Η Δεύτερη Μάνα

Μάνα δεν είναι μόνο μία!

Η Βαλ [Regina Case] είναι αποκλειστική υπηρέτρια σε ένα εύπορο σπίτι του Σάο Πάολο και ταυτόχρονα δεύτερη μητέρα [καλύτερη από τη φυσική] για τον γιο της οικογένειας, Φαμπίνιο. Έχει όμως κι εκείνη μια κόρη [Camila Mardila] η οποία ζει μακριά της, σε συγγενείς κάπου στη ΒΑ Βραζιλία. Όταν η κόρη της ζητά να έρθει στο Σάο Πάολο για να προετοιμαστεί για τις εξετάσεις με προοπτική τις κολεγιακές σπουδές, η μητέρα του Φαμπίνιο [Karine Teles] δείχνει την ανωτερότητά της και δέχεται να φιλοξενήσει την υποψήφια ακαδημαϊκή πολίτη για το διάστημα που θα μελετάει ώσπου να δώσει κατατακτήριες.

Η μεγαλοθυμία αυτή θα δοκιμαστεί εφ' όλης της ύλης, με την εγκατάσταση της ανύποπτης κόρης, η οποία δεν φαντάζεται πόσο σκληρά εργάζεται η μάνα της για να τη σπουδάσει. Αργά ή γρήγορα οι μάσκες θα πέσουν, αποκαλύπτοντας σταδιακά τις πραγματικές σχέσεις εξάρτησης υποτέλειας και δυνάμεων, τα πραγματικά πρόσωπα μιας επαναπαυμένης πλαδαρής [ενίοτε σιχαμερής] αφρόκρεμας και όσων παλεύουν να ξεφύγουν από την ανέχεια ατενίζοντας με δύναμη το αύριο.

Εκλεκτικές συγγένειες μπορεί να εντοπίσει κάποιος σε δυο παλιότερες ταινίες [Το μούτρο του Μπέβερλι Χιλς /Down and Out in Beverly Hills, Η θεία μου η χίπισσα]. Κι εδώ η ιδιοφυής σκηνοθέτις ακολουθεί το δρόμο της κωμικοτραγικής αφήγησης, όμως υπάρχει πολύ μεγαλύτερη αμεσότητα και δύναμη στη μπαγκέτα της. Μην περιμένετε τρελό γέλιο ή δάκρυ κορόμηλο ή γραφικές υπερβολές ή σκοτσέζικο ντουζ. Δεν χρειάζονται κόλπα. Οι ισορροπίες είναι πολύ πιο ρεαλιστικές, πιο εγκόσμιες, ολωσδιόλου μητριαρχικές, διότι η πρωταγωνίστρια Ρεγκίνα Κασέ κάνει μια εξαίρετη και συγκινητική ενσάρκωση. Είναι μια δεύτερη μάνα με αξεπέραστο ρεαλισμό. Απλή, φυσική-αφύσικη, νέτη-σκέτη. Μας ψυχαγώγησε πραγματικά, μας ταξίδεψε, μας υποψίασε. Μας ανέβασε, μας δόνησε, μας συνεπήρε.

Ήταν η καλύτερη ταινία που είδα στο περασμένο 56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και μάλιστα έκλεισα με αυτήν την τελευταία μέρα, στην τελευταία προβολή. Τι το ωραιότερον;

Βαθμός: εννιά και μισό [9,5]