Hannibal: Ο κανίβαλος σπάει τη σιωπή

"Είναι πάντα μαζί μου... σαν κακιά συνήθεια" Κλαρίς Στάρλινγκ.
Και να λοιπόν που βρισκόμαστε μπροστά στην περιβόητη συνέχεια της "Σιωπής των αμνών". Η ειδική πράκτωρ Στάρλινγκ αναλαμβάνει να εξουδετερώσει μια επικίνδυνη κακοποιό, αλλά τα πράματα πηγαίνουν στραβά κι αναγκάζεται να την σκοτώσει. Μετά απ' αυτό το επεισόδιο αλά Τζέιμς Μποντ, η δημοτικότητά της πέφτει κι ο τύπος είναι έτοιμος να την κατασπαράξει. Απ' την άλλη, το μοναδικό επιζήσαν θύμα του Χάνιμπαλ (ο Βέρτζερ - Γκάρι Όλντμαν) ζητά εκδίκηση και κάποιος γερουσιαστής (Ρέι Λιότα) που τον είχε απορρίψει ερωτικά, την έβαλε στο μάτι. Έτσι στριμωγμένη, αναλαμβάνει να ξαναβρεί τα ίχνη του διαβόητου μπον βιβέρ. Ο αφανής ήρως ζει στην Φλωρεντία και προσπαθεί να κερδίσει μια θέση στην βιβλιοθήκη της, χωρίς να δίνει ιδιαίτερο στόχο. Να όμως που την έρευνα για την περίεργη εξαφάνιση του προκατόχου του, έχει αναλάβει ο δαιμόνιος αστυνομικός διευθυντής Πάτσι (Τζιανκάρλο Τζιανίνι). Έτσι ο Λέκτερ αναγκάζεται να φανερωθεί και να επιστρέψει στις ΗΠΑ για να συναντήσει την αγαπημένη του Κλαρίς.
Καταρχήν να τονίσω ότι ο "Χάνιμπαλ" δεν έχει καμιά σχέση με την "Σιωπή". Μην περιμένετε να δείτε κάτι ανάλογο ή κάτι ισάξιο γιατί θ' απογοητευθείτε (πιθανώς για κάποιους οικτρά). Η ένταση και η χημεία που αναπτύχθηκε λάθρα μεταξύ των δύο, του έγκλειστου τέρατος και της πρωτάρας πράκτορος, εδώ έχει πάει περίπατο. Επίσης το ψυχολογικό θρίλερ έχει παραχωρήσει τη θέση του στην καθαρή αστυνομική περιπέτεια με στοιχεία τρόμου. Ο Τζόναθαν Ντέμι παρέδωσε τη σκυτάλη στον αινιγματικό και αμφίρροπο Ρίντλει Σκοτ. Μια ματιά στην εργογραφία του θα σας πείσει. Αυτός που κάποτε θεωρήθηκε άξιος συνεχιστής του Κιούμπρικ (Blade Runner, Alien) και του Πέκινπα (Κάποιος να με προσέχει, Μαύρη βροχή, Θέλμα & Λουίζ), τελευταία τό 'ριξε στις ιστορικές υπερπαραγωγές και τις ταινίες δράσης (1492, Μονομάχος, G.I. Jane).

Δεύτερη σημαντική μεταβολή ήταν η άρνηση της Τζόντι Φόστερ να επαναλάβει την Κλαρίς και η ανάληψη του ρόλου από την καραδοκούσα Τζούλιαν Μουρ. Η Μουρ δίνει άλλη πνοή στην ηρωίδα, μια ψυχρότητα και μια περιχαρακωμένη θηλυκότητα, απόμακρη και ταυτόχρονα γοητευτική. Είναι σκληρή σαν τον Κάλαχαν και ευαίσθητη σαν τον Κόνδορα. Η νέα διάσταση του χαρακτήρα της περνάει στο ρόλο και τον εμπλουτίζει, κάτι που θεωρείται αναμενόμενο μετά την πάροδο δέκα χρόνων σιωπής, από την πρώτη ταινία. Η ανάπτυξη του Λέκτερ όμως, δεν είναι το ίδιο προχωρημένη. Θα έλεγε κανείς ότι παρέμεινε στάσιμος, σχεδόν σε χειμερία νάρκη, περιμένοντας την Κλαρίς να τον αναζητήσει. Φυσικά, ο Άντονι Χόπκινς είναι εξίσου καλός και η ταινία θα ήταν μάλλον αποτυχημένη χωρίς αυτόν. Αλλά το χιούμορ του δεν εξελίχθηκε καθόλου και υπολείπεται αρκετές φορές του αρχικού. Η λεπτή του ειρωνεία και η βαθιά του γνώση παραμένουν ανεξήγητα σαγηνευτικές, αλλά έχουν χάσει την πρώτη του λάμψη και αρχοντιά.

Οι περιφερειακοί ρόλοι είναι εξίσου σπουδαίοι. Στο ιταλιάνικο πρώτο μισό, έχουμε σπουδαίες ερμηνείες, τόσο από τον εκπληκτικό Τζιανκάρλο Τζιανίνι, όσο και από τα σύντομα περάσματα της Φραντζέσκα Νέρι (η υπερφίαλη γυναίκα του) και του Ενρίκο Λο Βέρσο (κλεφτρόνι). Ο τελευταίος μάλιστα κάνει ένα υπέροχο παιχνίδι βλεμμάτων με το δίδυμο Τζιανίνι/Χόπκινς. Στο δεύτερο αμερικάνικο μισό (τοπολογικά και αισθητικά), ξεχωρίζει ο αγνώριστος, διαβολικά κακός, παρα-μορφωμένος Γκάρι Όλντμαν. Αυτό το παλικάρι έχει μανία με τους ρόλους κακών και έχει πλέον αποδεχθεί τη ρετσινιά. Παρόλα αυτά είναι αυθεντικός και κάνει απίθανο κοντράστ με τον άλλο κακό, τον παρα-συμπαθητικό ανθρωποφάγο Χάνιμπαλ. Ο μόνος που μοιάζει ούφο και αδυνατεί να παρακολουθήσει τις εξελίξεις, είναι ο Ρέι Λιότα, που απλά συμμετέχει, θαρρείς και τον έχει λοβοτομήσει εξαρχής ο Λέκτερ.

Ο θεατράνθρωπος Ντέιβιντ Μάμετ έστησε αριστοτεχνικά ένα διαρκές παιχνίδι διπόλων (Χάνιμπαλ-Πάτσι, Κλαρίς-Πάτσι, Χάνιμπαλ-Κλαρίς, Χάνιμπαλ-Βέρτζερ). Ο συν-σεναριογράφος όμως Στηβ Ζάλιαν έχει κολήσει στη "Λίστα του Τσίντλερ" και έχει χάσει το τρένο. Ο Χανς Ζίμερ δημιούργησε μια διαφορετική μουσική επένδυση που ξεφεύγει από την πεπατημένη και συμβάλει θετικά στη δημιουργία κλίματος. Το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει να στερείται ομοιογένειας, με το κομμάτι της Φλωρεντίας να υπερέχει φανερά. Σαν κάποια αυτόνομα επεισόδια που έχουν ενωθεί χαλαρά. Έχω την αίσθηση του ανεκπλήρωτου και μια ελαφρά υπογλυκαιμία. Αλλά μάλλον ζητάω πολλά. Οι λάτρεις της περιπέτειας θα την καταχαρούν και οι συλλέκτες συνταγών θα βρουν τις νέες γαστρονομικές προτάσεις του ιδιόρρυθμου γκουρμέ, πολύ ενδιαφέρουσες.
Καλή σαρακοστή και καλή σας όρεξη!!!

Φιλμογραφία του Rid(d)ley Scott
"Z Cars" (1962) τηλεσειρά
"Adam Adamant Lives!" (1966) τηλεσειρά
The Duellists (1977)
Alien (1979)
Blade Runner (1982)
Legend (1985)
Someone to Watch Over Me (1987)
Black Rain (1989)
Thelma & Louise (1991)
1492: Conquest of Paradise (1992)
White Squall (1996)
G.I. Jane (1997)
Gladiator (2000)
Hannibal (2001)
Black Hawk Down (2001)

Πηγές
Hannibal official site
GeoCities Hannibal
Premiere Hannibal
O Hannibal στο imdb

ΥΓ1: Οι παραγωγοί περίμεναν τον Φλεβάρη για να βγάλουν την ταινία στις αίθουσες, ώστε να πάει στα επόμενα όσκαρ και να μην χρειαστεί να κονταροχτυπηθεί με την άλλη του υπερπαραγωγή. Διότι Χάνιμπαλ εναντίον Μονομάχου σημαίνει σφαγή και πιθανά μια πύρρειος νίκη, με πολλές απώλειες εκατέρωθεν. Ενώ έτσι όλα παίζονται. Και του χρόνου με υγεία.
ΥΓ2: Το τέλος της ταινίας διαφοροποιείται από το ομώνυμο βιβλίο του Τόμας Χάρις, κάτι που το βρίσκω πολύ θετικό. Αν ο Χάρις είναι ο "θεός" του μυθιστορήματός του, ο Σκοτ είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, πράγμα
που και το δικαιούται και του αξίζει. Εξάλλου έτσι μένει χώρος για μια πιθανή συνέχεια.
ΥΓ3: Προηγείται φυσικά το ρημέηκ του κλασικού "Manhunter" του Μάικλ Μαν, το οποίο αναμένεται σύντομα.