Γιώργος Φούντας, σεισμός

Γεννήθηκε πριν 86 χρόνια στο Μαυρολιθάρι Παρνασσίδας και διδάχτηκε την υποκριτική από τον Αιμίλιο Βεάκη στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Ο Θόδωρος Έξαρχος αναφέρει ότι πρωτανέβηκε στη σκηνή το 1949 με το Ρεαλιστικό Θέατρο παίζοντας στο Νυφιάτικο Τραγούδι του Νότη Περγιάλη.

Ως πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση θεωρούνται τα Χειροκροτήματα [1944] του Γιώργου Τζαβέλλα. Πρώτος σημαντικός ρόλος στη Νεκρή Πολιτεία [1951] του Φρίξου Ηλιάδη με την Ειρήνη Παππά. Πρωταγωνιστής στη Μαύρη Γη [1952] του Στέλιου Τατασόπουλου, στη Μαγική Πόλη με τη Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, στην Ανοιχτή Θάλασσα τον Άνεμο του Μίσους και το Κορίτσι της Γειτονιάς με τη Σμαρούλα Γιούλη [1954].

Στον Αγαπητικό της Βοσκοπούλας [1955] με τη Χριστίνα Καλογερίκου. Στη Στέλλα [1955] και το Ποτέ την Κυριακή [1960] με τη θρυλική Μελίνα. Στο Κορίτσι με τα Μαύρα [1956] με την Έλλη Λαμπέτη. Στη Γερακίνα με τη Μπεάτα Ασημακοπούλου, στη Λίμνη των Πόθων με την Τζένη Καρέζη και Μόνο για Μια Νύχτα [1958] με τη Βούλα Ζουμπουλάκη.

Στην βενέζεια Γαλήνη του Γκρέγκορι Μαρκόπουλος και στους Κυριακάτικους Ήρωες [1956], ντεμπούτο του Βασίλη Γεωργιάδη. Στη Ζαβολιάρα [1959] με την εθνική Αλίκη. Στους Πόθους στα Στάχυα [1960] με τη Μάρθα Βούρτση.

Αργότερα ήρθαν Τα Κόκκινα Φανάρια με Καρέζη και Χρονοπούλου, ο Φώσκολος πρωτύτερα, το Κάθαρμα [1963] και ο Κράχτης [1964] με τη Μάρω Κοντού. Ο Ελία Καζάν [Αμέρικα, Αμέρικα], ο Αλέξης Ζορμπάς, το Κορίτσι της Κυριακής [1964] με την Ξένια Καλογεροπούλου. Ο Ψαρόγιαννος [1996] με τη Μαρία Σκούντζου. Κι άλλοι Φώσκολοι, αρκετοί, κατ' επανάληψη.

Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης θριάμβευσε άμα τη ενάρξει του θεσμού. Με τη Λάμψη στα Μάτια [1966] του Πάνου Γλυκοφρύδη και τον Πυρετό στην Άσφαλτο του Ντίνου Δημόπουλου την επόμενη χρονιά, οπότε και άρχισε η "καριέρα" του αστυνόμου. Αυτή που ο ίδιος και ο Φώσκολος εξαργύρωσαν πολύ αργότερα στην τηλεόραση με τη σειρά Έξοδος Κινδύνου [1978-1980]. Ήταν η εποχή του μεγάλου σεισμού της Θεσσαλονίκης και κάθε φορά που έπαιζε ένα επεισόδιο κουνιόνταν συθέμελα η πόλη. Το στραβομουτσούνιασμα και το τρίψιμο της μούρης με το χέρι του ήτανε σημάδια για την εμφάνιση ενός νέου μετασεισμού κι όλοι τρέμανε.

Η τηλεοπτική του δράση ξεκίνησε με τη διεθνή συμπαραγωγή Κατοχή [1973-74] και συνεχίστηκε λαμπρά με τον Παναγιώταρο στο καζαντζάκειο Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται [1975] και τη Γαλήνη [1976] από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Βενέζη. Έληξε δε, με ένα πέρασμα από τη Γόβα Στιλέτο [1993]. Στο σινεμά πρόλαβε τη Μαίρη Βιδάλη [17 σφαίρες για έναν άγγελο, 1981] και την Άντζελα Γκερέκου [Το κορίτσι της Μάνης, 1986] με τελευταία συμμετοχή στο σφουγγαράδικο δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ Λεβέντες της Θάλασσας [1997].

Στο Φεστιβάλ και στη Θεσσαλονίκη εξακολούθησε να έρχεται, πριν αρχίσει να τον καταβάλει η νόσος του Αλτσχάιμερ. Οι νέες γενιές δεν τον αναγνώριζαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αντίδραση μιας υπαλλήλου υποδοχής του Φεστιβάλ η οποία στράφηκε σε συνάδελφό της για βοήθεια λέγοντας "Είναι εδώ κάποιος... Φούντας και ζητάει την κάρτα διαπίστευσής του". Θυμάμαι επίσης, παλιότερα, ότι εξήλθε εν τω μέσω προβολής ταινίας του Νίκου Νικολαΐδη [μάλλον το Singapore Sling] φωνάζοντας πολλάκις "αίσχος" και διαμαρτυρόμενος έντονα για την "κατάντια" του θεσμού.

Σκέφτομαι πως θα σχολίαζε την παρωδία της σκηνής "Στέλλα φύγε... Κρατάω μαχαίρι!" στο Straight Story [2006] των Βλαδίμηρου Κυριακίδη / Έφης Μουρίκη. Η σκηνή εκτυλίσσεται μεταξύ δύο ανδρών, σ' έναν κόσμο όπου οι ετεροφυλοφιλικές σχέσεις είναι παράνομες και παραφύση... Σεισμός. Αλλά η νόσος τον προστάτευσε εν προκειμένω.

Αρμενίζει πια στο υπερπέραν από τις 28 Νοεμβρίου.