Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά

Η ζωή δε μιμείται την τέχνη, μιμείται την κακή τηλεόραση... διατείνεται ο Γούντι Άλεν. Ο κόσμος του Αντώνη Παρασκευά είναι μια τρας δημοκρατία που προβάλλεται σε μια τρας τηλεόραση. Ή μήπως... μια σκουπιδιάρα τιβί που αντικατοπτρίζει το σκουπιδαριό της πολιτικού και καλλιτεχνικού τενεκέ μέχρι πάτο; Όπως και να έχει, μιλάμε για κάτι μακριά από μας.

Ο Παρασκευάς μας το λοιπόν [Χρήστος Στέργιογλου], είναι τηλεοπτικός αστέρας ενός πρωινάδικου σόου κι όλοι κρέμονται απ' τα χείλη του κι όλοι τον ζηλεύουν, τον επαινούν και τον θαυμάζουν. Όμως αυτός θέλει περισσότερα, θέλει να γίνει Ροβινσώνας. Έτσι αποφασίζει να σκηνοθετήσει την απαγωγή του, σε συνεργασία με τον καναλάρχη [Γιώργος Σουξές], με σκοπό να ταράξει την καθημερινότητα, να μονοπωλήσει την έλλειψή του δια της επανάληψης, να δημιουργήσει στερητικό σύνδρομο στους τηλε-πολίτες, να προετοιμάσει τη θριαμβευτική επάνοδό του και εντέλει να πετύχει την εδραίωσή του ως καίσαρα της τηλεοπτικής παντοκρατορίας.

Όμως, όπως αποστασιοποιείται από όλα, εγκλωβίζεται και πέφτει θύμα του ίδιου του μύθου του. Βλέπει τον κακό του εαυτό να του κλέβει την [ευπρεπώς κακή] παράσταση. Βλέπει ατάλαντους βοηθούς [Θεοδώρα Τζήμου, Σύλλας Τζουμέρκας] να αλωνίζουν κακήν-κακώς, φύρδην-μίγδην, τσάτρα-πάτρα, τους καρπούς των δικών του κόπων. Βλέπει το όραμα της επιστροφής να σκοντάφτει διαρκώς πάνω σε ένα... υδαρές μακαρόνι. Τι καγχασμός για τα τηλε-μαγειρέματα και τις κουζινικές εκπομπές; Σκέφτεται όμως γουντι-αλενικά: Για το μόνο πράγμα που μετανιώνω στη ζωή είναι που δεν είμαι κάποιος άλλος... Το 80% της επιτυχίας είναι να κάνεις φιγούρα...

Ομολογώ ότι μου αρέσουν πολύ οι συμβολισμοί της Ελίνας. Στην αρχή ο Παρασκευάς μπαίνει σ' ένα τούνελ, αυτο-παγιδεύεται, αυτο-παιδεύεται, αυτο-απογοητεύεται [Αυτοπεποίθηση είναι αυτό που έχεις πριν καταλάβεις το πρόβλημα, λέει ο Γούντι] και βγαίνει τελικά απ' αυτό [το ίδιο τούνελ;] με... κάποιες σοβαρές απώλειες. Έμμεσα ή άμεσα ασχολείται με την πατρίδα, το κράτος, την πολιτεία, τα πλαστικά μμε της, την ιδιωτικοποίηση της κρατικής τηλεόρασης [η ΕΡΤ είναι συμπαραγωγός, τι ειρωνεία;], τον ευτελισμό, την αμαρτία, την παρεκτροπή, την εκκλησία, τις πλασματικές εντυπώσεις. Τεντώνει το σχοινί και σφίγγει τη θηλιά κι οι θεατές νιώθουμε έναν κόμπο στο λαιμό και το στόμα ξερό και το χαμόγελο παγωμένο.

Κορυφαία σουρεαλιστική στιγμή το καραόκε ντουέτο του Στέργιογλου με τον Χούλιο Iglesias [Me olvide de vivir - Ξέχασα να ζω] χαρακτηριστικό του πόσο ψεύτικη είναι η εικόνα του γυαλιού και πόσο ακριβά πληρώνει ο πραγματικός άνθρωπος την εικονική του πραγματικότητα. Θα έλεγα ότι η σκηνοθέτις σχολιάζει ακόμη και την ίδια τη δύναμη του κινηματογραφικού μέσου. Ετέρα ειρωνεία: ο Σύλλας δευτεραγωνιστής, ο Βεσλεμές-Felizol μεταλλάκτης ή... όπου λαλούν πολλοί σκηνοθέτες θ' αργήσει να φέξει [ενδογενές αστείο]. Και φυσικά αφήνει σε μας τις αμφιβολίες και τις ερμηνείες. Όπως περίπου έκανε κι ο Τζιμάκος όταν τραγουδούσε:

Με σέξι πόζες κοριτσιών στην Ελασσόνα / με Παλαιστίνιο εραστή εκτελεστή
θα καβαλήσουμε κι ετούτο το χειμώνα / μπροστά στην τηλεοπτική μας θαλπωρή,
σαν τους ανάπηρους που βλέπουνε αγώνα / μα δεν πειράζει, πατριώτες, είμαστε εφτάψυχοι...

Φράνσις Φορντ Κόπολα / Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ / και ξερό ψωμί!

Τρέιλερ Επί Στροφής Αντώνη Παρασκευά

Βαθμός: 9