Giallo

LUCIO FULCI

Σύντομο βιογραφικό

Ο Lucio Fulci γεννήθηκε στις 17/6/1927 στη Ρώμη και πέθανε στις 13/3/1996, αφήνοντάς μας μια πολύ αξιόλογη κινηματογραφική κληρονομιά. Ο επονομαζόμενος "Godfather of Gore" συγκαταλέγεται μεταξύ των κορυφαίων σκηνοθετών Giallo, με τη φήμη του να μην εκτοξεύεται αναλόγως όσο ήταν εν ζωή. Ξεκίνησε να σπουδάζει ιατρική, αλλά σύντομα επικεντρώθηκε στη σκηνοθεσία. Μετά από ένα όχι και τόσο υποσχόμενο ξεκίνημα το 1969, δημιούργησε αίσθηση με τα "A Lizard In A Woman's Skin" (1971) και "Don't Torture A Duckling" (1972). Η ενασχόλησή του με τα Zombies αποδείχτηκε αντάξια του Romero, ενώ το "The Beyond" έμελλε να είναι το αξεπέραστο αριστούργημα του είδους. Η σχέση του με τον Argento δεν ήταν καλή, μάλλον επειδή θεωρούσε άδικο να φτιάχνει τις ταινίες του με σημαντικά λιγότερα λεφτά από ό,τι εκείνος. Μια φορά είχε πει: "Δεν είμαι εγκληματίας, επειδή φτιάχνω ταινίες τρόμου. Πολλοί Ιταλοί σκηνοθέτες είναι φιλόζωοι. Ο Mario Bava αγαπά τις γάτες, ο Riccardo Freda αγαπά τα άλογα και ο Dario Argento αγαπά τον εαυτό του". Ουσιαστικά, ενώ ο Fulci μπορεί να πει κανείς ότι κερδίζει στα σημεία τον Argento, καταλήγει στο τέλος χαμένος λόγω του σαφώς μικρότερου αριθμού ταινιών του, πολλές από τις οι οποίες είναι αληθινά εξαιρετικές. Υπέκυψε ως χρονίως πάσχων διαβητικός, αλλά ο θάνατός του θεωρείται από κάποιους ως αυτοκτονία.

Προτεινόμενες ταινίες

Επιτρέψτε μου, παρακαλώ, να υπενθυμίσω ότι οι ταινίες που ακολουθούν δεν μνημονεύονται ως "Καλύτερες", αλλά ως "Προτεινόμενες", καθώς επίσης και ότι η σειρά αναφοράς τους είναι χρονολογική και όχι αξιολογική. Τα αυτά ισχύουν και για τον έτερο σκηνοθέτη. Ευχαριστώ, υμέτερος.

Don't Torture A Duckling (1972)

Τι παίζει;

Σε μια γωνιά της ιταλικής υπαίθρου, μια μάγισσα κατηγορείται για φόνους παιδιών και θανατώνεται από τους ντόπιους ύστερα από χτυπήματα με χοντρές αλυσίδες. Έλα όμως που οι φόνοι συνεχίζονται και μετά θάνατον... Τότε ένας δαιμόνιος ρεπόρτερ και μια "ανοιχτόμυαλη" ντόπια αναλαμβάνουν να βρουν το δολοφόνο και βρίσκονται αντιμέτωποι με τη σιωπή της κλειστής κοινωνίας, προκαταλήψεις, μαύρη μαγεία και έναν περίεργο ερημίτη που κατασκοπεύει τους κατοίκους.

Γιατί να το δω;

Γιατί είναι η αγαπημένη ταινία του ίδιου του σκηνοθέτη (δε θέλεις να ξέρεις αν γίνει και η δική σου;)
Γιατί το δίδυμο Florinda Bolkan Barbara και Bouchet είναι εμφανισιακά κορυφαίο (εύγε σκηνοθέτα μου), αλλά και για την Ειρήνη Παππά.
Γιατί θύματα δεν είναι όμορφες γυναίκες, αλλά παιδιά (αυτή κι αν είναι αλλαγή)!
Για τα απανωτά κοντινά στα μάτια των πρωταγωνιστών.
Για να δεις τους φόνους από την οπτική γωνία του δράστη.
Για να δεις αν πράγματι η ταινία καυτηριάζει τους καθολικούς ιερείς.
Για τη μυστηριώδη κούκλα του Ντόναλντ Ντακ.

Zombie (aka Zombie 2 - Zombie Flesh Eaters) (1979)

Τι παίζει;

Δύο έκπληκτοι αστυνομικοί έρχονται αντιμέτωποι με αδηφάγο ζόμπι, αναπαυόμενο σε εγκαταλελειμμένη θαλαμηγό που ανήκει σε επιστήμονα και πλέει ακυβέρνητη υπό τη σκιά του αγάλματος της Ελευθερίας. Μια παρέα από ένα δημοσιογράφο, έναν εθνολόγο και δυο όμορφες γυναίκες, από τις οποίες η μία είναι κόρη του επιστήμονα, φτάνουν σε ένα νησί Matul της Καραϊβικής και βρίσκουν τον Dr. Menard (δεν τους άρεσε η Μήλος, βλέπετε...). Παράλληλα, όμως, ανακαλύπτουν ότι μια τρομακτική ασθένεια μετατρέπει τους αυτόχθονες σε αιμοσταγή ζόμπι! Γκαγκάν... Κι ύστερα γίνεται της κακομοίρας.

Γιατί να το δω;

Γιατί, αντέχεις να μην το δεις;
Για να δεις πώς το μάτι της Όλγας Καρλάτου καρφώνεται σε ένα ξύλο (κρίμα, κι είναι κι Ελληνίδα...)
Για να δεις και την Tissa Farrow, αδελφή της γνωστής σου Mia, που μάλλον δε γνώριζες ως τώρα.
Για να δεις ότι τα ορίτζιναλ ζόμπι δεν είναι οι μακιγιαρισμένες καρικατούρες του The Walking Dead, αλλά αργοκίνητοι νεκροί σε αποσύνθεση, αποπροσανατολισμένοι και αρκούντως σκουλικιασμένοι (καλή σας όρεξη!)
Για να δεις υποθαλάσσια μονομαχία ζόμπι εναντίον καρχαρία. Classy!
Για να διατρίψεις στο κατά πόσο το περιβάλλον της Καραϊβικής ευνοεί την ανάπτυξη των ζόμπι.
Για να ακούσεις τη φράση: "Whatever it is, it makes the dead stand up and walk".

City of the Living Dead (1980)

Τι παίζει;

Στη μικρή πόλη Dunwich ένας όχι και τόσο ευσεβής ιερέας (αχ αυτοί οι Καθολικοί...) κρεμά εαυτόν στο κοιμητήριο της εκκλησίας του, ανοίγοντας τοιουτοτρόπως τας πύλας της κολάσεως. Αμάν, βρε αδελφέ, δεν κρεμιόσουν κι εσύ παραπέρα; Τόση ανοιχτωσιά έχει εκεί... Ο πανταχού παρών δημοσιογράφος (το πιάσατε, φαντάζομαι το κόλλημα του Lucio) και ένα θηλυκό μέντιουμ ενώνουν δυνάμεις με ψυχίατρον και ασθενή του για να κλείσουν ερμητικά τας ανωτέρω πύλας πριν την εορτή All Saints Day, οπόταν οι νεκροί θα εγερθούν και θα φονεύσουν τους ζώντας. Φευ.

Γιατί να το δω;

Για την Catherine McCall (δεν έχω λόγια...) και τον Christopher George. Απλά άπαιχτοι. Τελεία.
Για να δεις ότι μπορεί το αίμα νερό να μη γίνεται, αλλά το δάκρυ αίμα γίνεται.
Για να δεις τη σκηνή με το τρυπάνι (που δεν τρυπά, ως ευκόλως εννοείται, κάποιον τοίχο).
Για να μελετήσεις τις καταπληκτικές σκηνές της έρημης πόλης. Αληθινή διανόηση.
Για να εμβαθύνεις στη ρήση του ποιητού: "From the bowels of the earth they came to collect the living..." Άκουσα κάποιο γουργούρισμα;

The Black Cat (1981)

Τι παίζει;

Κάτι ανάλογο με την φερώνυμη ιστορία του Edgar Allen Poe - χαλαρά, όμως. Ένας "ενδιάμεσος" ("μίντιουμ" που λένε και στο χωριό ή "μέντιουμ" στα λοιπά ελληνικά) δεν έχει μόνο ικανότητα να μιλά με τους νεκρούς (ευκολάκι), αλλά και να ελέγχει το μυαλό της γάτας του, η οποία τυγχάνει να είναι μαύρη. Αξιοποιώντας, λοιπόν, το τάλαντό του, χρησιμοποιεί τη γάτα για να εκδικείται όσους δεν πολυγουστάρει, χωρίς να έχει υπολογίσει την παρατηρητικότητα μιας φωτογράφου που συνεργάζεται με την Αστυνομία. Όταν η φωτογράφος επιχειρεί να στριμώξει τον εκδικητικό τύπο, η γάτα παίρνει την κατάσταση στα πόδια της...

Γιατί να το δω;

Για να μάθεις τις υποκριτικές ικανότητες της Mimsy Farmer σε άλλη ταινία εκτός από τις "Τέσσερις Μύγες Σε Γκρι Βελούδο".
Για να δεις πόσο πειστικά τρομακτικά μπορεί να γίνουν κάποια κοντινά πλάνα στα μάτια μιας γάτας.
Για να δεις γάτα με superpowers επιπέδου εξορκιστή!
Για να συμπληρώσεις την άτυπη τριλογία του σημαδιακού έτους 1981.

The House By the Cemetery (1981)

Τι παίζει;

Όταν ο Dr. Petersen αυτοκτονεί, αφού σκοτώνει την ερωμένη του, αφήνοντας στη μέση την έρευνά του για τον περίφημο Dr. Freudstein (κάθε συνειρμός με πρόσωπο είναι απόλυτα σωστός), αναλαμβάνει από το σημείο εκείνο ο Dr. Norman Boyle. Πού πας ρε Καραμήτρο; Πάει στη Βοστώνη συν γυναικί και τέκνου για να μείνει στο απομονωμένο σπίτι του αυτόχειρα, καταμεσίς σε δάσος. Ο γιος του γίνεται κολλητός με ένα όχι και τόσο ζωντανό, αλλά καλοπροαίρετο κοριτσάκι, που τον προειδοποιεί να φύγει από το σπίτι. Και σα να μην έφταναν αυτά μπαίνει στη μέση μια λίγο πολύ αυτόκλητη και περίεργη νταντά και ένα δυσάρεστο μυστικό που κρύβεται στο υπόγειο.

Γιατί να το δω;

Για το απίστευτο παιδάκι, τον Bob, και για να ακούσεις τις 54 φορές που λέει τη λέξη "mummy" (μου χαλάει το προφίλ, αν πω ότι είδα την ταινία μία φορά απλώς και μόνο για να τις μετρήσω;)
Για να δεις γιατί ο Giovanni Frezza, δηλαδή ο Bob, έχει γίνει μνημείο θαψίματος από κριτικούς και μη.
Για την Catherine McCall και πάλι. Τι, ψέματα; Είναι τόσο συμπαθητική που σε αγχώνει μήπως και πάθει κάτι!
Για την υπέροχη μουσική του.
Για να δεις ότι η απεξάρτηση από τα ζόμπι δεν ήταν εφικτή, άσχετα με το σενάριο.
Γιατί ανήκει χαλαρά στις καλύτερες ταινίες του είδους.

The Beyond (1981)

Τι παίζει;

Βρισκόμαστε στο 1927, στη Νέα Ορλεάνη και στο ξενοδοχείο "Οι Επτά Πύλες", το κελάρι του οποίου έχει χτιστεί πάνω σε μια από τις πόρτες που οδηγούν στην κόλαση. Εκεί δολοφονείται βάναυσα ένας καλλιτέχνης, παρά τις προειδοποιήσεις του ότι θα ανοίξουν οι πύλες της κολάσεως. Στον ίδιο τόπο, το 1981, η νεαρή κληρονόμος του ξενοδοχείου επιχειρεί να το ανακαινίσει, αλλά βρίσκεται αντιμέτωπη με μια σειρά περίεργων συμβάντων. Ό,τι κινείται κινδυνεύει. Οι εργαζόμενοι στην ανακαίνιση βλέπουν τα ραδίκια ανάποδα, το βοηθητικό προσωπικό κρύβει ένοχα μυστικά, ενώ μια τυφλή γυναίκα προθυμοποιείται να βοηθήσει για αποτραπούν τα αναπότρεπτα.

Γιατί να το δω;

Όρθιοι, παρακαλώ. Όταν μιλάμε για αυτήν την ταινία, δεν καθόμαστε! Κάποτε υπήρχε και λίγο σέβας (που λέγανε μαλώνοντάς μας οι παλιοί).
Γιατί το ανέβασε σε θεατρικό ο Ταραντίνο.
Για την Catherine McCall (κάτι σας είπα, τώρα...)
Για την τυφλή γυναίκα, που χαλάει την επιβλητική της φυσιογνωμία με την αδυναμία της να συντονίσει το στόμα της στην αγγλική γλώσσα.
Για τις μνημειώδεις σκηνές με τη βαριοπούλα, την αράχνη, το οξύ, το νεκροτομείο κλπ κλπ
Για τα τρομερά εφέ, παρά τη χαμηλή χρηματοδότηση.
Για τη σπουδή πάνω στο πώς ένα "ατροφικό" σενάριο φτιάχνει ένα παμμέγιστα κορυφαίο φιλμ.
Για να δείτε την πινακίδα έξω από την πόρτα του νεκροτομείου να λέει: "Do Not Entry". Eternal respect.
Για να δείτε το πτώμα στο νεκροτομείο (κατά λάθος και όχι λόγω σεναρίου) να ανοιγοκλείνει τα μάτια του.
Για το εφιαλτικό φινάλε.

DARIO ARGENTO

Σύντομο βιογραφικό

Γεννήθηκε στη Ρώμη στις 7 Σεπτεμβρίου του 1940 από τον διάσημο παραγωγό Salvatore Argento και το εκ Βραζιλίας ορμώμενο μοντέλο Elda Luxardo. Αρχικά εργάστηκε σε εφημερίδα ως κριτικός ταινιών, αλλά σύντομα τα παράτησε για να ασχοληθεί με τη συγγραφή σεναρίων, ξεκινώντας από το "Once Upon A Time In The West" του Sergio Leone. Το σκηνοθετικό του ντεμπούτο έγινε με το "The Bird With The Crystal Plumage", έχοντας πάντοτε σε όλες του τις ταινίες ως παραγωγό τον πατέρα του, μέχρι το μάλλον αξεπέραστο "Profondo Rosso". Κλασικός εργασιομανής και παθιασμένος με ό,τι ασχολείται, είχε λόγο σε όλα όσα αφορούσαν τις ταινίες του, ακόμα και με τη μουσική τους! Επίσης, εργάστηκε και για τηλεόραση, σκηνοθετώντας περίφημες σειρές τρόμου. Πολλά από τα έργα του ανήκουν στα Giallo, ενώ ο ίδιος έχει αναφέρει ως κύριες επιρροές του, πλην των ιστοριών που του αφηγείτο η θεία του πριν κοιμηθεί, το έργο του Edgar Alan Poe, των αδελφών Grimm και του Hans Christian Andersen. Από τους φανατικούς φίλους των Giallo θεωρείται ως ο ευφυέστερος σκηνοθέτης όλων. Τα σενάριά του συχνά διακρίνονται για την πρωτοτυπία τους, αλλά και τις διαρκείς ανατροπές που επιφυλάσσουν.

Προτεινόμενες ταινίες

Ειλικρινά, θα τις έβαζα σχεδόν όλες, αλλά τότε θα αδικούσα εκείνες που θα έπρεπε να πάρετε μαζί στο ερημονήσι (μαζί με κάποιους δίσκους των Goblin, εν προκειμένω). Κι έτσι, μετά πόνου ψυχής, θα μιλήσουμε για τα απαραίτητα.

Bird With The Crystal Plumage (1970)

Τι παίζει;

Το ντεμπούτο του Dario, που είναι βασισμένο στη νουβέλα "The Screaming Mimi" του Frederick Brown, μιλά για ένα αμερικανό συγγραφέα που ζει στη Ρώμη με τη φιλενάδα του, ο οποίος γίνεται μάρτυρας μιας επίθεσης ενός μασκοφόρου σε μια γυναίκα. Ο παρ' ολίγον θύτης της αποδεικνύεται ως κατά συρροή δολοφόνος και ο συγγραφέας φέρνει ξανά και ξανά στο νου του τη στιγμή της επίθεσης που είδε, για να βρει το στοιχείο εκείνο που θα βοηθήσει στην αποκάλυψη του δράστη.

Γιατί να το δω;

Γιατί είναι η πρώτη ταινία μιας υπέροχης σειράς.
Για τον Bud Spencer (ναι, ναι, αυτόν!)
Για τη μοναδική noir ατμόσφαιρα.
Για τον καθωσπρέπει Giallo δολοφόνο του.
Για το κυνηγητό πριν τους τίτλους τέλους.
Για να μάθεις να προσέχεις τι ακούς και όχι μόνο τι βλέπεις.

Four Flies On Grey Velvet (1971)

Τι παίζει;

Ο Ρομπέρτο, που παίζει ντραμς σε ένα rock συγκρότημα, ζητά θυμωμένος εξηγήσεις από έναν τύπο που τον παρακολουθεί, τον οποίο κατά λάθος σκοτώνει. Στο τόπο της δολοφονίας βρίσκεται ένας περίεργος μασκοφόρος (ποιος είναι, άραγε;), οποίος φωτογραφίζει το δράστη επί το έργον. Ο Ρομπέρτο εξαφανίζεται πανικόβλητος, ενώ μετά από λίγες μέρες λαμβάνει με το ταχυδρομείο την ταυτότητα του θύματος. Σταδιακά συνειδητοποιεί ότι ο μασκοφόρος δεν έχει σκοπό να τον καταδώσει, αλλά να τον οδηγήσει στην τρέλα.

Γιατί να το δω;

Για τις δολοφονίες του!
Για το "κουλό" χιούμορ του.
Για τη μουσική του Ennio Morricone.
Για το ιδιαίτερο σενάριο.

Cat O' Nine Tails (1971)

Τι παίζει;

Ένας τυφλός συνταξιούχος δημοσιογράφος και η ορφανή ανηψιά του συνεργάζονται για να ανακαλύψουν τους δράστες μιας δολοφονίας ενός μέλους του ερευνητικού προσωπικού παρακείμενου ινστιτούτου. Λόγω των ιδιαζουσών συνθηκών, καλούν σε βοήθεια άλλο εν ενεργεία δημοσιογράφο, επειδή υποπτεύονται ότι η υπόθεση είναι πιο σοβαρή απ' ό,τι αρχικά είχαν εκτιμήσει. Ο δολοφόνος, όμως, τους παίρνει χαμπάρι και προσπαθεί να τους βγάλει από τη μέση. Κάτι, όμως, που στην πράξη δεν θα αποδειχθεί και τόσο εύκολο.

Γιατί να το δω;

Για τον James Franciscus (aka Mr Novak).
Για τον τυφλό παππού, που δεν του ξεφεύγει τίποτα.
Για τη δολοφονία στο σταθμό του τραίνου.
Για να δεις το έργο κυριολεκτικά με τα μάτια του δολοφόνου.

Deep Red (1975)

Τι παίζει;

Παρότι δάσκαλος μουσικής, ο Marcus Daly αποφασίζει να εξιχνιάσει το θάνατο ενός μέντιουμ που γίνεται σε κοινή θέα. Φυσικά, ο δολοφόνος τον καταδιώκει και ο σώζων εαυτόν σωθείτω! Το κυνηγητό με το δολοφόνο στοιχειώνεται από τους ήχους ενός παιδικού τραγουδιού, που ακούγεται εφιαλτικό και δίνει μια άλλη οπτική στη διακρίβωση της ταυτότητας του δράστη. Τα πράγματα εξελίσσονται με ραγδαίους ρυθμούς: τα στοιχεία οδηγούν σε μια συγγραφέα, που βρίσκεται νεκρή και σε ένα σπίτι που κρύβει κάποιο τρομερό μυστικό. Ο Marcus, χωρίς να το καταλάβει, μετατρέπεται σε νούμερο ένα ύποπτο, αλλά καθώς το παρελθόν παίρνει τη θέση του στο παρόν, οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη.

Γιατί να το δω;

Γιατί είναι ταινία μεγατόνων. Πολλών.
Γιατί είναι η αγαπημένη του σκηνοθέτη.
Για την εφιαλτική μουσική του (Goblin και ξερό ψωμί!).
Για τα μοναδικά κοντινά πλάνα του.
Για τις τόσο πρωτότυπες δολοφονίες και ειδικά αυτήν στο ασανσέρ, που κάνουν κάποια έργα της σειράς "Παρασκευή και 13" να μοιάζουν με κουκλοθέατρο.
Γιατί οι λογοκριμένες σκηνές πλησίασαν τη μία ώρα!
Για να μάθεις πώς πρέπει να βλέπεις έναν "πίνακα".

Suspiria (1977)

Τι παίζει;

Σπουδάστριες χορού μένουν εσωτερικές στο παλιό, επιβλητικό και αρκούντως τρομακτικό κτήριο Ακαδημίας Χορού. Εκεί έρχονται αντιμέτωπες με μια σειρά ανεξήγητων γεγονότων και αινιγματικών χαρακτήρων. Ακολουθούν περίεργες αρρώστιες, ύποπτα φάρμακα, εξαφανίσεις και δολοφονίες. Οι δυο κοπέλες αναλαμβάνουν δράση και επιχειρούν να φέρουν στο φως τα καλά κρυμμένα μυστικά εντός των τοίχων της Ακαδημίας, αλλά το έργο τους αποδεικνύεται ιδιαίτερα δύσκολο.

Γιατί να το δω;

Για τα ανεπανάληπτα χρώματά του. Αληθινή πανδαισία!
Για τον υφέρποντα αισθησιασμό του (εν μέσω απόλυτου τρόμου).
Για τους εφιαλτικούς ψιθύρους.
Για τη φάση με τα σκουλήκια.
Για τη φάση με το συρματόπλεγμα.

Tenebre (1982)

Τι παίζει;

Και τι δεν παίζει... Αμερικανός συγγραφέας βιβλίων τρόμου βρίσκεται στη Ρώμη για να προωθήσει το νέο του πόνημα. Δυστυχώς, όμως, εκεί βρισκόταν και ένας δολοφόνος, που του στέλνει μήνυμα ότι σκοτώνει με βάση τα βιβλία του. Οι συνεχιζόμενοι φόνοι κινητοποιούν το συγγραφέα και την Αστυνομία και οδηγούν σε ένα δημοσιογράφο, ο οποίος είχε μανία με τα αιμοσταγή βιβλία (όχι, δεν είμαι εγώ!). Ακολουθεί καταιγισμός γεγονότων, προσώπων, απωθημένων και υπόπτων. Η κάθαρση είναι -τουλάχιστον για την εποχή της- αληθινά αναπάντεχη.

Γιατί να το δω;

Γιατί, αλήθεια παίζει να μπορείς να μη θέλεις να το δεις; Πλάκα κάνεις; Το 'χασες;
Για να επιβραβεύσεις τη μοναδική αφίσα του.
Γιατί είναι το πιο έξυπνο σενάριο, που εκατοντάδες αντέγραψαν ή παρήλλαξαν τα επόμενα χρόνια.
Για τη Δαρεία Νικολόντι.
Γιατί θα σε τρομάξει.
Για τη Veronica Lario (aka κυρία Berlusconi) που παίζει στη παμμέγιστη σκηνή με το τσεκούρι.
Γιατί μόνο έτσι θα κατανοήσεις πόσο "ειδική περίπτωση" είναι ο Δαρείος.
Για να δεις ότι δε μπορείς να βρεις με τίποτα το δολοφόνο.

Phenomena (1985)

Τι παίζει;

Η φοιτήτρια Ελβετικής Ακαδημίας Jennifer Corvino επικοινωνεί τηλεπαθητικά με τα έντομα, γεγονός που τη βοηθά να ανακαλύπτει τα πτώματα άλλων συμφοιτητριών της, που αφήνει πίσω του αδίστακτος δολοφόνος. Ο διάσημος εντομολόγος John McGregor ενώνει δυνάμεις με τη Jennifer για να ανακαλύψουν το δολοφόνο, ενώ οι υποψίες της Διευθύντριας στρέφονται στη Jennifer. Ο δολοφόνος παγιδεύει τους δύο εντομολάγνους, σκοτώνει τον άρρενα, αλλά δυσκολεύεται με το άπαιχτο θηλυκό, μη έχοντας συνυπολογίσει το ότι αυτό σπικάρει στα έντομα.

Γιατί να το δω;

Για τα μοναδικά τοπία του.
Για τον δάσκαλο Donald Pleasence.
Για να δείτε τη Jennifer Connelly νεαρά πρωταγωνίστρια.
Για να δείτε τι μπορεί να κάνει μια μαϊμού.
Για τους ακόμη ζωντανούς Goblin.
Για την πρωτότυπη σεναριακή ιδέα του.

Opera (1987)

Τι παίζει;

Η νεαρή πρωταγωνίστρια της όπερας Betty παίρνει ξαφνικά πρωταγωνιστικό ρόλο στον Μάκβεθ, όταν η ορίτζιναλ τραυματίζεται σε ατύχημα. Την ώρα όμως της παράστασης γίνεται ένας φόνος και αργότερα ακολουθούν κι άλλοι με θύματα πρόσωπα που σχετίζονται με την Betty. Κι αν αυτή τη γλυτώνει, δεν απαλλάσσεται από το να παρακολουθεί τις δολοφονίες, παρά τη θέλησή της. Άραγε, η τελευταία παράσταση θα σημάνει και το φινάλε της ποινικώς κολάσιμης συμπεριφοράς του δράστου;

Γιατί να το δω;

Για να μην ξαναπαίξεις με καρφίτσες.
Για να κατανοήσεις τι σημαίνει "αυτόπτης" μάρτυρας.
Για να πας στη Λυρική υποψιασμένος, την επόμενη φορά - αν πας.
Για να σπάσεις το κεφάλι σου να βρεις το δολοφόνο.
_____

ΔΙΑΒΑΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ