Farewell, horror movies 2024

“Oh, what fun it is to ride / In a horror open sleigh…

Slashing through the snow / In a horror open sleigh…”

«Μας τα ‘πανε, μας τα ‘πανε», λέμε εμφανώς παρεξηγημένοι και με ύφος εορταστικής καταφρόνησης. Κι όμως δείχνουμε την προτίμησή μας σε πολύ πιο τρομακτικές καταστάσεις, όπως στη διάσταση που εδώ και κάμποσα χρόνια έχει λάβει το καταναλωτικό κλίμα των ημερών γύρω από τα Χριστούγεννα και την πρωτοχρονιά, αλλά και τον αφτιασίδωτα ωμό και πέρα για πέρα αληθινό τρόμο που αντικρύζουν με τη θέλησή τους όσοι βλέπουν -χωρίς καν να υπάρχει ηλικιακό φίλτρο- τα αφειδώς προσφερόμενα βιντεάκια με πολεμικά πλήγματα, τρομοκρατικές ενέργειες, φυσικές καταστροφές, εκτελέσεις ανθρώπων, θανατηφόρα τροχαία, σοκαριστικούς τραυματισμούς και άλλα πολλά συναφή horror clickbaits. Α, ξέχασα: αυτά είναι ενημέρωση…

Σε περίπτωση που ανήκετε στη μειοψηφία που δεν παρασύρεται από τις παραπάνω αληθινές τρομακτικές καταστάσεις, αλλά θέλετε λίγα goosebumps έτσι για να περάσουν γλυκά (χωρίς μάλιστα θερμίδες) οι γιορτές, μπορείτε να ταξιδέψετε με το έλκηθρο του φανταστικού κινηματογραφικού τρόμου, που «δε βλάπτει είτε τη γυναίκα, είτε τη θρησκεία», όπως μου έλεγε κι ένας θείος από το χωριό, όταν πλημμυρισμένος από ρίγη συγκίνησης μου αποκάλυπτε χαμηλόφωνα το επτασφράγιστο σεξουαλικό μυστικό για να κάνω μόνο αγόρια.

Έχοντας όμως δεδομένο ότι το Mic.gr είναι το λίκνο της αποδόμησης κάθε παραδοσιακής συγκριτικής και «αξιολογικής λίστας» με καλύτερες ή ακόμα και χειρότερες στιγμές μιας χρονιάς που ρίχνει μαύρη πέτρα πίσω της, αποφάσισα να γράψω δυο λόγια για μερικές ταινίες που καλό θα ήταν να μη δείτε παρέα με τα νήπια παιδιά σας ή με την κοπέλα ή το κοπέλι (αν «πιάνετε» ελεύθερα το Κρήτη TV) στο πρώτο σας ραντεβού. Η περιήγησή μου αυτή έχει χρονικό ορίζοντα τις ταινίες που προβλήθηκαν το 2024 (ακόμα και αν τυπικά ανήκουν στην προηγούμενη χρονιά), χωρίς να έχει ως άξονα επιμέρους αξιολογικές κατατάξεις των ταινιών, αλλά μια απλή γενική αποτίμηση της χρονιάς μέσα από τρεις κατηγορίες. Αυτό το σύντομο magnum opus αποσκοπεί αποκλειστικά στο να ελαφρύνουν οι ώμοι μου από το σημαντικό χρέος (κατά τον Ελύτη) - βάρος (κατ’ εμέ τον κοινό θνητό), που έχω απέναντι σε μια κοινωνία διψασμένη για φανταστικό τρόμο και αληθινή τέχνη, η οποία εξ απαλών ονύχων ήταν καταδικασμένη στο σκοταδισμό, τουλάχιστον καθόσον μέρος αφορά τις ταινίες τρόμου.

Θα γράψω λοιπόν για τις απογοητεύσεις του 2024, αλλά θα βρω χώρο και για εκείνες που θα πρότεινα να παρακολουθήσει κάποιος με τη δέουσα προσοχή και τον αναγκαίο εξοπλισμό επιβίωσης. Δώστε παρακαλώ λίγο χώρο για τις υποκειμενικές μου απόψεις, με άλλα λόγια συγχωρήστε με ή αλλιώς «εξικιούζ μι», όπως επαναλάμβανε αδιόρθωτα επί σειρά εβδομάδων στο φροντιστήριο αγγλικών ο Μιχάλης Δ. (καμία σχέση με τους Στέρο Νόβα), όταν ήμασταν παιδιά, για να του απαντά όλη η τάξη εν χορώ «εφτακιούζ μι, οχτακιούζ μι» κλπ. Και το καλύτερο; Κάθε φορά που η συγκαταβατική δασκάλα μας κυρία Μ. τον διόρθωνε, την κοίταζε με τα αθώα μεγάλα του μάτια, σα να της λέει: «Μα, εγώ τι είπα;». Κωμικοτραγικό; Χωρίς αμφιβολία ναι, σαν κι αυτά που θα μιλήσουμε παρακάτω. Βλέπετε, ο ευρύτερος φανταστικός κινηματογράφος στις μέρες μας συχνά μόνο φανταστικός δεν αποδεικνύεται, αλλά αυτό είναι ένα άλλο επίσης τρομακτικό ζήτημα.

Αρχικά, αντί να αναφέρω ποιες θεωρώ ως τις χειρότερες ταινίες τρόμου του 2024 (που δυστυχώς είδα αρκετές από αυτές) πρόκρινα να αναφερθώ σε όσες «πολλά υποσχόμενες» προβλήθηκαν, αλλά -κατά την κρίση μου- δεν αξίζουν την προσοχή σας. Για αυτές θα διαβάσετε παρακάτω στην ενότητα Don’t Believe the Hype. Επειδή όμως σίγουρα δεν έχει και πολύ νόημα να μιλάμε μόνο για χαμένο χρόνο, ακολουθούν τόσο η ενότητα Not Bad, η οποία αναφέρεται στις ταινίες που πιστεύω πως δε θα χάσετε καθόλου το χρόνο σας αν τις δείτε, όπως επίσης και η Worth Watching, όπου θα βρείτε αυτές που κατά τη γνώμη μου πρέπει να έχετε δει, αν θέλετε να λέγεστε horror flick lovers. Αν δε θέλετε καν να είστε τέτοιοι, τότε μπορείτε να παραγγείλετε μια πίτσα cheese lovers και να τη φάτε «άφοβα»!

Don’t Believe the Hype

Ακούσαμε πολλά, διαβάσαμε περισσότερα και τις περιμέναμε πώς και πώς. Εντάξει, όχι όλες, αλλά σχεδόν όλες. Έλα όμως που ο πλανόδιος πωλητής καταγόταν από το Estoril (όποιος σκέφτηκε κάποιον προπονητή, το κρίμα στο λαιμό του) και τα καρπούζια βγήκαν μάπα! Και τις εφτά παρακάτω ταινίες, μόνο υπέροχες δεν τις λες, ούτε όμως και κακές. Αλλά, για να δούμε, τώρα που θα διαβάσετε γι’ αυτές, θα αντέξετε στον πειρασμό να μην τις δείτε;

Trap

Ο M. Night Shyamalan εξακολουθεί να έχει συμπαθητικές σεναριακές και σκηνοθετικές ιδέες, αλλά εσχάτως δεν τις υλοποιεί με τον τρόπο που θα (μπορούσε) περιμέναμε. Ο δε Josh Hartnett είναι σίγουρα προτιμότερο να πετά με μαχητικό στο Pearl Harbor ή να τα βάζει με τα αιμοσταγή πλάσματα στο 30 Days of Night, παρά να υποδύεται τον twisted μπαμπάκα. Άσε δε που η υποτιθέμενη σεναριακή έκπληξη, είναι περισσότερο πιθανό να ξαφνιάσει τον Shyamalan, παρά τον οποιονδήποτε θεατή.

A Quiet Place: Day One

Το μόνο κοινό με το παρελθόν (ή να πω με το μέλλον, λόγω prequel;) είναι τα τέρατα με την υπερευαίσθητη ακοή. Ορίστε; Κατά τα άλλα, το σενάριο αποδεικνύεται μάλλον ανεπαρκές, η Νέα Υόρκη ανίκανη να δημιουργήσει υποβλητική ατμόσφαιρα, και η Lupita Nyong'o δε χωρά με απολύτως τίποτα στα παπούτσια της Emily Blunt, ακόμα και τώρα που δεν είναι Prada. Πού να ήταν και Jimmy Choo, δηλαδή…

Heretic

Περιμέναμε τον Hugh Grant τώρα που παίζει σε «τρομακτική» (λέμε τώρα…) ταινία, για πρώτη επιτέλους φορά να μην κάνει την ίδια ξενέρωτη «γοητευτική γκριμάτσα». Καμία όμως έκπληξη που τελικά και νομοτελειακά την κάνει, κατά το σοφό, πλην όμως όλο και πιο επώδυνο στο πέρασμα του χρόνου, “you can’t teach an old dog new tricks”… Η κατάσταση τελικά δε σώθηκε ούτε από την υπέροχη Sophie Thatcher, που καμία σχέση δεν έχει με την “She Was Only a Grocer's Daughter”, που τραγουδούσε ο δόκτορας Ροβέρτος με την παρέα του. Μετά το πρώτο ημίωρο, διαπιστώνεις με τρόμο (να λοιπόν το horror στοιχείο) πως το σενάριο, αν δε γράφτηκε από δεκαεφτάχρονο, είναι πέρα από τα κοινώς αποδεκτά όρια του φανταστικού, ενώ τόσο, μα τόσο απλά μπορούσε να μη προσβάλλει τη horror νοημοσύνη σου παραμένοντας ίδιο στη βασική του δομή.

MaXXXine

Ως δεδηλωμένος θαυμαστής της εξαιρετικής ηθοποιού Mia Goth και λάτρης των δύο προηγούμενων ταινιών X και Pearl, δεν κρύβω την απογοήτευσή μου για το κάθε άλλο παρά αντάξιο κλείσιμο της τριλογίας. Σόρυ, αλλά η ταινία αποδείχτηκε πολύ… Beouf για τις προσδοκίες μου… Πολύ αγαπητέ μου Ti West, απλά δε γίνεται να αναφέρεις ως επιρροή σου το Evil Dead και να βγάλεις κάτι τέτοιο. Δεν το έλεγες διλογία, να ζήσουνε αυτοί καλά κι εμείς τέλεια;

The First Omen

Τα αριστουργήματα δεν τα πειράζεις, ούτε καν τα ακουμπάς. Τρεις σεναριογράφοι προσπάθησαν, αλλά ούτε κατά διάνοια άγγιξαν την τελειότητα των δύο πρώτων, οπότε και η Arkasha Stevenson ξεκίνησε το κατοστάρι από τα εκατόν είκοσι μέτρα. Τι κι αν είχε τη Nell Tiger Free (άραγε κατά το άσμα Nelson Mandela Free;) που έδωσε τα ρέστα της; Ακόμα κι ο Richard Donner να καθόταν στη συγκεκριμένη… ηλεκτρική σκηνοθετική καρέκλα, οι συγκρίσεις θα ήταν αναπόφευκτες.

Never Let Go

Ναι, ομολογώ πως είμαι φαν του Alexandre Aja. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι φοράω μαύρα γυαλιά, όταν βλέπω μια ταινία του. Καλή η Halle Berry, πολύ καλύτερα τα δύο παιδάκια, αλλά, αν ούτε ένας Aja δε μπορεί -που όντως δεν τα κατάφερε απόλυτα- να μετατρέψει ένα τέτοιο -κοινότατο πλέον- σενάριο σε ταινία που σε «κρατάει», τότε μάλλον η μόνη λύση είναι να προσπεράσουμε τη συγκεκριμένη θεματολογία. Αλέξανδρε, έχω κάτι προχώ έτοιμο. Τι λες; Να σου το στείλω;

Smile 2

Θυμάστε το Smile; Αν σπεύσατε να σκεφτείτε «καμία σχέση», εντάξει, αλλά μάλλον το τερματίσατε. Τώρα, γιατί όμως έχω την εντύπωση ότι η Sosie Bacon ήταν κλάσεις ανώτερη από την Naomi Scott και ότι ο Parker Finn έγινε πιο ωμός, απλά και μόνο για να καλύψει την εγγενή αδυναμία να φτιάξει άλλη μια καλή ταινία που να βασίζεται στην ίδια ιδέα;

Not Bad

Το λένε και οι Βρετανοί, που δε θέλουν ποτέ να πουν ότι κάτι είναι καλό. Λοιπόν, όχι, δε θα το μετανιώσετε καθόλου. Δε σας υπόσχομαι όμως ότι θα θυμάστε τους τίτλους των ταινιών ύστερα από δέκα χρόνια. Then again, ποιος ξέρει;

Baghead

Θα έλεγα “not bag”, αλλά θα ακουγόταν γελοίο (αν και ο εξελληνισμένος τίτλος «Η Μάγισσα των Νεκρών» κερδίζει χαλαρά το Χρυσό Βατόμουρο), ενώ η ταινία είναι πολύ ενδιαφέρουσα και εξόχως ατμοσφαιρική και υποβλητική. Αν νομίζατε ότι στις pub πηγαίνεις μόνο για κανένα ή και πολλά περισσότερα pints Guinness, εδώ θα μάθετε και έναν άλλο αρκετά επικίνδυνο λόγο επίσκεψης. Ο σκηνοθέτης Alberto Corredor παίρνει πολύ καλό βαθμό και δείχνει να υπόσχεται πολλά.

Late Night with the Devil

Σήκωσε πολλή σκόνη αρκετό καιρό πριν προβληθεί και δημιούργησε προσδοκίες ως η τρομακτικότερη ταινία κλπ κλπ. Παρά τη δημιουργία σχεδόν αυθεντικής ‘70s ατμόσφαιρας και τις εμφανέστατες αναφορές σε κλασικές υπερφυσικού τρόμου ταινίες -πανεύκολα θα ανακαλύψετε ποιες- στο τέλος σου αφήνει την αίσθηση ότι κάτι δεν πήγε καλά. Και τότε -μπαμ!- όλα αίφνης σου αποκαλύπτονται: είναι μια καλή ταινία, προορισμένη όμως να εκτιμηθεί ιδιαίτερα από κοινό που δεν αγαπά τον κινηματογράφο του τρόμου.

Speak No Evil

Βλέπεις τον James Watkins να σκηνοθετεί και να συνυπογράφει το σενάριο; Ε, τότε θα πρόκειται για κάτι καλό. Πιο συγκεκριμένα, εδώ μιλάμε για κάτι ακόμα καλύτερο, με τη βοήθεια του James McAvoy και της Mackenzie Davis. Για κάμποση ώρα δεν είσαι προετοιμασμένος για την κλιμάκωση που θα ακολουθήσει και, παρά κάποιες ίσως αχρείαστες υπερβολές, το αποτέλεσμα είναι αρκετά καλό.

 Blink Twice

Το καλύτερο στην ταινία της Zoë Kravitz είναι το στυλ και η φωτογραφία. Μέσα από ένα λιγάκι παρατραβηγμένο, όχι στη σύλληψή του, αλλά στην εξέλιξή του σενάριο, νιώθεις ότι παρακολουθείς μια ταινία που η σκηνοθέτιδα έβγαλε πολύ περισσότερα από όσα ήταν δυνατόν. Όσο για τις ερμηνείες των Naomi Ackie και Channing Tatum, αν έχουμε υπόψη το «ηθοποιός σημαίνει φως», μάλλον εδώ μιλάμε για διακοπή ρεύματος. Ευτυχώς που υπάρχουν η Alia Shawkat και η Adria Arjona.

The Substance

Για μένα η Coralie Fargeat έχει συνδεθεί με το ντεμπούτο της με τίτλο Revenge, του οποίου η ωμότητα, η υπερβολή και η διακωμώδηση καταστάσεων που θεωρητικά μόνο για κάτι τέτοιο δεν προσφέρονται, φανέρωσαν σκηνοθέτιδα που γνωρίζει καλά του κανόνες του παιχνιδιού. Κάπως έτσι έχει η κατάσταση και στο The Substance, που ενώ το περιμένεις ηθικο-πλαστικό (ουπς!) καταλήγει ακόμα και splatter. Λέτε να είναι το The Fly της Gen Alpha;

Immaculate

Αχ, αυτό το Βατικανό. Η καλόγρια Sydney Sweeney δεν «κολάζει» όπως στο “Angry” των The Rolling Stones, αλλά επειδή είναι ευσεβής και… άτυχη βρίσκεται σε πολύ δύσκολες καταστάσεις. Η ταινία δεν προσφέρει στο είδος κάτι το νέο, αλλά κρατά το ενδιαφέρον του θεατή, ακόμα κι αν αυτός (σχεδόν σίγουρα) φαντάζεται το σεναριακό twist.

Winnie-the-Pooh: Blood and Honey 2

Το Winnie-the-Pooh: Blood and Honey 2 είναι σαν το προηγούμενο φιλμ με ίδιο τίτλο χωρίς όμως το «2», αλλά χάνει ελαφρώς σε κουλτούρα (sic), όντας περισσότερο τρομακτικό. Θα μπορούσε να θεωρηθεί ως must see για όσους «ψυχαγωγήθηκαν» με το πρώτο, που έφερε αυτούσια τα horror ‘80s στο παρόν μέσα από ένα «πειραγμένο» παραμύθι, αλλά και για τους λάτρεις των The Hills Have Eyes, Friday the 13th και Carrie (του Brian De Palma), τα οποία όμως θα ήταν τουλάχιστον ιεροσυλία να συγκριθούν μαζί του.

Terrifier 3

Μια του Damien Leone, δυο του Damien Leone, τρεις και η… καλή του μέρα, αφού η τρίτη συνέχεια του Art the Clown κέρδισε ακόμα και κάποιους -καθόλου λίγους- κριτικούς! Με δεδομένο ότι όλες οι ανακοινώσεις του στυλ «η πιο splatter ταινία που γυρίστηκε ποτέ» αντί να μου προκαλούν το ενδιαφέρον, κατά κάποιον τρόπο με απωθούν, βρήκα συχνά το Terrifier 3 πραγματικά υπερβολικό -έως και «αρρωστημένο»-, με την όλη κατάσταση να σώζεται, εκτός μερικών εξαιρέσεων, χάρις στο κακόγουστο και μη χιούμορ. Η Lauren LaVera, που είδαμε και στο The Well, τα δίνει όλα με horror kitsch style και (πάλι) κερδίζει τις εντυπώσεις.

The Watchers

Αν είχε καλύτερη ολοκλήρωση, θα απογειωνόταν. H Ishana Shyamalan κάνει το ίδιο «λάθος» όπως και στο Old και δεν έχει ένα φινάλε αντάξιο των προσδοκιών που προσεγμένα δημιούργησε καθόλη τη διάρκεια της ταινίας. Οι ερμηνείες της Dakota Fanning και της Georgina Campbell (πρωταγωνίστριας στο υπέροχο Barbarian) ανέβαζαν ακόμα πιο ψηλά τον πήχη κι αυτό τελικά κατέληξε να έχει διπλή ανάγνωση.

Consumed

Θα μπορούσες να πεις το σενάριο ακόμα και αφελές, αλλά χάρη στη ματιά του Mitchell Altieri η ταινία κλιμακώνεται με όμορφο τρόπο, που πιθανότατα δεν περίμενες μέχρι και τα μισά της. Η γνωστή από τις αρκετές πολύ καλές τηλεοπτικές σειρές που έχει παίξει Courtney Halverson κρατά καλά το ρόλο της και συμβάλλει στο να μπει στην ταινία -έστω και οριακά- θετικό πρόσημο.

Die Alone

Αφού η Carrie-Anne Moss τη γλύτωσε στο Memento και το The Matrix, σιγά μήπως δεν αποδεικνυόταν σκληρό καρύδι σε ένα κάπως σοφιστικέ “zombie” outbreak… Από αυτό που δεν καταφέρνει όμως να ξεφύγει -και πάλι- είναι ο συμπρωταγωνιστής με αμνησία (σύμπτωση επαναλαμβανόμενη…), με την κατάσταση να περιπλέκεται και την ταινία να βλέπεται ευχάριστα.

Night Swim

Ο Bryce McGuire κάνει συνεχώς ενδιαφέροντα βήματα, αλλά ούτε το Night Swim τελικά θα του δώσει την εκτόξευση που τόσο επιθυμεί. Έχει όμως καλή αφήγηση, ακόμα καλύτερη φωτογραφία και το δικό του σενάριό για το κλασικό σπίτι που κρύβει μυστικά, το οποίο ουδείς φαν του είδους καταρχήν απαξιώνει. Και στην προκειμένη περίπτωση πολύ καλά κάνει, θα έλεγα.

Salem's Lot

Η κατάρα που θέλει κατά μέγιστο ποσοστό τα σενάρια που βασίζονται στα βιβλία του Stephen King να ωχριούν μπροστά σε ό,τι έβγαλαν τα μολύβια που μέχρι πρότινος χρησιμοποιούσε «διασκεδάζεται» κάπως ευχάριστα με το Salem's Lot. Γι’ αυτό μην κουράζεστε, απλά αποδώστε τα όποια εύσημα στον Gary Dauberman (It, The Nun, Annabelle) που το προσπάθησε με σοβαρότητα, συνέπεια και σεβασμό. Έτσι μπράβο.

Worth Watching

Θα έλεγα «καθίστε αναπαυτικά», αλλά μάλλον είναι ανώφελο. Άντε, πλάκα κάνω. Τη χρονιά αυτή τα jump scares δεν είχαν την τιμητική τους, κι αν κατά λάθος ξεφεύγει κάποιο, είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Strange Darling

Ο JT Mollner παραδίδει ανατρεπτικά μαθήματα πλοκής, υιοθετεί παλιομοδίτικο τρόπο προσέγγισης (ξαφνιάστηκε κανείς;) και το δίδυμο Willa Fitzgerald (Scream) και Kyle Gallner (Smile) μυρίζει τόση γλυκιά ’80-ίλα, που… δεν περιγράφω άλλο. Απλά υπέροχο (θα έγραφα «κορυφαίο», αλλά είπαμε: όχι αξιολογικές λίστες).

Apartment 7A

Η Natalie Erika James είχε δείξει από το Relic ότι το ‘χει, αλλά με το Apartment 7A το πήγε παραπάνω. Η Julia Garner και η Dianne Wiest δένουν υπέροχα (στην πιο) σε μια από τις πιο ατμοσφαιρικές ταινίες της χρονιάς, που δεν ξέρω (ξέρω, δηλαδή…) γιατί μου θυμίζει την αισθητική του Suspiria…

Cuckoo

Το λέει αλληγορικά κι ο τίτλος: τρελοκομείο. Κι εσείς στην ηλικία των δεκαεπτά ετών αν τω καιρώ εκείνω πηγαίνατε με το ζόρι στις Βαυαρικές Άλπεις, θα χαιρόσασταν; Πόσο μάλλον αν το μέρος αποδεικνυόταν «φωλιά του κούκου». Εγώ πάντως χάρηκα που πήγε η Hunter Schafer και που παρακολούθησα μια ταινία σουρεαλιστικού τρόμου, στην οποία αφήνεσαι, χωρίς να σε νοιάζει να προβλέψεις πού τελικά θα σε οδηγήσει.

Infested

Διαβάζοντας το ότι η ταινία αφορά μερικούς τύπους που τα βάζουν με θανατηφόρες αράχνες σε ένα υπό κατάρρευση κτίριο, ομολογώ ότι δεν τρελάθηκα. Βλέποντας όμως ότι η ταινία είναι Γαλλική, είπα να τη δω. Και τα είδα όλα. Καταιγιστικά, κλειστοφοβικά και… υπέροχα! Όταν δε, εκ των υστέρων, διάβασα ότι ο σκηνοθέτης Sébastien Vanicek θα υπογράψει το Evil Dead Burn που θα δούμε σε δύο περίπου χρόνια, ένα δάκρυ τρεμόπαιξε. Βρε τι σου είναι το ένστικτο…

Longlegs

Πολύ καλό, μέχρι που πλησιάζει στο τέλος, οπότε κάπως αποσυντονίζεται. Αν σας αποτρέπει ακόμα και η σύντομη παρουσία του Νικολάου Κλουβή, μην πτοηθείτε και δείτε το. Ο τύπος είναι αγνώριστος ακόμα και οπτικά. Από την άλλη, η -It Follows- Maika Monroe (ποια; η Naomi Watts;) ήταν πολύ πειστική.

Alien: Romulus

Αρχικά, όταν είδα στην καρέκλα του σκηνοθέτη τον Fede Alvarez κάτι σκίρτησε μέσα μου. Αφού όμως παρακολούθησα την ταινία, είχα την εντύπωση ότι σκηνοθέτης ήταν ο εσχάτως ντεφορμέ συνονόματός του αριστερός μπακ του Αστέρα Τρίπολης. Τελικά, όταν ξεκαθάρισε το μυαλό μου, διαπίστωσα ότι για το μόνο αρνητικό ευθυνόταν το άστοχο casting. Τώρα, χρειάζεται να (ξανα)πω, αν η ταινία ήταν καλή;

In a Violent Nature

Το In a Violent Nature θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ο Μεγαλέξαντρος των slasher. Χωρίς κανένα απολύτως ψήγμα βλασφημίας, οι αργοί ρυθμοί, οι σιωπές, τα στατικά και μη πλάνα της φύσης και η τελείως διαφορετική για το συγκεκριμένο είδος σκηνοθετική ματιά του Chris Nash, αποδομούν πολλά από τα κλισέ (έχουμε γράψει αλλού ποια είναι αυτά), κρατώντας μονάχα ως άξονα την περσόνα και τον τρόπο δράσης του μέγιστου Jason Voorhees.

Tarot

Να σου πω τη μοίρα σου, να σου πω το ριζικό σου. Γιατί τώρα κάτι μου λέει ότι γνωρίζετε το μέλλον της νεανικής παρέας, πριν καν δείτε την ταινία; Κι όμως, ακόμα κι αν είστε διπλωματούχος “Fortune Teller” κατά το πρότυπο της λατρεμένης διασκευής που έφτιαξαν οι The Rolling Stones, δε θα μπορέσετε να προβλέψετε με ακρίβεια την πολύ όμορφη σκηνοθετική δουλειά του «διαστημικού» δίδυμου των Spenser Cohen - Anna Halberg.

Oddity

Καλογυρισμένο, ατμοσφαιρικό, με μια Carolyn Bracken να βοηθά τα μέγιστα επιλέγοντας χαμηλούς τόνους και τον Ιρλανδό σκηνοθέτη Damian Mc Carthy να παίζει διαρκώς μαζί με το θεατή. Πιείτε μια Guinness στην υγειά του, γιατί κάτι μου λέει ότι θα δούμε όμορφα πράγματα από αυτόν.