συμμετέχοντες στο διεθνές διαγωνιστικό. Η Εύη Καλογηροπούλου [Motorway 65] κινήθηκε άνετα απ’ την άκρη της πόλης προς τον ρεαλισμό του Γιάνναρη. Ο Άρης Καπλανίδης [Από το μπαλκόνι] ζωγράφισε με κέφι και λίγη νοσταλγία μια εκκωφαντική γειτονιά από το κωμικό ως το τραγικό. Ο Μανώλης Μαυρής [Μπρουτάλια, εργάσιμες μέρες] μας χάρισε μια δυσοίωνη δυστοπία σε συσκευασία άψογης υπερπαραγωγής, αποκύημα ζοφερού μέλλοντος [παρόντος] προς αποφυγήν. Σε αυτόν αφιερώνεται το δίστιχο της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου που παραθέτω εν αρχή.

Τα διεθνή διαγωνιστικά μάς ταξίδεψαν σε όλον τον κόσμο, υπαρκτό και αισθητηριακό. Κυριάρχησαν θέματα κατάθλιψης, σύνθλιψης και θλίψης σε αναζήτηση έμφυλης ταυτότητας, από τη μια [Dustin, Marlon Brando, Ο γιός των Σοδόμων, Ιστορίες με κρατάνε ξάγρυπνο την νύχτα]. Από την άλλη όμως, είδαμε θέματα θρησκοληψίας και ανελευθερίας επί ζητημάτων που θεωρούμε δεδομένα αλλά κάπου αλλού δεν είναι [Φοβάμαι να ξεχάσω το πρόσωπό σου, Οι εγκληματίες, Ανίτα, Καθημερινή σφαγή στην Τεχεράνη, Δοξασμένη γη]. Άκρα αντίθετα με την πρώτη ενότητα για να μας θυμίζουν όσα κεκτημένα δεν πρέπει να απαξιώνουμε. Είδαμε γόνιμο πειραματισμό [Κούνια, Bagatelle, Μπλε Γη], ντεφορμέ γηπεδικά τεμήρια σε πρίσμα μετανάστευσης [Το παιχνίδι, Nha sunhu], μαρτυρικές καταθέσεις [Αποστολή: Χεβρών], μεταφορές [Σύκοραξ] και παραβολές [Brutalia, εργάσιμες μέρες].

Ο γιός των Σοδόμων, του Τεό Μοντόγια, διαρρηγνύει το φορμά της τεκμηρίωσης για να μιλήσει για τα αδιέξοδα μιας εκφυλισμένης κοινωνίας που υποβαθμίζει την ατομικότητα σε κεκορεσμένο χυλό. Οι εγκληματίες, του κούρδου εξόριστου από την Τουρκία Σερχάτ Καραασλάν, μετατρέπουν την ερωτική συνεύρεση σε κάμψη και λάμψη αλά Κιούμπρικ. Το «δεύτε τελευταίον ασπασμόν» ελεγείο του Σαμέ Αλαά [Φοβάμαι να ξεχάσω το πρόσωπό σου] κουκουλώνει τον αγαπημένο και αποκαθηλώνει την θρησκευτική παράδοση με απόλυτη οικονομία - μαρτύριο και μάρτυρας σε συσκευασία μινιμαλιστικού δράματος. Η Δοξασμένη γη, της επίσης εξόριστης Μπορμπάλα Νάγκι, αποθεώνει την επαναστατικότητα της ποίησης ως όπλο ενάντια στον υπαρκτό φασισμό.

Η Κούνια του ρουμάνου Παούλ Μουρεσάν συμπυκνώνει ένα ακατάληπτο νανούρισμα σε ζοφερή σκιαμαχία. Η μηδαμινότητα [Bagatelle] του πολυσχιδούς Λάζλο Τσάκι οσμίζεται την πειραματική οπτική μουσική του ποιητή Γκιόργκι Πέτρι με όρους πανδημίας, υπομνηματίζοντας τους Μοχόλι-Νάγκι και Μπέλα Μπάλατς. Η Μπλε Γη της νοτιοκορεάτισσας Γιούνγκλε Κέεμ αναχρονίζει την εμφάνιση των στρουμφ για να προσφέρει μια σαρκαστική αλληγορία για την πορεία της χώρας της προς μια ανάπτυξη τύπου Μπρουτάλια. Η Σύκοραξ των Λόις Πατίνιο & Ματίας Πινιέιρο αποκτά φωνή για να βρει το πιο όμορφο δέντρο του Αμαζονίου στο οποίο έχει εγκλειστεί ο σαιξπηρικός Άριελ. Η τολμηρή ρηξικέλευθη Αποστολή: Χεβρών της ισραηλινής Ρόνα Σεγκάλ αποκαλύπτει τι άλλο περιμένει τους παλαιστίνιους αυτής της πολύπαθης πόλης.

Συνοψίζοντας, το DiSFF44 ήταν μια εβδομάδα γεμάτη συγκινήσεις, συναντήσεις [παρά τις διακριτές απουσίες], παρέες και καλές αναμνήσεις. Η διένεξη για τον διαχωρισμό και τον αποκλεισμό των βραβεύσεων των σωματείων [FIPRESCI, ΠΕΚΚ, ΟΚΛΕ, ΕΤΕΚΤ, GSC] από τη βραδιά της τελετής λήξης, παρόλες τις μεθοδεύσεις, δεν στάθηκε ικανή να αμαυρώσει τις εντυπώσεις ούτε κατάφερε να με βάλει στο επίκεντρο για να με βγάλει από τον ρόλο μου. Φιλοξενήθηκα μεν υπό την αιγίδα της Κινηματογραφικής Λέσχης Θεσσαλονίκης, επιτέλεσα δε τα καθήκοντά μου ως μέλος της επιτροπής FIPRESCI. Παρόλο που το ειδικό δίπλωμα της FIPRESCI ήταν από νωρίς στα χέρια των διοργανωτών δεν ήταν έγκαιρα τυπωμένο ώστε να δοθεί δια ζώσης στον βραβευμένο Μανώλη Μαυρή [Brutalia, εργάσιμες μέρες]. Αντ’ αυτού αρκεστήκαμε σε εγκάρδια χειραψία παραβαίνοντας το πρωτόκολλο.

Ωστόσο η απουσία του καλλιτεχνικού διευθυντή Γ. Σακαρίδη από την τιμητική εκδήλωση για τον Ντίνο Κατσουρίδη όσο και από την πρωινή «ανεπίσημη» τελετή απονομής των βραβείων των σωματείων, ήταν κραυγαλέα. Είναι λογικό να ενδιαφέρεται για νέους στρατηγικούς χορηγούς και συνεργάτες και να τους δίνει χώρο και χρόνο στη βραδινή επίσημη τελετή αλλά δεν πρέπει να λησμονεί τις απαρχές αυτού του θεσμού και ποιοι τον στήριξαν εξ αρχής και μέχρι τούδε.

Έφυγα ικανοποιημένος και θέλω να πιστεύω ότι στην επόμενη 45η διοργάνωση τα πράματα θα ξανάρθουν στα ίσα τους. Όμως πιότερο κερδισμένοι αναδείχθηκαν εκ των βραβεύσεων και των χορηγιών ο Άρης Καπλανίδης και οι συνεργάτες του [Από το μπαλκόνι]. Στη βραδινή τελετή μάλιστα [την οποία παρακολούθησα σε ζωντανή αναμετάδοση με άλλους 88 διαμεσικούς επισκέπτες] χαριτολόγησε που θέλησαν να του περιορίσουν τη διάρκεια των ευχαριστηρίων του, αν δεν με απατά η διαίσθησή μου.

ΒΡΑΒΕΙΑ & ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ του εθνικού διαγωνιστικού

Χρυσός Διόνυσος: Brutalia, days of labour [Brutalia, εργάσιμες μέρες] του Μανώλη Μαυρή
Ειδικό της Κριτικής Επιτροπής: Horsepower, του Σπύρου Σκάνδαλου και Το Βανκούβερ, της Άρτεμης Αναστασιάδου
Σκηνοθεσίας «Τώνια Μαρκετάκη»: Νίκος Τσεμπερόπουλος [Soul food]
Ντοκιμαντέρ: Every Sunday, της Καίτης Παπαδήμα
Drama queer: A summer place, της Αλεξάνδρας Ματθαίου
Σεναρίου: Βαγγελιώ Σουμέλη [Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα]
Τιμητική διάκριση ταινίας: Motorway 65, της Εύης Καλογηροπούλου
Τιμητική διάκριση ερμηνείας: Jouvany Guirguis [Souls all unaccompanied]
Τιμητική διάκριση γυναικείας ερμηνείας: Μαίρη Μηνά [A summer place]
Τιμητική διάκριση ανδρικής ερμηνείας: Βασίλης Κουτσογιάννης [Το Βανκούβερ] και Απόλλωνας Σαρρής [Soul food]
Τιμητική διάκριση φωτογραφίας: Θωμάς Τσιφτελής [Ηorsepower]
Τιμητική διάκριση μοντάζ: Χρήστος Γιαννακόπουλος [Motorway 65]
Τιμητική διάκριση κοστουμιών «Ιουλία Σταυρίδου»: Εύα Γουλάκου [Μπρουτάλια, εργάσιμες ημέρες]
Τιμητική διάκριση σκηνικών: Δάφνη Καλογιάννη [Μπρουτάλια, εργάσιμες ημέρες]
Τιμητική διάκριση πρωτότυπης μουσικής: Μαριλένα Ορφανού [Αμυγδαλή]
Τιμητική διάκριση σχεδιασμού ήχου: Άρης Καπλανίδης [Από το μπαλκόνι]
Τιμητική διάκριση ήχου: Γιάννης Λούκος [Last visit] και Στέφανος Ευθυμίου [Όλα τα πλάσματα της νύχτας]
Εύφημος μνεία: Βασίλης Καλαμάκης [Ο φοιτητής]
Εύφημος μνεία: Νίκος Αυγουστίδης [Apallou]
ΠΕΚΚ: Άρτεμις Αναστασιάδου [Το Βανκούβερ]
Κοινού: Άρης Καπλανίδης [Από το μπαλκόνι]

ΒΡΑΒΕΙΑ & ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ του διεθνούς διαγωνιστικού

Μέγα βραβείο 2021: Son of Sodom [Ο γιός των Σοδόμων] του Theo Montoya
Σκηνοθεσίας: Jeremy van der Haegen [Stories keep me awake at night / Ιστορίες που με κρατάνε ξάγρυπνο τη νύχτα]
Καλύτερη ταινία ΝΑ Ευρώπης: Από το μπαλκόνι [From the balcony] του Άρη Καπλανίδη
Ειδικό αρτιότερης παραγωγής TV5 Monde: Land of glory [Δοξασμένη γη] της Borbala Nagy
«Ευρωπαϊκές Αξίες»: Mission: Hebron [Αποστολή: Χεβρών] της Rona Segal
Υποψηφιότητας για Ευρωπαϊκά βραβεία EFA 2021: Nha sunhu, του Jose Magro
Τιμητική διάκριση ταινίας: The game [Το παιχνίδι] του Roman Hodel
Ειδική μνεία σκηνοθεσίας: I’m afraid to forget your face [Φοβάμαι να ξεχάσω το πρόσωπό σου] του Sameh Alaa
Ιδρύματος Ωνάση ανάπτυξης επόμενου σεναρίου: Μανώλης Μαυρής [Brutalia, εργάσιμες μέρες] και Άρης Καπλανίδης [Από το μπαλκόνι]
Βουλής «Ανθρώπινες Αξίες»: Les criminels [Οι εγκληματίες] του Serhat Karaaslan
FIPRESCI: Μανώλης Μαυρής [Brutalia, εργάσιμες μέρες / Brutalia, days of labour]

ΒΡΑΒΕΙΑ & ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ του διεθνούς σπουδαστικού

Μέγα σπουδαστικό “almost famous”: Spirits and Rocks: An Azorean Myth [Πνεύματα και βράχοι: Ένας μύθος της Αζόρας] της Aylin Gökmen (DocNomads)
Ειδικό της Κριτικής Επιτροπής “rising star”: Holding on to water [Εμμένοντας στη μνήμη του νερού] του Kiubon Kokko (Claremont McKenna College)
Ειδικό καλύτερης ελληνικής ταινίας-σεναρίου “on the radar!”: Άντε ντε της Αριάδνης-Αγγελικής Θυφρονίτου-Λήτου (Σχολή Κινηματογράφου ΑΠΘ)
Ειδικής διανομής “heat it up!”: Μόνοι στο ασανσέρ [Elevator alone] της Αναστασίας Παπαδοπούλου (Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής)
Ειδική μνεία Jury Darling: Amayi [Μητέρα] της Subarna Das (Satyajit Ray Film & Television Institute)
Ειδική μνεία Super Focus: Don’t forget to smile [Μην ξεχνάς να χαμογελάς] της Cai Ning (DocNomads, LUCA & SZFE)
Ειδικό πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη «Ντίνος Κατσουρίδης»: Αριάδνη-Αγγελική Θυφρονίτου-Λήτου [Άντε ντε], Αναστασία Παπαδοπούλου [Μόνοι στο ασανσέρ], Αλέξανδρος Ρέλλος [ΤόληςLive ή (Τορόντο)]

ΒΡΑΒΕΙΑ & ΜΝΕΙΕΣ Short & Green

Πράσινο Βραβείο Δράμας: Anticline [Αντίκλινο] του Joao Gil
1η πράσινη μνεία: The big green [Απέραντο πράσινο] του Massoni Laurenzo
2η πράσινη μνεία: Migrants [Μετανάστες] των Hugo Caby, Antoine Dupriez, Aubin Kubiak, Lucas Lermytte, Zoé Devise

ΒΡΑΒΕΙΑ & ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ του διεθνούς Animation

ASIFA Hellas «Γιάννης Βασιλειάδης»: Pilar των Yngwie Boley, JJ Epping, Dianna van Houten
Τιμητική διάκριση: Από το μπαλκόνι [From the balcony] του Άρη Καπλανίδη
Τιμητική διάκριση: The quiet [Η ησυχία] του Radheya Jegatheva
Τιμητική διάκριση: Step into the river [Μπες στο ποτάμι] της Ma Weijia

ΒΡΑΒΕΙΑ Drama Pitching Lab 2021

1ο βραβείο: Asmaa Gamal [My dream to fly]
Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου: Tathagata Ghosh [Footprints]

ΒΡΑΒΕΙΑ κινηματογραφικών σωματείων

ΕΤΕΚΤ-ΟΤ: Ο φοιτητής [The student] του Βασίλη Καλαμάκη
Διευθυντή Φωτογραφίας της GSC: Θωμάς Τσιφτελής [Horsepower]
Ειδική μνεία φωτογραφίας GSC: Αργύρης Γερμανίδης [Cortázar / Κορτάζαρ]
ΟΚΛΕ: Από το μπαλκόνι [From the balcony] του Άρη Καπλανίδη