Η επιστροφή

Είναι η δίψα για εκδίκηση ικανή να σε κρατήσει στη ζωή όταν όλα τα άλλα που μετράνε για σένα έχουν χαθεί; Θα μου πείτε ότι αυτό το έργο το 'χετε ξαναδεί αλλά όταν το τιμόνι βαστάει ο Ινιαρίτου [Σκυλίσιες αγάπες, 21 γραμμάρια, Βαβέλ, Biutiful, Μπέρντμαν] αυτή η σκέψη είναι άκυρη.

Βρισκόμαστε στα 1820κάτι, είμαστε κυνηγοί δερμάτων, ο χειμώνας είναι βαρύς και οι κακοί ινδιάνοι, βαλτοί και από τους γάλλους, μας σκοτώνουν σαν τα σκυλιά για να μας πάρουν το εμπόρευμα. Κι εμείς όμως δεν είμαστε καλύτεροι. Εκτός ίσως από τον, διάφανο σαν το γυαλί, Χιου Γκλας [Leonardo DiCaprio], ο οποίος εγκλημάτησε μόνο για να προστατέψει την οικογένειά του. Έχει ήδη υποστεί μια βαριά απώλεια και μετά το πρώτο μισάωρο η μοίρα του επιφυλάσσει δυο πολύ τραγικές συναντήσεις. Η πρώτη θα τον φέρει στα όρια ζωής-θανάτου και η δεύτερη θα τον αποτελειώσει. Όμως σαν το κακό σκυλί που ψόφο δεν έχει, αυτός θα νεκραναστηθεί και θα κυνηγήσει τον δεύτερο υπαίτιο της καταστροφής του, ονόματι Φιτζέραλντ [Tom Hardy].

Οι πορείες τους, μέχρι να ξανασυναντηθούν και να μονομαχήσουν ως αντίπαλες στάσεις ζωής, καταγράφονται σε παράλληλο μοντάζ, μέσα σε χιονισμένα και επιβλητικά τοπία, μαγευτική να τη βλέπεις άγρια φύση αλλά σίγουρα οδυνηρή ακόμη και για ένα συνεργείο πλήρως εξοπλισμένο. Τα χιόνια του Κάλγκαρι σε όλο τους το φόρτε και οι "ήρωες" να βολοδέρνουν στα ψηλά βουνά ή στον παγωμένο ορμητικό ποταμό Μιζούρι και να προσπαθούν να γλιτώσουν το τομάρι τους και το σκαλπ τους, ενώ εμείς απολαμβάνουμε τη σκληρότητα και το υπερθέαμα σε εναλλασσόμενες δόσεις συνολικής διάρκειας δυόμισι ωρών.

Αν έχετε κατασταλάξει ότι έτσι, βρόμικα και αιματηρά, κερδήθηκε η Άγρια Δύση τότε θα σας πω ότι εδώ υπάρχει και η άλλη πλευρά. Κρυμμένα μέσα σε ανθρώπους σαν τον Γκλας βρίσκονται το κοινωνικό συμβόλαιο, η λαϊκή ετυμηγορία, η αλληλεγγύη, η προστασία του φυσικού πλούτου κ.α.π. που τον κάνουν να ξεχωρίζει από τον σωρό. Να πω επίσης ότι είναι οραματιστής, βλέπει οράματα που τον καθοδηγούν και τον κρατάνε ζωντανό και κλοτσώντα.

Γύρω τους είναι κι άλλοι, εκατοντάδες, κομπάρσοι και μη, περαστικοί και μη, σ' αυτή τη δύσκολη ζωή. Ξεχωρίζω τον γιο του Brendan Gleeson, Domhnall [στο Μπρούκλιν αναγνωρίζεται ευκολότερα], τον Will Poulter και τον Lukas Haas σε εξίσου κομβικούς περιφερειακούς ρόλους [Μπρίτζερ και Τζόουνς]. Και, υπεράνω όλων, οι πολλοί αυθεντικοί ινδιάνοι, καλοί και κακοί, δίκαιοι και άδικοι, αδικημένοι και αδικημένοι, άγριοι και εξαγριωμένοι.

Σημαντικότατο ατού της ταινίας είναι η μουσική επένδυση. Αριστουργηματική, υποβλητική, ενίοτε κόβει παγερές ανάσες, άλλοτε συμφύρεται με τους φυσικούς υπερμεγέθεις ήχους των υπερφυσικών δυνάμεων της φύσης κι άλλοτε υπογραμμίζει ή σχολιάζει τα τεκταινόμενα. Οι δυο βασικοί υπογράφοντες την "ενορχήστρωση" είναι οι Ryuichi Sakamoto και Alva Noto αλλά τους σιγοντάρουν κι άλλοι σπουδαίοι μουσικοί: Vladislav Delay, Ryoji Ikeda, Hildur Gudnadottir, Olivier Messiaen, John Luther Adams.

Συνολικά έχουμε μια σπουδαία ταινία που ανορθώνει -κι αυτή, ναι κι αυτή- το πεσμένο γόητρο και το καταρρακωμένο φρόνιμα των αμερικανών θεατών [γίνεται κι αλλιώς, το καταρρακωμένο γόητρο και το πεσμένο φρόνιμα].

Βαθμός: οκτώ [8]