Γράμμα από το παρελθόν
Ιδιόμορφο γεροντολογικό ρόουντ μούβι και ταξίδι αυτογνωσίας. Του Κώστα Καρδερίνη
Τον αγαπημένο αυτόν σκηνοθέτη τον είχαμε αφήσει κάπου το 2005, Εκεί που βρίσκεται η αλήθεια. Δέκα χρόνια μετά ο Ατόμ, πεισματάρης όπως πάντα, εξακολουθεί να την ψάχνει μετά μανίας.
Το τελευταίο του κινηματογραφικό παζλ αφορά στο Ολοκαύτωμα. Ο Ζεβ, ένας αλλά λύκος [Christopher Plummer, ετών 86 και], πάσχει από άνοια αλλά αναλαμβάνει να εκτελέσει την τελευταία υπόσχεση που έδωσε στη γυναίκα του πριν εκείνη πεθάνει, να βρει και να καθαρίσει τον άνθρωπο που ξεκλήρισε τις οικογένειές τους στο Άουσβιτς. Φεύγει λοιπόν κρυφά από τον οίκο ευγηρίας, με την καθοδήγηση του συντρόφου και συμπάσχοντα Μαξ [Martin Landau, ετών 87 και], περιπλανιέται και ψάχνει έναν-έναν τους τέσσερις Κουρλάντερ, υποψήφιους τομεάρχες του τότε αφανισμού.
Ο πρώτος είναι ο εξαίρετος Bruno Ganz [ετών 75], ο δεύτερος ο συγκινητικός Heinz Lieven [ετών 88], ο τρίτος έχει γιο συνοριοφύλακα [σπέσιαλ Dean Norris] κι ο τέταρτος είναι ο απρόσμενα καλός Juergen Prochnow [ετών 74 και]. Αυτοί μαζί με τον ραβίνο [Howard Jerome] ξεπερνάνε τον μισό αιώνα ζωής. Το ιδιόμορφο αυτό γεροντολογικό ρόουντ μούβι είναι ταυτόχρονα κι ένα ταξίδι αυτογνωσίας [κάλλιο αργά]. Η μουσική, κλασική [Mendelssohn, Moszkowski, Wagner] τε και σύγχρονη [Mychael Danna σταθερή αξία με πιανίστα την αδερφή Eve Egoyan], βοηθάει τον ήρωά μας να ανασύρει μνήμες και να αναβλέψει, όπως το είδαμε να συμβαίνει ουκ ολίγες φορές στο καταπληκτικό ντοκιμαντέρ Alive Inside [2014].
Το σασπένς είναι χιτσκοκικό, οι ρυθμοί χαλαροί, η αγωνία κορυφοπατεί, οι προκλήσεις καραδοκούν να μας ριχτούν, κάτι ξεσπάει και κάτι σιγοβράζει, η εκδίκηση μαγειρεύεται με διαρκές ανακάτωμα, το αλεύρι φουσκώνει μόνο του, η μαρμίτα ξεχειλίζει και... memento mori. Οι αντιθέσεις είναι γοητευτικές, εντέλει και οι ακρότητες που αποσκοπούν να ισοφαρίσουν τις παλιές, ελέω αυτοδικίας.
Όμως όλα αυτά δείχνουν ότι ακόμη δεν έχει ξεπεραστεί τίποτε, όπως καλή ώρα ο ελληνικός εμφύλιος που ακόμη συνεχίζεται. Ακόμη υπάρχει πολύ μίσος και τροφή για σκέψεις. Όσες κι αν εφευρίσκονται βαλβίδες οι επιζώντες και οι επίγονοι ξαναζούν εφιάλτες στο δρόμο με τα κυπαρίσσια. Η ζωή τους δεν συνεχίζεται φυσιολογικά γιατί δεν υπάρχει λύτρωση. Γιατί οι εκτελεστές, όπως και οι δικοί μας δωσίλογοι, δεν βγήκαν ποτέ ανοιχτά να παραδεχτούν τα κρίματά τους και να ζητήσουν συγνώμη στο όνομα των οικογενειών τους. Κι έτσι κληροδοτούν τη ρετσινιά στους γιους και τις κόρες τους.
Βαθμός: έξι και μισό [6,5]
Γράμματα από το παρελθόν του