Larry Hagman ή Τί σκότωσε τον J.R.
Η σαπουνόπερα Ντάλας [1978-1991] κράτησε σε αγωνία τους τηλεθεατές επί τέσσερα χρόνια περιμένοντας να μάθουν "ποιος σκότωσε τον Τζέι Αρ"; Εκτός από κακός J. R. [για 357 επεισόδια] χρημάτισε και εκτελεστής παραγωγός [74 επεισόδια] και σκηνοθέτης [32 επεισόδια]. Η εποποιία συνεχίστηκε με τηλεταινίες [Ντάλας: Τα πρώτα χρόνια, Ο Τζέι Αρ επιστρέφει, Ο πόλεμος των Ιούινγκς] και νέες σαπουνοσυνέχειες [Sheer Dallas, Ντάλας 2012-2013] μέχρι τελικής πτώσεως. Τι ήταν τελικά αυτό που κατέβαλε τον Λάρι Χάγκμαν στα 81 του, καρκίνος του λάρυγγα ή κύρωση του ήπατος; Πάντως όχι κάποια δολοφόνος σφαίρα.
Ήταν "Ο άνθρωπος από την Ατλαντίδα" Patrick Duffy που τον εμψύχωσε να κόψει το κάπνισμα και το ποτό μετά από 45 χρόνια συνεχούς μανίας, έχοντας ήδη άρρωστο συκώτι. Ο Χάγκμαν το έτσουζε απ' όταν ήταν έφηβος και επισκεπτόταν συχνά το σπίτι των γονιών του κυοφορούμενου, αγέννητου ακόμη, προαναφερθέντα Πάτρικ. Αποτοξινώθηκε κι έφτασε μέχρι πρόεδρος του εθνικού αντικαπνιστικού αγώνα της Αμερικανικής Αντικαρκινικής Εταιρίας. Έκοψε δε το κρέας και τα γαλακτοκομικά κι έγινε φυτοφάγος.
Ο έρωτας με τη θεατρική σκηνή ήρθε παρακολουθώντας μαθήματα δραματικής τέχνης ενώ ήταν στο κολέγιο. Είχε ιδιαίτερη έφεση στους κωμικούς ρόλους. Το 1950 ασχολείται επαγγελματικά με το θέατρο με τη βοήθεια της μητρός, ηθοποιού Mary Martin. Πρώτη παράσταση Το ημέρωμα της Στρίγγλας κι ακολούθησαν μιούζικαλ και περιοδείες. Μετά [1952-56] διασκέδαζε τα στρατά υπηρετώντας στον Πόλεμο της Κορέας. Το 1956 έκανε πρεμιέρα οφ-Μπρόντγουεϊ [Once Around the Block, του Σαρόγιαν] και το 1958 εισήλθε πια στη θεατρική λεωφόρο [God and Kate Murphy, The Nervous Set, The Warm Peninsula, The Beauty Part].
Στην τηλεόραση εισέβαλλε το 1957 με εμφανίσεις σε ζωντανές εκπομπές, σόου και πρώιμες σαπουνοσειρές. Αποκορύφωμα της κωμικής του φλέβας ήταν Το τζίνι και η Τζίνι [1965-1970] όπου σοβαρός λοχαγός [αυτός] μπλέκει με σκανταλιάρα καλή μάγισσα [Μπάρμπαρα Ίντεν] του βάζου-λύχνου. Εντός πέντε σεζόν έγινε μέγας τηλεοπτικός αστήρ, βαφτίστηκε σκηνοθέτης [3 επεισόδια], τραγούδησε [Happy Birthday, Mr. President], χόρεψε και... πιάστηκε καλά. Έκτοτε παρήλασε σε πολλές κλασικές τηλεσειρές ως ειδική συμμετοχή, σπέσιαλ γκεστ ενός επεισοδίου.
Στο σινεμά έκανε αρχή το 1964 με ναυτική πολεμική κωμωδία [Ensign Pulver], περιπετειώδες θρίλερ αλά Λιούμετ [Συναγερμός θανάτου, όπου ξεκινά η φιλία με τον Χένρι Φόντα] και πολεμική περιπέτεια [90 ημέρες στην κόλαση]. Ακολουθούν Πρέμινγκερ [Πρώτη νίκη], Λιούμετ ξανά [Όσα κρύβει ο ουρανός], Πίτερ Φόντα [Πληρωμένος φονιάς], Μαζέρσκι [Χάρι και Τόντο], Άπτεντ [Βρόμικοι άγγελοι του Σόχο], Γέιτς [Ατσίδες του Λος Άντζελες], Τζον Στάρτζες [Ο αετός πάτησε στη γη] και Ρίτσαρντ Ντόνερ [Σούπερμαν].
Ενδιάμεσα, σκηνοθέτησε σίκουελ β-ταινίας τρόμου [Beware! The Blob, 1972] και μπήκε στα ανθολόγια του τζανκ σινεμά. Μετά τον τηλεοπτικό θρίαμβο είχε μετρημένες σινε-συνεργασίες με τους Μπλέικ Έντουαρντς [Ροζ σκάνδαλα], Βίλγκοτ Σιόμαν [Κοκκινίζω από ντροπή - λόγω καταγωγής;], Όλιβερ Στόουν [Νίξον] και Μάικ Νίκολς [Όλες οι γυναίκες του προέδρου]. Τελευταία συμμετοχή σε ταινία ήταν ελληνική, Το πέταγμα του κύκνου [2011] του Νίκου Τζίμα.
Ως γνήσιος τεξανός είχε πάθος με τα καουμπόικα καπέλα και τις σημαίες.
Σαρανταοκτώ χρόνια ταινίες
1964: Επιχείρηση Ειρηνικός /Ensign Pulver, του Joshua Logan
1964: Συναγερμός θανάτου /Fail-Safe, του Sidney Lumet
1964: 90 ημέρες στην κόλαση /The Cavern /Sette contro la morte, του Edgar G. Ulmer
1965: Πρώτη νίκη /In Harm's Way, του Otto Preminger
1966: Όσα κρύβει ο ουρανός /The Group, του Sidney Lumet
1970: Τρεις στο κελάρι /Up in the Cellar, του Theodore J. Flicker
1971: Πληρωμένος φονιάς /The Hired Hand, του Peter Fonda
1972: Beware! The Blob /Son of the Blob, του Larry Hagman
1973: Αντόνιο /Antonio, του Claudio Guzman
1974: Χάρι και Τόντο /Harry and Tonto, του Paul Mazursky
1974: Βρόμικοι άγγελοι του Σόχο /Stardust, του Michael Apted
1976: Ατσίδες του Λος Άντζελες /Mother, Jugs & Speed, του Peter Yates
1976: Ένα τρελό, τρελό λεωφορείο /The Big Bus, του James Frawley
1976: Ο αετός πάτησε στη γη /The Eagle Has Landed, του John Sturges
1977: Χίλια μίλια θανάτου /Checkered Flag or Crash, του Alan Gibson
1977: Κραυγή δικαιοσύνης /Cry for Justice, του Bob Kelljan
1978: Σούπερμαν /Superman, του Richard Donner
1981: Ροζ σκάνδαλα /S.O.B., του Blake Edwards
1981: Κοκκινίζω από ντροπή /I Am Blushing /Jag rodnar, του Vilgot Sjoeman
1995: Νίξον /Nixon, του Oliver Stone
1998: Όλες οι γυναίκες του προέδρου /Primary Colors, του Mike Nichols
2011: Το πέταγμα του κύκνου /The Flight of the Swan, του Νίκου Τζίμα
Πενηνταεφτά χρόνια τηλεόραση
1965-1970: Το τζίνι και η Τζίνι /I Dream of Jeannie [5 σεζόν] δημ. ο Sidney Sheldon
1978-1991: Ντάλας /Dallas [14 σεζόν] δημιουργός ο David Jacobs
1986: Ντάλας, Τα πρώτα χρόνια /Dallas: The Early Years, του Larry Elikann
1996: Ντάλας, Ο Τζέι Αρ επιστρέφει /Dallas: J.R. Returns, του Leonard Katzman
1998: Ντάλας, Ο πόλεμος των Ιούινγκς /Dallas: War of the Ewings, του Michael Preece
2005: Ντάλας καθαρό /Sheer Dallas [6 επεισόδια]
2012-2013: Ντάλας, νέα σειρά /Dallas new series [11 επεισόδια]
ΥΓ: Υπάρχουν μερικοί, πρωθύστεροι, παραλληλισμοί με το μοιραίο πέρασμα του JFK από την κεντρική λεωφόρο του Dallas. Και δεν αναφέρομαι στην σαπουνόπερα, στον πυροβολισμό του JR ή στον τόπο θανάτου του ίδιου του Hagman. Η (Jean) Jeannie και ο τζίνης τραγουδάνε το 1967 αυτό που πρωτοείπε η Norma Jean το 1962 στον πρόεδρο: Happy Birthday, Mr. President!
