Καμίλ Κλοντέλ 1915
Χρονικά και χωρικά η Καμίλ της Juliette Binoche συνεχίζει από κει που σταμάτησε η Καμίλ Κλοντέλ [1988] της Isabelle Adjani. Η ιδιοφυής γλύπτρια έχει πια εγκλειστεί σε άσυλο από τον αδερφό της, Πολ [Jean-Luc Vincent], χωρίς την ευεργετική ψυχοσωματική επίδραση της τέχνης της. Όμως δεν είναι τελείως ξεκάθαρο αν είναι σχιζοφρενής.
Εκκεντρική μάλλον, παρά τρελή. Όπως δεν είναι τελείως ξεκάθαρες οι προθέσεις, αγαθές ή μη, του αδερφού. Οι αδερφές μοναχές την περιποιούνται αλλά το περιβάλλον είναι βαρύ κι ασήκωτο ακόμη και [κυρίως] για μας τους θεατές. Κλειστοφοβικό, αποπνιχτικό, αναπόδραστο, εξουθενωτικό...
Οι ήχοι που ακούμε είναι φροντισμένα διογκωμένοι... βήματα βασανιστικά αργά, χαλίκια που τρίζουν και τριβελίζουν, φωνές ακατάληπτες, κραυγές και ψίθυροι από άλλες τρόφιμους - όλες τους πολύ βαρύτερες περιπτώσεις. Οι διάλογοι είναι ουσιαστικά ανύπαρκτοι. Παρόλα αυτά είναι η πλέον ομιλητική ταινία του σκηνοθέτη. Ακούμε και βλέπουμε βασανιστικούς δι-υλιστικούς μονολόγους. Εσωστρεφείς, εξωστρεφείς και εναλλασσόμενους. Ακόμη κι όταν συμβαίνουν συναντήσεις, με το γιατρό, τον αδερφό [η πολυπόθητη και πολύ-αναμενόμενη], με κάποια αδερφή ή νοσηλευόμενη, ακόμη και τότε ακούμε μονολόγους να αντιπαρέρχονται. Σα να μην υπάρχει γέφυρα επί-κοινωνίας, σα να μην υπάρχει λύτρωση. Που δεν υπάρχει.
Ο Ντιμόντ ξέρει να τυραννάει δημιουργικά τους θεατές. Πετάει τη μια πρόκληση μετά την άλλη, περιμένοντας μέχρι το τελευταίο εκατομμυριοστό του δευτερόλεπτου της λήξης της επήρειας, ώστε να μην πάρουμε ανάσα από την έλευση της επόμενης πρόκλησης. Δε βιάζεται, δεν ηθικολογεί, δεν κρίνει. Δεν απαλύνει. Δεν απλουστεύει. Δε γενικεύει. Η δυστοπία του είναι, άλλωστε, απόλυτα αληθινή.
Η Ζιλιέτ Μπινός είναι με όλο της το είναι. ΕΙΝΑΙ. Ταυτόχρονα περιεκτική, λιτή, μινιμαλιστική, εξπρεσιονιστική, γυμνή, χωρίς δέρμα, διάφανη, γήινη, επισφαλής, ειλικρινής, ένθεη και άθεη, θεατή και αθέατη. Είναι όλα τα αντίθετα, όλες οι αντιφάσεις της γυναικείας ψυχοσύνθεσης. Όλες οι ενέδρες κι όλες οι τσάκες. Όλες οι ένδειες και οι πτυχές του μυαλού της. Οι εμμονές και τα ξέφωτα. 
Κι όλα αυτά δεν είναι ιστορικά κειμήλια. Δε βλέπουμε μια βιογραφία παρελθόντος χρόνου και τόπου. Βλέπουμε κάτι από τη θέση και τη φύση μας, κάτι από τον εαυτό μέσα στο υγρό και σπασμένο βλέμμα της, μέσα στην απόγνωσή της, μέσα απ' τα τινάγματα του μέσα βίου έξω. ΒΛΕΠΟΥΜΕ και δεν κοιτάμε μόνον. Εωράκαμεν τους ληστάς.
Βαθμός: 8,5
Εργογραφία του Bruno Dumont
2014 P'tit Quinquin / (νανούρισμα) [Γαλλία, μίνι τηλεσειρά 4x52']
2013 Καμίλ Κλοντέλ 1915 /Camille Claudel 1915 [Γαλλία, 96']
2011 Έξω Σατανά /Hors Satan /Outside Satan [Γαλλία, 110']
2009 Χαντεβίτς /Hadewijch [Γαλλία, 105']
2006 Φλάνδρα /Flandres /Flanders [Γαλλία, 91']
2003 29 Φοίνικες /Twentynine Palms [Γαλλία /Γερμανία /ΗΠ, 119']
1999 Ανθρωπότητα /Ανθρώπινη Δοκιμασία /Humanite /L'Humanite [Γαλλία, 148']
1997 Η Ζωή του Ιησού /La vie de Jesus /The Life of Jesus [Γαλλία, 96']
