Κινηματογραφικές σελίδες
Έχοντας γυρίσει μόλις αυτές τις ημέρες από το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ στη Θεσσαλονίκη και έχοντας παρακολουθήσει από κοντά τις εξελίξεις με τις αλλαγές προσώπων, το μόνο που θα θέλαμε να τονίσουμε καθώς είναι ένα θέμα το οποίο έχει συζητηθεί πολύ, είναι η δυνατότητα της οποιασδήποτε αλλαγής σε έναν θεσμό ο οποίος έγινε πετυχημένος και με παγκόσμια εμβέλεια, μετά την διεθνοποίηση του, να λειτουργήσει πάνω σε αυτό ακριβώς το κλίμα της εξωστρέφειας και οι μελλοντικές αποφάσεις που θα παρθούν να έχουν πρώτα από όλα ως γνώμονα το συμφέρον του κινηματογράφου και τις δυνατότητες περαιτέρω "ανοίγματος" του προς τον κόσμο και τα ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού.
Κατά τα άλλα είναι πολύ σημαντικό να τονίσουμε πως η επαναφορά του θεσμού, αναφερόμενος συγκεκριμένα στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ, στην διάρκεια των δέκα ημερών, ήταν μια πολύ καλή κίνηση και σίγουρα εμάς ως φανατικούς σινεφίλ δεν μας άφησε καθόλου αδιάφορους. Το φεστιβάλ, παρά τις εντάσεις, ήταν ένα από τα καλύτερα των τελευταίων ετών και μάλιστα με την παρουσίαση έργων όπως αυτών της Φινλανδής Πονκασάλο, με αποκορύφωμα το καταπληκτικό "Τρία Δωμάτια της Μελαγχολίας", καθώς και το αφιέρωμα στον μεγάλο Καναδό ντοκιμαντερίστα Πιέρ Περώ με την ιδιότυπη λυρικότητα του και τις υπέροχες, κυρίως ασπρόμαυρες εικόνες από τον γαλλόφωνο Καναδά, έμοιασε σε κάποιες στιγμές πραγματικά να απογειώνεται.
Ως καλύτερη ταινίες του φεστιβάλ θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε το ονειρικό αριστούργημα που άκουγε στο όνομα "Άγγιξε τον Ήχο", με την ιστορία μιας από τις σημαντικότερες μουσικούς κρουστών στον κόσμο και της πραγματικότητας όπως αυτή την βιώνει όντας έχοντας από παιδί, εξαιτίας ασθένειας χάσει σημαντικό μέρος της ακοής της. Το "Άγγιξε τον Ήχο" όμως δεν προσπαθεί να ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο της συγκίνησης, αλλά κυρίως να μας φέρει αντιμέτωπους με πιο ουσιαστικά φιλοσοφικά ερωτήματα γύρω από τη φύση του ρυθμού και την απαράμιλλη καταγραφή από την ίδια την πεμπτουσία της φύσης του ίδιου του κενού έτσι όπως αυτό αντανακλάται στα ρυθμικά μέρη που αποτελούν την κοσμική συμφωνία.
Πολύ ενδιαφέρουσα ήταν επίσης η ταινία "Λίμνη του Δαρβίνου" με το έντονο πολιτικό της περιεχόμενο, καθώς περιγράφεται μία από τις πιο βρώμικες υποθέσεις ξεπλύματος χρήματος και εμπορίου όπλων, στον πλανήτη! Όλα αυτά, όταν ο σκηνοθέτης καλείται να απαντήσει στο ερώτημα "τι κάνει ένα είδος ευρωπαϊκής πέρκας, να μεταφέρεται για "επιστημονικούς λόγους" σε μια νοτιοαφρικανική λίμνη, και αφού ξεκληρίζει όλα τα άλλα εντόπια είδη ψαριών, να γίνεται ένα από τα πολύ σημαντικά προϊόντα, μιας μεγάλης λίμνης στην νότια Αφρική.
Το φεστιβάλ επίσης παρουσίασε αρκετές ταινίες με θέμα την μετανάστευση, καθώς και απαράμιλλες μουσικές ταινίες ντοκιμαντέρ, όπως το καταπληκτικό "Ο διάβολος και ο Ντανιέλ Τζόνστον" με θέμα τον μεγάλο, αλλά ψυχικά διαταραγμένο, τραγουδιστή και συνθέτη της underground αμερικάνικης σκηνής, εστιάζοντας και χρησιμοποιώντας διαφορετικές τεχνικές στη χρήση της εικόνας, για να αναδείξει την ιδιότυπη ψύχωση που χαρακτήρισε και χαρακτηρίζει αυτόν τον ιδιότυπο δημιουργό.
Δυνατό και το ντοκιμαντέρ για τον blues country τραγουδιστή Tάουνς Βαν Ζάντ, όχι τόσο εξαιτίας της αρκετά συμβατικής του κινηματογράφησης, όσο για την ευαισθησία και τον πραγματικά βαθύ τρόπο μέσα από τον οποίο σεναριακά (ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΕΝΑΡΙΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ!) μας εισάγει στον τρόπο και στην ζωή του.
Το βραβευμένο ελληνικό αυτήν την φορά, "Μέθεξις" με θέμα απλούς σύγχρονους ανθρώπους στην Ελλάδα, οι οποίοι αναβιώνουν την παραδοσιακή μουσική και το τραγούδι, ή κατασκευάζουν παραδοσιακά όργανα. Καλή εντύπωση για το τέλος μας άφησε η πολύ σημαντική σειρά (θρίλερ ουσιαστικά), οι "Σκάλες" οι οποία αναφερόταν σε ένα αμφιλεγόμενο έγκλημα ανθρωποκτονίας ενός συζύγου προς την σύζυγο του, καθώς και μιας εξίσου αμφιλεγόμενης δίκης.
