Γνήσιο αντίγραφο
Τοσκάνη, μια περιοχή ηλιόλουστη που σφύζει από ζωή, από καλή ζωή. Ένα χωριό κοντά εκεί, το Λουτσινιάνο, έχει μια μικρή παλιά εκκλησία που ο μύθος τη θέλει γούρικη. Όποιος παντρευτεί εκεί ο γάμος του στεριώνει. Ένας βρετανός συγγραφέας παρουσιάζει στην πόλη το τελευταίο του βιβλίο περί της αυθεντικότητας της τέχνης και μια γαλλίδα αντικέρ τον απαγάγει οδηγώντας τον στο χωριό και στα άδυτα της ψυχής.
Η τέχνη αντιγράφει ή η ζωή; Η ζωή δυναστεύει ή η τέχνη; Η καθημερινότητα φθείρει, φθείρεται ή παραχαράσσεται και χαράσσει; Εμείς προβάλουμε στους άλλους από ανάγκη ή οι άλλοι ανακλούν αυτό που θέλουμε από άμυνα; Εξ αμύνης ή εξ απήνης; Απ' όλα σπουδαιότερο αυτό που προβάλει ο ιρανός σκηνοθέτης: μια ιστορία γραμμένη στην ισλαμική πατρίδα του που "δυτικοποιείται" για να γίνει πιο οικεία στα καθ' ημάς. Μεθ' ημών και δι' ημάς. Οι τολμηροί μπορούν να "προβάλουν" μια ιρανή στη θέση της Σιρίν και τότε θα δουν μπροστά τους ένα θρίλερ τραγικό.
Μπορεί όμως μια ταινία, εκατό και πλέον λεπτών, να κρατήσει μόνο με ένα διάλογο που είναι προβολή ενός, κατά βάση, μονόλογου; Μια γυναίκα όλα τα μπορεί, λέει ο Αμπάς. Και διαλέγει την Juliette Binoche με το συμβολικό όνομα Shirin [Νεσάτ, Σειρήνα, πλανεύτρα, περιπλανώμενη ή ό,τι άλλο επιθυμείτε] να δώσει μια συνταρακτική μετενσάρκωση αυτής της πονεμένης ψυχής. Ανεκτίμητη κι όσο θα παλιώνει και θα ξαναβλέπεται, τόσο θα κερδίζει με τα οξύμωρα σχήματά της που προχωρούν πολύ βαθύτερα από το λογοπαίγνιο του τίτλου.
Κερασάκι ευχάριστο το συντριβάνειο περασματάκι του Jean-Claude Carriere.