Επόμενος Σταθμός: Ουτοπία
Ντοκιμαντέρ που καταφέρνει να αποτυπώσει τα συν και τα πλην ενός συνεργατικού κολεκτιβισμού αλά ελληνικά. Του Κώστα Καρδερίνη
Μια ελληνική μικρή βιομηχανική μεταλλευτική μονάδα [ΒΙΟ.ΜΕ.] οδηγείται σε χρεοκοπία, όχι γιατί δεν είναι πια κερδοφόρα αλλά διότι τα κέρδη δεν είναι τόσο μεγάλα όπως παλιά. Οι εργάτες κινητοποιούνται και αποφασίζουν ενωμένοι να καταλάβουν το εργοστάσιο και να αντισταθούν στη δολία χρεοκοπία του. Προχωρούν δε στην αυτοοργάνωσή τους και στη μετατροπή της μονάδας, από ρυπογόνα και εχθρική προς το περιβάλλον επιχείρηση παραγωγής δομικών υλικών, πριν, σε οικολογική παραγωγό βιοδιασπώμενων απορρυπαντικών και καθαριστικών, σήμερα.
Η αυτοδιαχείριση είναι νέο πεδίο γι' αυτούς. Γρήγορα συνειδητοποιούν ότι κάθε αλλαγή δομής και λειτουργίας προϋποθέτει την προσωπική αλλαγή νοοτροπίας και σκέψης του καθενός ξεχωριστά. Οι εργάτες που τα καταφέρνουν χωρίς αφεντικά, σκοντάφτουν σε απανωτές αθετήσεις πολιτικών υποσχέσεων και στην κρατική απροθυμία-ατολμία. Κατορθώνουν να γίνουν επίκεντρο πανεθνικού και παγκόσμιου ενδιαφέροντος, να κερδίσουν δικαστικές μάχες, να κάνουν εξαγωγές των προϊόντων τους, αλλά βλέπουν το βαθύ ανάλγητο κράτος να τους οδηγεί ξανά στην αβεβαιότητα και στην καταδικαστική αυτοφαγία.
Οι Αποστόλης Καρακάσης [Ετών 98, Εθνικός Κήπος] και Θανάσης Καφέτζης παρακολουθούν τις εξελίξεις και μας προσφέρουν σε παράλληλο μοντάζ, τις αντίρροπες τάσεις, τις δεύτερες σκέψεις, τις μεθοδεύσεις των ιθυνόντων και των ανευθυνοϋπευθύνων, τις αντοχές, την απογοήτευση, τη διάσταση, τη διάσπαση, την ανταγωγή, την τύχη της διαμέσου λογίστριας, την έκρυθμη κατάσταση, το πείσμα, το... βαρύ ζεϊμπέκικο της απόγνωσης και της ελπίδας.
Ωραία δουλειά, εξαίρετη ανάπτυξη, σφαιρική και με ίσες αποστάσεις διαπραγμάτευση, χωρίς επικρίσεις ή εύκολα συμπεράσματα, τη συνοδεία θαυμάσιας μουσικής του Σταύρου Γασπαράτου. Ίσως να μη χρειαζόταν και τόση πολλή συνοδεία, μιας που οι εικόνες και οι εξελίξεις ως την τελική διπλή ανατροπή, είναι από μόνες τους αρκούντως δραματικές, έως τραγικωμικές.
Το ντοκιμαντέρ αυτό καταφέρνει να αποτυπώσει τα συν και τα πλην και αποτελεί ατράνταχτη απόδειξη θέλησης και επιμονής, ενός συνεργατικού κολεκτιβισμού αλά ελληνικά. Ταυτόχρονα είναι και φωτεινός οδηγός και πυξίδα για όποια άλλη ομάδα απολυμένων θελήσει να τραβήξει κουπί προς αυτήν την κατεύθυνση.
Βαθμός: επτά και μισό [7,5]