Χάνα Σιγκούλα: Πέτρα, Μαρία, Λιλύ, Χάνα, Χάνα
Πολλοί παραλληλίζουν τη σχέση της με τον Φασμπίντερ, ως σχέση μούσας - ποιητή, με αυτήν της Marlene Dietrich με τον Josef von Sternberg. Ο Ράινερ Βέρνερ υπήρξε αυταρχικός, σαδιστικός και καταπιεστικός με τις άλλες γυναίκες και τους άλλους άντρες για χάρη της, εντός και εκτός σκηνής, εντός και εκτός πλατό, εντός και εκτός ζωής. Την ήθελε εκμαυλιστική (ως θηλυκό εγώ του;) την έντυνε συνήθως εξεζητημένα και εκθαμβωτικά, την ευνοούσε προκλητικά έναντι των άλλων και της έδινε τους πιο τραγικούς του ρόλους.
Συχνά, οι ταινίες του αντικατόπτριζαν δικές του καταστάσεις. Τα Πικρά Δάκρυα της Πέτρα φον Καντ (1972) λέγεται ότι αφορούν στις σχέσεις Φασμπίντερ - μητέρας του, με δορυφόρους τη Schygulla και την μακροχρόνια συνεργάτη-σύντροφο-υποχείριο Irm Hermann (εμφανίζεται στην ταινία). Ο Γάμος της Μαρία Μπράουν (1979) ακουμπά στα ηθικά διλήμματα που αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν ίσως ακόμη όλοι οι γερμανοί γεννημένοι στο μεταίχμιο του 2ου Παγκοσμίου (ο Φασμπίντερ γεννήθηκε το Μάη του 1945). "Είμαι αυτή που είμαι," δηλώνει ο σκηνοθέτης δια στόματος της ηρωίδας. Στην ίδια προβληματική στηρίζεται και η Λιλύ Μαρλέν (1981) όπου η βραβευμένη Σιγκούλα τραγουδά, χορεύει, παίζει διπλό παιχνίδι και... σαγηνεύει.
Άλλωστε και η ίδια είναι παιδί του πολέμου. Γεννήθηκε ανήμερα Χριστούγεννα του '43 στο Κατοβίτσε της Άνω Σιλεσίας. Τον πατέρα της τον γνώρισε μετά τα 5 της γιατί εκείνος παρέμεινε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης αιχμαλώτων πολέμου. Οι γερμανοί της Σιλεσίας εκτοπίστηκαν όταν η γη επέστρεψε στους Πολωνούς. Η νεαρή Χάνα βρέθηκε να μεγαλώνει στο Μόναχο, να σπουδάζει ρομαντική λογοτεχνία και να παίρνει μαθήματα υποκριτικής. Η γνωριμία με τον Fassbinder ήταν συνταρακτική και καθοριστική. Έγινε μέλος της θεατρικής του κολεκτίβας, Munich Action Theatre (Θεατρική Δράση Μονάχου,) που γρήγορα μετεξελίχτηκε σε κινηματογραφική ομάδα.
Μαζί συνεργάστηκαν σε 23 ταινίες. Από τη μικρού μήκους Ο Γαμπρός η Ηθοποιός κι ο Νταβατζής (1968) του ρηξικέλευθου Jean-Marie Straub (εκτός από τους δυο τους, συμπρωταγωνιστούν οι Irm Hermann και Peer Raben) και την πρώτη μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη Φασμπίντερ (Ο Έλληνας Γείτονας, 1969) ως το Βερολίνο Αλεξάντερπλατς (1980) και τη Λιλύ Μαρλέν (1981). Θα είχε σίγουρα συμμετάσχει και στις 4 τελευταίες του, αν δεν είχε μεσολαβήσει άγριος καβγάς και οριστική ρήξη. Στο παρελθόν είχαν ξανα-μαλώσει και ξανα-χωρίσει (1974-78).
Ωστόσο η Σιγκούλα δεν επαναπαύτηκε. Μετακόμισε στο Παρίσι, συνέχισε να παίζει δυναμικές γυναίκες και να βραβεύεται. Συνεργάστηκε με σπουδαίους σκηνοθέτες: Σλέντορφ (Κατάσταση Εμφυλίου Πολέμου), Σκόλα (Η Νύχτα της Βαρέν), Γκοντάρ (Το Πάθος), Ζάουρα (Το Αίνιγμα μιας Γυναίκας), Φερέρι (Η Ιστορία της Πιερά, Το Μέλλον είναι Γυναίκα), φον Τρότα (Η Φιλενάδα μου), Βάιντα (Μια Αγάπη στη Γερμανία), Κόλεκ (Γυναίκα για πάντα), Μπράνα (Νεκροί ξανά), Γκιτάι (Γκόλεμ, Γκιμπελίνα, Μίλιμ), Κιράλ (Η Γαλάζια Εξορία), Βαρντά (Εκατό και Μία Νύχτες), Τρουέμπα (Το Κορίτσι των Ονείρων σου), Μπέλα Ταρ (Οι Αρμονίες του Βερκμάιστερ), Φατίχ Ακίν (Η Άκρη του Ουρανού), Σοκούροφ (Φάουστ), Σεργκέι Ροστροπόβιτς (Οφηλία).
Δίκαια λοιπόν το 55ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αναγνωρίζει την προσφορά και τις επιδράσεις της στον σύγχρονο γερμανικό και ευρωπαϊκό κινηματογράφο και την τιμά με τον Χρυσό Αλέξανδρο. Την ίδια βραδιά με ελεύθερη είσοδο κατά προτεραιότητα (Παρασκευή 7 Νοεμβρίου στις 8.30μμ στο Ολύμπιον) το κοινό της πόλης θα απολαύσει την 70χρονη Χάνα ζωντανή (έχει τραγουδήσει Πιάφ, Μπίλι Χόλιντεϊ, Τζάνις Τζόπλιν, Μπρεχτ/Βάιλ) αλλά και σε ντοκιμαντέρ (Όποιο κι αν είναι τ' Όνειρο, 2012).
Προβάλλονται επίσης τα τρία αριστουργήματα που αναφερθήκαμε στην αρχή και κάποιες μικρού μήκους σκηνοθετικές απόπειρές της.
