Ken Annakin & Jack Cardiff [1914-2009]
Πέθαναν την ίδια μέρα [22 Απριλίου 2009] από φυσικά αίτια, 94 ετών και οι δυο. Γεννήθηκαν βρετανοί με 40 μέρες διαφορά και απόσταση περίπου 200 χιλιόμετρα. Συναντήθηκαν στο εποχιακό The Fifth Musketeer [Ο 5ος Σωματοφύλακας, 1979].
Κατά έναν περίεργο τρόπο στοίχειωσαν κι εμένα και το κείμενό μου για τους κολονέλους, διότι δεν αναφέρθηκα ούτε στον έναν ούτε και στον άλλον. Μου θύμισαν ότι τους το χρωστάω. Ο Κάρντιφ ήταν βοηθός καμεραμάν στο πολεμικό ρομαντικό δράμα The Life and Death of Colonel Blimp [Aξέχαστη μορφή, 1943] των Powell & Pressburger και κάπου εκεί άρχισε η γόνιμη συνεργασία τους. Ο Άνακιν [καμιά σχέση με τον Πόλεμο των Άστρων] σκηνοθέτησε το 1948 το ένα τέταρτο του σπονδυλωτού Quartet με τίτλο "The Colonel's Lady", βασισμένο σε τέσσερις ιστορίες του Somerset Maugham [Μωμ] με αφηγητή τον ίδιο τον συγγραφέα.
Ο πρώτος, ο Kenneth Cooper, έγινε σκηνοθέτης και διασκέδασε γενιές θεατών με τις οικογενειακές του περιπετειώδεις κωμωδίες: The Story of Robin Hood and His Merrie Men [1952], Three Men in a Boat [1956], The Swiss Family Robinson [Οικογένεια Ρόμπινσον, 1960], Very Important Person [1961], τις πρώτες δυο ταινίες τις Julie Christie [Crooks Anonymous και The Fast Lady (Ανυπόμονη στον έρωτα), 1962], Those Magnificent Men in Their Flying Machines ή How I Flew from London to Paris in 25 hours 11 minutes [Υπέροχοι άνθρωποι και ιπτάμενες σακαράκες, 1965], Monte Carlo or Bust! ή Those Daring Young Men in Their Jaunty Jalopies [Τολμηροί νέοι και τα υπέροχα σαραβαλάκια τους, 1969], The New Adventures of Pippi Longstocking [Οι νέες περιπέτειες της Πίπης Φακιδομύτης, 1988].
Η υπηρεσία του στη ραφ και ο τραυματισμός του στον 2ο παγκόσμιο του έδωσαν θέματα για δυο τουλάχιστον πολεμικές εποποιίες: The Longest Day [Η μεγαλύτερη ημέρα του πολέμου, 1962] και Battle of the Bulge [Η μάχη των Αρδεννών, 1965]. Ο ίδιος μπορεί να μην κέρδισε όσκαρ [οι συνεργάτες του πήραν δυο για τη Μεγαλύτερη Ημέρα], κέρδισε όμως βατόμουρο [The Pirate Movie, 1982]. Το κύκνειο πόνημά του ήταν η ολοκλήρωση άλλης μιας επικής παραγωγής, ως πράξη και χρέος τιμής για την προσφορά του [Genghis Khan: The Story of a Lifetime, 1992/2008].
Ο δεύτερος ξεκίνησε πιο μικρός και συνέδεσε το όνομά του με την εξέλιξη της έβδομης τέχνης. Καταρχήν ως παιδί-θαύμα του βωβού [My Son, My Son / Υιέ μου, υιέ μου, 1918], κατά δεύτερον ως καμεραμάν [στο χιτσκοκικό The Skin Game, 1931] και διευθυντής φωτογραφίας [για Χιούστον, Πάουελ / Πρεσμπέργκερ κ.α.] και κατά τρίτον ως σκηνοθέτης [The Girl on a Motorcycle / Tο κορίτσι με τη μοτοσυκλέτα, 1968].
Άφησε το αποτύπωμά του με τους πειραματισμούς του στο τεχνικολόρ [Wings of the Morning / Πριγκίπισσα τσιγγάνα, 1937] και στο ατελέσφορο smell-o-vision [Scent of Mystery, 1960] όπου οι θεατές μύριζαν στην κυριολεξία το μυστήριο της υπόθεσης και το οποίον ενστερνίστηκε αργότερα ο John Waters ως οdorama εκδοχή στο δικό του Polyester [1982].
Χαρακτηριστικό του Τζακ είναι ότι επηρέασε ως διευθυντής φωτός αρκετούς σκηνοθέτες. Powell & Pressburger [A Matter of Life and Death (1946), Black Narcissus (1947) και The Red Shoes (1948)], Hitchcock [Under Capricorn, 1949], Orson Welles [The Black Rose, 1950], John Huston [The African Queen, 1951], Joseph Mankiewicz [The Barefoot Contessa, 1954], King Vidor [War and Peace, 1956], Laurence Olivier [The Prince and the Showgirl, 1957], Henry Hathaway [Legend of the Lost, 1957], John Guillermin [Death on the Nile, 1978], Mike Newell The Awakening, 1980], John Irvin [The Dogs of War (1980), Ghost Story (1981)], Richard Fleischer [The Vikings (1958), Crossed Swords (1977), Conan the Destroyer (1984), Million Dollar Mystery (1987), Call from Space (1989)] και George Cosmatos [Rambo: First Blood Part II, 1985].
Στο σκηνοθετικό στίβο αξίζει να πούμε ότι ασχολήθηκε με πολλά είδη, τρόμο, κωμωδία, δράμα, θρίλερ, περιπέτεια, ιστορική, δρόμου, δράσης, βιογραφία. Κάλυψε μεγάλη ποικιλία σε μόνο 15 ταινίες. Πλην της φευγάτης νεοκυματικής Motorcycle Girl, αναφέρω το θρίλερ Intent to Kill [Στα ίχνη της σπείρας, 1958], το μυστήριο Beyond This Place [Web of Evidence / Ο δολοφόνος φοβόταν το σκοτάδι, 1959], την κωμωδία My Geisha [Aγαπημένη μου γκέισα, 1962] και το θεατρογεννές Penny Gold [1973].
Ευτύχησε ένα όσκαρ κανονικό ως φωτογράφος [Μαύρος νάρκισσος, 1947] κι ένα τιμητικό [2001].
