Η κα Χέντερσον παρουσιάζει [Mrs. Henderson Presents, ΗΒ, 2005, 103'] του Stephen Frears
Punch and Judi θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο τίτλος του άρθρου. Γιατί, στη νέα αυτή ταινία του Στήβεν Φρίαρς, βλέπουμε μια ώριμη dame Judi Dench να αστράφτει, να βροντά τη γροθιά της και να λάμπει. Να παθιάζεται και να μεταφέρει με λόγια απλά το μήνυμα του ελεύθερου πνεύματός της, με το ανήσυχο βλέμμα της καρφωμένο στο αύριο. Πλάι της βλέπουμε κι έναν Bob Hoskins τρομερά ορεξάτο, ακατάβλητο, μπριόζο και αβανταδόρο. Δυο πραγματικά μεγάλοι θεσπιείς που κονταροχτυπιούνται ευγενώς αμιλλώμενοι προς χάριν και τέρψιν των απανταχού θεατών τους.
Το θέμα και το πρόσωπο της κας Χέντερσον είναι πραγματικά. Ανάμεσα στους δυο μεγάλους πολέμους, η πλούσια και αριστοκράτισσα χήρα [Dench] αποφάσισε ν' αγοράσει ένα παλιό θέατρο του East End με σκοπό να διασκεδάσει την πλήξη της και να βρει διέξοδο στη μοναξιά της. Προσέλαβε ως καλλιτεχνικό διευθυντή του τον Vivian Van Damm [Hoskins], έναν ολλανδοεβραίο με αρκετά ριζοσπαστικές ιδέες. Το συνεχές πρόγραμμα του θεάτρου, οι μουσικές του επιθεωρήσεις που ονομάστηκαν revudevilles [σύνθεση του αγγλικού musical revue και του αμερικανόφερτου vaudeville] και τα στατικά γυμνά κορίτσια που εμπνέονται από τους πίνακες του Μποτιτσέλι, αποτέλεσαν ισχυρούς πόλους έλξης και συστατικά επιτυχίας, αλλά και προϊόντα αντιγραφής από άλλους θιάσους. Τα τελευταία χρόνια του θεάτρου Windmill, τα πιο παραγωγικά, συνέπεσαν με το ξέσπασμα του 2ου παγκοσμίου και το ανέδειξαν σε μοναδική ατραξιόν για τους μελλοθάνατους φαντάρους.
Ο Φρίαρς κατάφερε ν' αναμείξει με θεσπέσιο τρόπο [και με τη διακριτική βοήθεια της ψηφιακής τεχνολογίας] το μιούζικαλ, το δράμα, την κωμωδία και τα επίκαιρα του πολέμου, ξαναζωντανεύοντας στην οθόνη μια πολύ σπουδαία εποχή και μερικές πολύ ενδιαφέρουσες σελίδες από την πρόσφατη καλλιτεχνική ιστορία της Βρετανίας. Χωρίς να είναι υπερβολικά γυαλιστερές, χωρίς τη μπαγιατίλα και τη στουντιίλα που συνήθως αποπνέουν ανάλογα εγχειρήματα, οι εικόνες του διαθέτουν την απαραίτητη χάρη και ζωντάνια, την ιδιαίτερη ελαφράδα και τις κατάλληλες δόσεις χιούμορ που απαιτούνται για να ξεφύγει προσωρινά το μυαλό των θεατών της κας Λώρα από τη μαυρίλα και των θεατών του κου Στήβεν από τη μιζέρια των ημερών μας.
Κατέφερε ακόμη να αποφύγει με αριστοτεχνικούς και ευρηματικούς ελιγμούς το σκόπελο και τους ύφαλους της ιστορικής πραγματικότητας, της λογοκρισίας [όχι στην Αμερική, για να ξηγούμαστε], του διδακτισμού, της κριτικής αποτίμησης ή υποτίμησης και εντέλει της γραφικότητας και της επανάληψης. Βοηθοί του στην πολυέξοδη αυτή επιχείρηση ήταν, πέραν του αχτύπητου και αμίμητου πρωταγωνιστικού διδύμου, η νεαρή ενζενί Kelly Reilly με το εντυπωσιακό της κάλλος και θάλλος [ποτέ άλλοτε μια γυναίκα γυμνή στα μάτια εκατοντάδων ανδρών δεν ένοιωσε τόσο ασφαλής, λέει σε μια κρίση αυτογνωσίας], ο νεαρός νικητής του "Pop Idol" Will Young που απέδειξε το πολύπλευρο ταλέντο του, αλλά και ο Christopher Guest που ενσάρκωσε πικάντικα τον βασιλικό λογοκριτή.
Μεγάλοι αρωγοί του όλο το καλλιτεχνικό επιτελείο [σκηνογράφοι, καλλιτεχνικοί επιμελητές, ντεκορατέρ, σχεδιαστής κοστουμιών, μακιγιέρ, ειδικοί των οπτικών και ηχητικών εφέ] και προπάντων η πρωτότυπη μουσική του George Fenton και τα αεροπλανικά στριφογυρίσματα και τα εξτρεμιστικά καδραρίσματα του διευθυντή φωτογραφίας Andrew Dunn που πέτυχαν να μας βάλουν στο κλίμα της εποχής και να μας κρατήσουν καθηλωμένους στα καθίσματα του υπόγειου θεάτρου, ενώ έξω έπεφταν οι βόμβες σα να ήταν μακριά μας [κι όμως τόσο κοντά μας για την απόσταση των εξήντα πέντε χρόνων του σκηνοθέτη και του σκηνικού].
Κι αν τολμήσω άλλου είδους συγκρίσεις, τότε θα πω ότι δεν είναι αυτή η καλύτερη ταινία του Frears αλλά πάλι είναι μια άλλη διάστασή του, μια άλλη του πλευρά, μια διαφορετική ματιά στο παρελθόν μέσα από το παρόν του που για κείνη την εποχή ήταν μακρινό μέλλον.
mic-deville
3 χρόνια πριν: εμιγκρέδων τραγωδίες
5 χρόνια πριν: μετριόφρων κι αναπάντεχος
And here's to you, Mrs. Henderson, hey, hey, hey
