Χάλια μέρα για ψάρεμα
Μια ταπεινή ταινία, η υποβολή υποψηφιότητας της Ουρουγουάης στο θεσμό του ξενόγλωσσου όσκαρ, μπορεί πάντα να μας βάλει τα γυαλιά. Κυρίως γιατί είναι ανθρώπινη και γιατί μπλέκει ιδανικά την πραγματικότητα με τη μυθοπλασία. Κάτι που, κατά σύμπτωση, είχαμε συναντήσει και στην προηγούμενη ταινία που είδαμε από αυτήν την μακρινή χώρα, το εξίσου ειρωνικό και καυστικό "Ουίσκι". Λέξη που ακούγεται κι εδώ και πάει πακέτο με το "χαμογελάστε σας φωτογραφίζω".
Μιλάει για δυο άνδρες. Ο ένας [Γιάκομπ βαν Όπεν] είναι ξεπεσμένος πρώην πρωταθλητής βαρέων βαρών [στη Σπαρτακειάδα] που η Ανατολική Γερμανία τον ανάγκασε να εγκαταλείψει τον τίτλο και τη χώρα. Αυτός που τον υποδύεται [Jouko Ahola] είναι φινλανδός και έχει πραγματικά κατακτήσει δις τον τίτλο του δυνατότερου ανθρώπου του πλανήτη [1999 & 1997].
Ο άλλος [ο πρίγκιπας Ορσίνι] είναι ο μάνατζέρ του, που φροντίζει να τον νανουρίζει με την αγαπημένη του "Λιλί Μαρλέν" και να του στήνει αγώνες με ακόμη πιο ξεπεσμένους αντιπάλους. Μοιάζει λίγο με Δον Κιχώτη αλλά είναι και ολίγον μπαγαπόντης και μηχανορράφος. Ο ηθοποιός που τον ενσαρκώνει [Gary Piquer] είναι γεννημένος στη Γλασκώβη από σκοτσέζα μάνα και καταλανό πατέρα. Αρκετά τυχοδιωκτικός, αν σκεφτεί κανείς ότι κατέληξε στην Ουρουγουάη σε ένα μεταγουέστερν σκηνικό γεμάτο σκόνη και αγριωπά βλέμματα.
Οι δυο τους φτάνουν κουρασμένοι σε μια πόλη της ενδοχώρας όπου οι ξένοι δεν είναι ευπρόσδεκτοι αλλά οι ντόπιοι διψάνε για θέαμα. Ο πρίγκιπας, μέσω της τοπικής εφημερίδας, ετοιμάζει άλλη μια εύκολη παράσταση για τον παλαιστή του στο επίσης παρακμιακό θέατρο Απόλλων. Κάτι όμως πάει στραβά και μια έγκυος ομορφούλα αποφασίζει να διεκδικήσει το έπαθλο των χιλίων ανύπαρκτων δολαρίων ως μάνατζερ του κτηνώδους κδοα αντρός της, προς εξασφάλιση του γάμου τους και του αγέννητου παιδιού της.
Η κοπελιά αυτή λέγεται Αντριάνα και υποδύεται από την Antonella Costa, γεννημένη στην Ιταλία από εξόριστους γονείς, μπαμπά χιλιανό ηθοποιό και μάνα αργεντίνα. Την είχαμε πρωτοδεί στο Φεστιβάλ στην ταινία "Γκαράζ Ολίμπο" [Garage Olimpo, 1999] του Marco Bechis. Την ξανάδαμε να περνά από τα "Ημερολόγια μοτοσικλέτας" [Diarios de motocicleta, 2004] του Walter Salles. Το ταμπεραμέντο της και η έντονη προσωπικότητά της "γράφουν" ιδανικά και εδώ. Το πείσμα της και η εκρηκτική ομορφιά της, επίσης.
Και συνεχίζουμε. Η ταινία ξεκινά από την αρχή του τέλους. Ό,τι βλέπουμε είναι ένα μεγάλο φλασμπάκ μέχρι την τελική έκβαση του αγώνα. Θα γίνει όμως αυτός ο αγώνας; Ποιοι θάναι οι αντίπαλοι; Ποιος είναι αυτός που έχει φάει το ξύλο της χρονιάς του; Γιατί τρέχουν πανικόβλητοι όλοι αυτοί να βγουν από το θέατρο; Θα είναι αυτή η απαρχή της διάλυσης μιας συνεργασίας και μιας φιλίας ή συνεχίζεται η ζωή τους και μετά το πέρας; Κι αυτά τα βουκολικά τοπία είναι μέρος του έργου ή είναι μόνον ένα φολκλορικό ντεκόρ;
