Χώρα Προέλευσης
Μοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μονάχη / δεν ειν' εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλή.
Θυμάμαι ακόμα πόση κατάπληξη και δυσφορία μου προκάλεσε η πρώτη μικρού μήκους ταινία του Σύλλα, Τα μάτια που τρώνε [The devouring eyes, 1999, 23λ.] στο Φεστιβάλ Δράμας. Ήτανε μια γροθιά μετωπική χωρίς περιστροφές και φορμαλιστικές αλληγορίες. Χωρίς καπνούς, χωρίς βρισιές, χωρίς μεταγλώσσες και άλλες εξυπνακίστικες περικοκλάδες.
Το τρίπτυχο της κακοδαιμονίας "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια" δεν έπαψε ποτέ να τον απασχολεί, είτε μιλούσε για τη Βροχή [2002] είτε για τον Έζρα Πάουντ στην εκπομπή Παρασκήνιο [I Wanted to Write Paradise, 2004]. Και να που τώρα επανήλθε οριστικά και τελειωτικά σε αυτό με την παρθενική μεγάλου μήκους Χώρα Προέλευσης που ταξίδεψε στο φεστιβάλ της Βενετίας. Πόσον καιρό είχαμε να γνωρίσουμε τέτοια τιμή;
Όλα περιστρέφονται γύρω από μια μεγάλη οικογένεια που διαλύεται και αυτοκαταστρέφεται. Γύρω από μια θρησκεία που κάνει ιερές λιτανείες και προσευχές καθημερινά στην έναρξη του σχολείου. Γύρω από μια χώρα που "πεθαίνει" και αναλύει το ρόλο της μέσα από τον "Ύμνο εις την Ελευθερία" του Διονυσίου Σολωμού, στον οποίο αναφέρεται και η στροφή που παραθέτω στην αρχή του κειμένου. Γύρω από τα μουσικά σχόλια των drog_A_tek για τις νοσταλγικές και επαναστατικές μουσικές του προσφυγικού μας και ρεμπέτικου παρελθόντος.
Κι όλα γυρίζουν πίσω στη Θεσσαλονίκη. Παραλία πλακόστρωτη στο Μέγα Αλέξανδρο, οδός Αγίου Δημητρίου και Άγιος Δημήτριος, Ναυαρίνο και εξωτερική τοιχογραφία, Επανομή και Κτήμα του Καραγκιόζη, Λεωφόρος Στρατού στο ύψος του Πεδίου του Άρεως, Αχεροποίητος, Ευκλείδης, οι εργατικές πολυκατοικίες του Φοίνικα.
Κι ο χρόνος γίνεται κυριολεκτικά κιμάς. Τα πρόσωπα κουβαλάνε ψυχοπαθολογία, οι ιδέες υποφέρουν, τα μάτια πονάνε, κάθομαι πάνω σ' αναμμένα κάρβουνα και δε μπορώ να ησυχάσω. Και ξαφνικά... ένα κομβικό δραματικό γεγονός. Μια βόμβα κι όχι η φάρσα για βόμβα, που τινάζει τα πάντα στον αέρα κι ανατάσσει τη διάλυση και μαζεύει ξανά τις χαμένες ψυχές και τα χαμένα κορμιά.
Μια ταινία επίκαιρη, καυτή κι οδυνηρή. Μια λυτρωτική ματιά και μια αέναη αναζήτηση της ιδέας της ελευθερίας, που θεωρείται από πολλούς [κι εγώ μαζί τους] η θεμελιωδέστερη των αξιών, βάση και προϋπόθεση για όλες τις άλλες.
Από τους "τεθλιμμένους συγγενείς" ξεχωρίζουν άνετα η νευρασθενική Ιωάννα Τσιριγκούλη, ο φορτωμένος Θάνος Σαμαράς, η δασκάλα Αμαλία Μουτούση, ο θανατερά κουλ Ερρίκος Λίτσης, η και σεναριογράφος Γιούλα Μπούνταλη. Κι όλοι οι υπόλοιποι είναι αυτό που βλέπουμε. Εκλεκτικές συγγένειες με τον Θάνο Αναστόπουλο [διόρθωση, 2007] και τον Ατόμ Εγκογιάν [Next of Kin / Family Viewing / Speaking Parts].
Η Προέλευση -> Ο Σύλλας Τζέι -> Το Παρασκήνιο