George Harrison: Living in the Material World
Ο George ήταν ο αγαπημένος μου Beatle στα χρόνια της εφηβείας μου. (Μετά, κόλλησα με τον Ringo και τα άλμπουμ του με τις διασκευές, και μετά... ε συνειδητοποίησα το μάταιο του πράγματος. Όπως έλεγε ο Paul - αν δεν κάνω λάθος - ήταν οι τέσσερις πλευρές ενός τετράγωνου. Χωρίς έναν απ' όλους, θα κατέρρεε το σχήμα). Θυμάμαι την εξαερωμένη σιλουέτα του στο Κονσέρτο του Μπανγκλαντές, θυμάμαι πώς ένιωσα όταν έπιασα το κουτί με το τριπλό All Things Must Pass στα χέρια μου. Είχα αμέτρητους λόγους να βγω ενθουσιασμένη από το ντοκιμαντέρ που γύρισε ο Σκορτσέζε για τον George. Ωστόσο, για να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν ενθουσιάστηκα με το αποτέλεσμα. Ή τουλάχιστον, δεν ενθουσιάστηκα όσο με το αντίστοιχο ντοκιμαντέρ του Σκορτσέζε για τον Dylan.
Το υλικό είναι πλούσιο, πράγματι. Η εποχή της Beatlemania εστιασμένη στον George. Δύο έξοχες συνεντεύξεις του Klaus Voorman και της Astrid Kirchherr. Μια εκ βαθέων εξομολόγηση του Eric Clapton, αλλά και της Patty Boyd. Η εμπλοκή του George με την ινδική μουσική αρχικά, την ινδική κουλτούρα και τον ινδουισμό. Η διοργάνωση του Κονσέρτου του Μπανγκλαντές. Τα προσωπικά άλμπουμ και οι συνεργασίες του. Η βοήθεια που πρόσφερε στους Monty Python - μιλούν γι' αυτόν ο Eric Idle και ο Terry Gilliam. Τα δύσκολα χρόνια που είχε χάσει σχεδόν τη φωνή του. Οι Traveling Wilburys. Η ουτοπία που έφτιαξε σε μια παλιά έπαυλη, το Friar Park. Η δολοφονική απόπειρα ενός ψυχοπαθούς που προσπάθησε να τον μαχαιρώσει μέσα στο σπίτι του. Ο καρκίνος και το τέλος σε πλήρη γαλήνη. Στα συν, ο Paul και κυρίως ο Ringo που μιλούν για τις δύσκολες εποχές των Beatles (υλικό από το Anthologies, αλλά και μεταγενέστερο).
Τι πήγε στραβά; Ίσως η προσπάθεια αγιοποίησης του George. Λέγεται ότι το ντοκιμαντέρ ήταν παραγγελιά, κατά κάποιο τρόπο, της δεύτερης συζύγου του, της Olivia Trinidad Arias. Κάτι τέτοιο εξηγεί την απόσταση που υπάρχει από το υλικό. Λες και ο Σκορτσέζε να φοβήθηκε να αμαυρώσει λιγάκι την εικόνα του, κάτι που έδειξε ότι μπορεί να κάνει στο No Direction Home. Βγήκα από την ταινία συγκινημένη, αλλά κι έτοιμη να αρχίσω να ψάλλω μονότονα Hare Krishna, Krishna Hare. Αναμφίβολα, οι μεταφυσικές ανησυχίες του George ήταν ένα μεγάλο κομμάτι της προσωπικότητάς του, αλλά για παράδειγμα, κάπου προς το τέλος, βλέπουμε τη μανία του με τα αυτοκίνητα αγώνων και τη Formula 1.
Την παράσταση κλέβει ο Phil Spector και ο γιος του George, o Dahni, ο οποίος είναι ίδιος ο μπαμπάς του.
