Κώστας Καρράς, το ημερολόγιο ενός ηθοποιού

Ακόμη ένας πολύ γνωστός ηθοποιός που νικήθηκε από τον καρκίνο [στις 6 Μαΐου 2012], τις στάσεις και μεταστάσεις του οποίου παλεύει γενναία από το 2006.

Οι πληροφορίες για τον πρότερό του βίο εμφανίζονται συγκεχυμένες, γεμάτες ερωτηματικά. Γεννήθηκε την 21η Ιουνίου στην Αθήνα το 1936 ή το 1938; Αφού σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στη βρετανική πρωτεύουσα πώς καταγράφεται ως απόφοιτος της Βασιλικής Ακαδημίας Τεχνών του Λονδίνου; Κι αφού φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού [1960-62] πώς αποφοίτησε από τη Σχολή του Πέλου Κατσέλη [1963];

Από το θεατρικό του ντεμπούτο στην Ποντικοπαγίδα [1963] δίπλα στον Παπαμιχαήλ όλα γίνονται ξεκάθαρα. Συνεργάζεται με την Καρέζη και η πιο λαοφιλής παράσταση της σεζόν 1963-64 [Δεσποινίς Διευθυντής, των Γιαλαμά-Πρετεντέρη] γίνεται εξίσου πετυχημένη ταινία. Έχει ήδη κάνει πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση [1961] με Καρέζη και Φέρτη στο δαλιανίδειο σενάριο Ποια είναι η Μαργαρίτα.

Το θέατρο τον κερδίζει αμέσως. Λαμπέτη, Ελληνική Λαϊκή Σκηνή, ξανά Καρέζη, πάλι Λαμπέτη, συνθιασάρχης σε διάφορα σχήματα, Σμαρούλα Γιούλη, θιασάρχης [1974-1981], Λάσκαρη, Εθνικό [1986-87], πάλι δικό του θίασο [1988-90, 1995-96, 1997-98], πολιτιστική εταιρία Μύθος [1992], Μάρω Κοντού, Δη,Πε.Θε. Ρούμελης και Πατρών. Και εσχάτως με το δικό μας ΚΘΒΕ [2008-09] ως Ερρίκος ο 4ος του Πιραντέλλο σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά. Η μόνη περίοδος που απείχε από το παλκοσένικο ήταν όσο ασκούσε τα κοινοβουλευτικά του καθήκοντα [2000-2007] ως υπεύθυνος πολιτιστικής κίνησης της ΝΔ.

Το ρεπερτόριο του ήταν ευρύ, από ελαφρύ μπουλβάρ μέχρι αρχαία τραγωδία και σύγχρονο κοινωνικό θέατρο. Αγαπημένο έργο του Το ημερολόγιο ενός τρελού του Νικολάι Γκόγκολ που πρωτανέβασε το 1977 με χαρακτηριστική επιτυχία. Επιτυχία την οποία επαναλάμβανε αργότερα. Με την παράσταση αυτή προσπάθησε να πει και το καλλιτεχνικό του αντίο το 2011 στο θέατρο Ζίνα αλλά το εγχείρημα έληξε τάχιστα διότι υπέστη ατύχημα επί σκηνής.

Στον κινηματογράφο έκανε περίπου σαράντα ταινίες, πολλά δακρύβρεχτα μελό και κλαματερά δράματα, επί το πλείστον σε δεύτερους ρόλους. Από τα κωμικά περάσματα αξίζει να τον θυμηθούμε δίπλα στους Διαμαντόπουλο [Μια βδομάδα στον παράδεισο], Κωνσταντάρα [Υιέ μου... υιέ μου], Πάντζα [Ο αδερφός μου ο λόρδος], Ανουσάκη [Η γόησσα], Βλαχοπούλου [Η παριζιάνα] με τελευταίο τον Στάθη Ψάλτη [Τα καμάκια, 1981]. Μην ξεχνάμε την ηρωική περίοδο του Φώσκολου [Υπολοχαγός Νατάσσα, Εν ονόματι του νόμου, Αυτοί που ξέχασαν τον όρκο τους, Ο δρόμος των ηρώων, Αιχμάλωτοι του μίσους, Εν Τούτω Νίκα κ.β.] με φωτεινό διάλειμμα την Ιφιγένεια [1997] του Κακογιάννη όπου υποδύεται τον Μενέλαο της Σπάρτης.

Πρωταγωνίστησε στο πρώτο τηλεοπτικό σίριαλ με την Έρικα Μπρόγιερ [Το σπίτι με το φοίνικα, 1970] και σε αρκετά μεταγενέστερα κι επιτυχέστερα [Η θεατρίνα, Είμαι ο πρωθυπουργός, Ο χήρος η χήρα και τα χειρότερα, Πάτερ ημών, Μπαμ μπαμπάς και μπέμπα (1998)]. Υπήρξε και τραγουδιστής του νέου κύματος για κάποια φεγγάρια [Θυμήσου το Σεπτέμβρη, Ήρθες αγάπη μου] τότε που αρκετοί ηθοποιοί το παίζανε δίπορτο.

Ανέπτυξε [και βραβεύτηκε] σημαντική ανθρωπιστική δράση για το Χαμόγελο του Παιδιού, τα θύματα της Βοσνίας και ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.