High Fidelity (2000)
Ο κόσμος (θα έπρεπε να) χωρίζεται στην εποχή πριν και μετά το High Fidelity. Ο Νικ Χόρνμπι κατάφερε να μεταφέρει στα βιβλία το άρωμα των μικρών δισκάδικων, εκεί όπου οι ιδιοκτήτες μπορεί να είναι μίζεροι και οι υπάλληλοι ψωνάρες - ΑΛΛΑ ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ. Με εντυπωσιακή μαεστρία, ο Στήβεν Φρίαρς κατάφερε να αποδώσει στην ταινία την ατμόσφαιρα του βιβλίου, φροντίζοντας εκτός όλων των άλλων, να υπάρχει σχεδόν σε κάθε πλάνο ένα αντικείμενο που σχετίζεται με τη μουσική: δίσκος, πικάπ, αφίσα, ακουστικά, μπλουζάκι συγκροτήματος.
Κι ενώ στις άλλες ταινίες του αφιερώματος συχνά δυσκολευόμουν να επιλέξω μια σκηνή με επαρκείς αναφορές στη μουσική, στο High Fidelity το πρόβλημά μου ήταν τι να αφήσω απέξω. Διάλεξα τη σκηνή που αρχίζει στο 46:16 και τελειώνει στο 48:40. Μέσα σε 2:24, ο Φρίαρς τα δείχνει όλα: τον Μπάρι/Τζακ Μπλακ να πουλάει από το Psychocandy των Jesus & Mary Chain μέχρι το Blonde on Blonde του Dylan, τον Ντικ/Τοντ Λουίζο να εξηγεί στην Άννα ποια δύο συγκροτήματα έχουν αντιγράψει οι Green Day (Clash & Stiff Little Fingers) και στη συνέχεια, να διακόπτει το Rock Steady της Aretha για να βάλει στο πικάπ το Inflammable Material των SLF. Τον Ρομπ, τον ιδιοκτήτη του δισκάδικου, να δηλώνει ότι θα πουλήσει 5 ep των Beta Band μέσα στην επόμενη ώρα, και να εντοπίζει τους σκεϊτάδες που ετοιμάζονται να το σκάσουν με κλεμμένα άλμπουμ και cd.
Κι όλα αυτά ενώ γύρω από τους ήρωες διακρίνονται δίσκοι των Bad Brains, Nick Cave, John Cougar, Motorhead, Mummies, MC5... Και στο χώρο ψωνίζουν και φλερτάρουν αληθινοί άνθρωποι, όμορφοι και άσχημοι, ειδήμονες και άσχετοι, εσείς κι εγώ εν ολίγοις.
