Intimacy: σεξουαλική οικειότητα
Ο Patrice Chereau, σκηνοθέτης της υπερπαραγωγής "Βασίλισσα Μαργκό", ταξιδεύει στη Βρετανία. Έχει διαβάσει τις ιστορίες του Χανίφ Κιουρέισι κι αποφασίζει να κάνει μια ταινία για τα αδιέξοδα δύο χαμένων μεσοαστών στο ασφυκτικό, μουντό, προαστιακό Λονδίνο. Τα κορμιά των δύο εραστών του, χαμένα κι α φτιασίδωτα, δεν είναι ιδανικά, ούτε εκπέμπουν ερωτισμό. Γυμνά πλαδαρά σώματα, ενίοτε απωθητικά, σαν ξεχασμένα, σκονισμένα αγάλματα, ρωμαϊκά αντίγραφα - απόηχοι κάποιου χρυσού αιώνα. Δεν βλέπουμε δυο ιδανικούς εραστές όπως στην "Πορνογραφική σχέση" του Φρεντερίκ Φοντέιν. Οι ερωτικές σκηνές δεν σοκάρουν όπως στο "Romance" της Κατρίν Μπρεγιά, ούτε έχουν την εικαστική φωτογραφία του "Τέλους της σεξουαλικής αθωότητας" του Φίγκις. Η πεολειχία ενέχει μια απελπισία κι απέχει πολύ από αυτήν της Άννας Τόμσον στην "Φιόνα" του Άμος Κόλεκ. Κι όμως, αυτή ακριβώς η 'έλλειψη καλλιτεχνικής επιμέλειας' δίνει τρομαχτική αληθοφάνεια στα τεκταινόμενα και προκαλεί τρόμο στην σκέψη του θεατή, που νοιώθει άβολα ταυτιζόμενος με τον/τους ήρωα/ες.
Ο Τζέι (Mark Rylance) χρειάζεται μισή ταινία για να διαπιστώσει πως μια απελπισμένη σαρκική επαφή, χωρίς λέξη, χωρίς προοπτική, χωρίς εξέλιξη, εκτονώνει μεν την σεξουαλική επιθυμία, αλλά δεν οδηγεί πουθενά. Πάλι καλά. Γιατί στην πραγματικότητα, πολλοί άλλοι χρειάζονται την μισή τους ζωή για να το εμπεδώσουν αυτό. Ακολουθεί κρυφά την περιστασιακή του σύντροφο Κλαιρ (Kerry Fox) και την βρίσκει στο υπόγειο μιας παρακμιακής παμπ να παίζει θέατρο, στον "Γυάλινο κόσμο" του Τένεσι Γουίλιαμς. Ανακαλύπτει ότι παίζει το ίδιο έργο και στην κακομοίρικη ζωή της. Είναι παντρεμένη μ' έναν ουδέτερο, πλαδαρό τύπο (ο Timothy Spall δίνει πάλι τα ρέστα του) και έχει κι έναν γιο. Θυμάται ξανά την δική του απόδραση από μια ανερμάτιστη οικογένεια, μια γυναίκα που τον απατούσε (χωρίς να την κατηγορεί ιδιαίτερα γι' αυτό) και δυο παιδιά μικρά, που τα υπεραγαπά και του λείπουν πάντα.
Σοκάρεται διαπιστώνοντας ότι η γυναίκα που τον ενδιαφέρει, δεν εγκαταλείπει τον αδιάφορο σύζυγο, αλλά αφήνει αυτόν, και δεν συμμερίζεται διόλου την λαχτάρα του για μια αληθινή ζωή. Ο στίχος του Σεφέρη "πήραμε τη ζωή μας /// λάθος... / κι αλλάξαμε ζωή" σε όλο του το ταπεινό μεγαλείο, απ' την καλή κι απ' την ανάποδη. Μόνο που δεν ξέρουμε, ούτε και μπορούμε να ξεχωρίσουμε πια, την καλή από την ανάποδη. Όσο για τις αληθινές ερωτικές περιπτύξεις που δημιούργησαν σάλο στο Βερολίνο, έχω να σας πω ότι είναι επιδέξια σκηνοθετημένες, ώστε να ενοχλούν με αυτά που υπαινίσσονται κι όχι μ' αυτά που βλέπουμε πραγματικά. Η χρυσή Άρκτος και το βραβείο 'Γαλάζιος άγγελος' δικαιώνουν τον Πατρίς Σερό και τις ισορροπίες που πέτυχε, όντας σε τεντωμένο σκοινί και με τις κάνες των κριτικών στραμμένες επάνω του.
Οι ρυθμοί της ταινίας είναι αργοί, σχεδόν βασανιστικοί, αλλά το ενδιαφέρον δεν μειώνεται ούτε στιγμή, χάρη στις εκπληκτικές στιβαρές ερμηνείες του Μαρκ Ράιλανς και της Κέρι Φοξ, που τιμήθηκε με την αργυρή Άρκτο στο Βερολίνο. Οι περιφερειακοί χαρακτήρες είναι εξίσου συμπαγείς και αξιοπρόσεχτοι. Εκτός του ογκόλιθου Τίμοθι Σπολ, ξεχωρίζει και ο εκπληκτικός Alastair Galbraith, ως φίλος του Τζέι και 'το καμένο χαρτί' της ιστορίας. Αλλά και ο Philippe Calvario, που υποδύεται του γκέι γάλλο μπάρμαν, δίνοντας ξεχωριστή διάσταση σε μια παράπλευρη και ηδονοβλεπτική οικειότητα. Τα πρόσωπα αυτά λειτουργούν ως αναγκαία 'πραγματική εικονικότητα', μια ανοίκεια, σχεδόν επίπλαστη, συντροφικότητα που βιδώνει τα πράγματα στην θέση τους και προσδίδει τον απαιτούμενο ρεαλισμό στην υπόθεση. Μόνη εξαίρεση η αλλοπρόσαλλη Marianne Faithfull, που μοιάζει ουρανοκατέβατη και άχρηστη. Θα ήταν ίσως προτιμότερο γι' αυτήν, να έμενε ένα βωβό πρόσωπο ή να εξέλειπε τελείως στο μοντάζ.
Η μουσική επένδυση είναι πολύ ενδιαφέρουσα, όχι τόσο για τους πρωτότυπους πληκτρονικούς κώδικες του Eric Neveux, όσο για το ιδιαίτερο πάντρεμα πολλών σκηνών με κλασικά χιτς των Tindersticks (A Night in), The Clash ( London Calling), David Bowie (Candidate και The Motel), Iggy Pop & The Stooges (Consolation Prizes και Penetration), Nick Cave (In The Ghetto), Eyeless In Gaza (Keynote Inertia και Point You), Clinic (2nd Foot Stomp), Dream City Film Club (Nobody's Fault But Mine).
H πολύ καλή επίσημη σελίδα της "Σαρκικής εξάρτησης"
Σαρκική παρουσίαση και πολλές φωτογραφίες
Η σαρκική εξάρτηση στο imdb
Τι άλλο έχει κάνει ο Πατρίς Σερό;
ΥΓ1: Ο Hanif Kureishi είναι σεναριογράφος των επιτυχιών "My beautiful laundrette" (Ωραίο μου πλυντήριο, 1985) και "Sammy and Rosie get laid" (Ο Σάμι και η Ρόζι κάνουν έρωτα, 1987) του Stephen Frears, ενώ έχει υπογράψει σκηνοθετικά το "London kills me" (Το Λονδίνο με σκοτώνει, 1991). Τα βιβλία του είναι πολύ γνωστά και στην χώρα μας. ΥΓ2: Η Κέρι Φοξ έχει διακριθεί σε μια μεγάλη γκάμα ρόλων, κινηματογραφικών ειδών και μικρών αριστουργημάτων. Από το ιδιόρρυθμο βιογραφικό οδοιπορικό "An angel at my table" (Ένας άγγελος στο τραπέζι μου, 1990) της Τζέην Κάμπιον ως το τραγελαφικό θρίλερ "Shallow grave" (Μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων, 1994) του Ντάνι Μπόιλ και το "Welcome to Sarajevo" (1997) του Michael Winterbottom.
ΥΓ3: Ο Eric Neveux είναι συνθέτης των "Sitcom" (1998) και "Regarde la mer" (Κοίτα τη θάλασσα, 1997) του Φρανσουά Οζόν, αλλά και του αριστουργηματικού ρώσικου ψυχοδράματος "Pro urodov i lyudej" (Άνθρωποι και τέρατα, 1998) του Aleksei Balabanov, που είδαμε πέρσι στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
