Haack... The King of Techno [2004, ΗΠΑ, 70'] του Philip Anagnos
Τ' όνομά του θα 'πρεπε να κατέχει περίοπτη θέση στο πάνθεον των εφευρετών μουσικών, πλάι σ' αυτά του Leon Theremin [1896-1993] και του Robert Moog [1934-2005]. Μπορεί να μην έζησε τόσο πολύ [1931-1988] όσο εκείνοι, πρόλαβε όμως να κατακτήσει τα παιδιά. Μπορεί να μην αναφερόμαστε με το ανάλογο δέος στο Dermatron Haack, στο Peopleodian Haack ή στο vocoder Haack [αν και θα του άξιζε], αφού δεν έβαλε ποτέ το επίθετό του σ' αυτά ούτε και τα εκμεταλλεύτηκε ως εμπορικές πατέντες. Μπορεί να τον πέταξαν από τη μουσική ακαδημία Julliard, είχε όμως κάνει ήδη πολύ καλούς φίλους εκεί. Κι έπειτα απέκτησε ένα πτυχίο φιλοσοφίας και άριστες γνώσεις παιδικής ψυχολογίας καθώς εκτίμησε και την αξία του χειροποίητου και δη του ιδιόχειρου.
Τον λέγανε Bruce Haack κι ήταν ιδεολόγος. Κι όχι κάποιος ακραιφνής ιδεαλιστής με λάβαρα και εμβατήρια. Ιδεολόγος ταπεινός με οράματα πανανθρώπινα, ρηξικέλευθα και πολύ γήινα και πρωτοποριακά. Οι ιδέες του περί θρησκευτικότητας [η αιώνια πάλη του κακού και του καλού ξεκινούσε από μέσα του], περί της δύναμης της αγάπης και περί της ψηφιακής εποχής που πλησίαζε γοργά, εντυπωσιάζουν ακόμη και τώρα ή μάλλον τώρα πια εκ του ασφαλούς, αφού σηματοδότησαν και φώτισαν όσους τις ενστερνίστηκαν.
Κατ' αρχήν αφιερώθηκε στη μουσική εξωσχολική παιδεία και δούλεψε με αφοσίωση, με φαντασία και διορατικότητα για το μέλλον των αυριανών πολιτών. Χρησιμοποιώντας τις μουσικές του ευρεσιτεχνίες, έκανε μια σειρά από δίσκους [σύνθεση και στιχουργία] για όλους τους μικρούς του φίλους. Τίτλοι γεμάτοι ζωντάνια, κέφι και παιχνίδια για την απελευθέρωση της δημιουργικότητας. Πολύτιμοι βοηθοί του η χορογράφος Esther Nelson και τα περίφημα "αστρόπαιδα".
Από το 1970 άρχισε να δίνει διέξοδο και σε πιο πειραματικές αναζητήσεις. Το πολύ προχωρημένο αβανγκάρντ ζήτημα του Electric Lucifer [1970] έβαλε το Electric Lucifer Book II στη σαλαμούρα [2000] (είχε ηχογραφηθεί το 1978). Το χίπικο Captain Entropy [1973] οδήγησε στη φουτουριστική σαλάτα του Hush Little Robot [1999]. Το αυτοκαταστροφικό Haackula [1978] - ανέκδοτο ακόμη;- έφερε έμπνευση στο μνημειώδες, λυρικό και σκοτεινό, Bite [1981]. Ενώ άλλη μια πρωτοποριακή πρόταση ήταν και η μετά θάνατον άσιντ συλλογή Listen-Compute Rock Home [1999].
Τι αντίκτυπο είχαν όλα τα παραπάνω, θα αναρωτηθείτε εύλογα! Κάποια απ' τα παιδιά που επηρέασε η καταλυτική φυσιογνωμία του κυρίου Χάακ έγιναν πολύ άτακτα και αυθαδίασαν μουσικά. Κι ήταν αυτά οι Mouse on Mars, οι Eels, ο Beck, ο Money Mark των Beastie Boys, οι Anubian Lights, οι dj Me dj You, ο Russell Simmons των Def Jam, ο γηραιός "παις" Raymond Scott, ο Luke "iloveacid" Vibert, οι And N to X, ο Peanut Butter Wolf και πολλοί άλλοι ακόμη. Κι μου έλεγαν το ίδιο για τον άνθρωπο που κάποτε λεγόταν Prince ή/και για τους Orchestral Manoeuvres in the Dark, δε θα μου φαινόταν διόλου παράξενο...
Κάτι και λίγο απ' όλ' αυτά θα δείτε στο αφιερωματικό ντοκιμαντέρ του ελληνικής [όπως αντιλαμβάνεστε] καταγωγής Philip Anagnos. Θα δείτε ακόμη τους παλιούς του συνεργάτες, συνοδοιπόρους Praxiteles Pandel, Chris Kachulis, Harry Spiridakis, τη παλιά "Γειτονιά του Mr. Roger" και τον Mr. McFeely, τη σκυλίτσα Tipsy, και το επίσης αρχειακό "What's My Line?" Δεν ισχυρίζομαι ότι το θέμα κλείνει μ' αυτήν την ταινία, ούτε πως το αγκαλιάζει σφαιρικά και ολοκληρωμένα. Ίσα ίσα που μόλις ανοίγει ένα μικρούτσικο παράθυρό του. Και μαζί ανοίγει και η όρεξη για έρευνα, η δίψα για την ανακάλυψη αυτού του πιονιέρου της μουσικής που ακούμε σήμερα.
Και, στα σίγουρα, κάπου θα ξανακούσουμε γι' αυτόν αύριο. Synch synch 2006.
