Le Grand Michel
Πατημένα 77, παραγωγικός, γόνιμος κι αειθαλής. Διασταύρωση γάλλου συνθέτη / ηθοποιού και αρμένισσας αριστοκράτισσας. Ο πιο καλός ο μαθητής της Nadia Boulanger που κόλλησε τον ιό της τζαζ βλέποντας λάιβ τον ζαλιστικό Dizzy Gillespie το 1947. Παρακάτω, δεν συνεργάστηκε μόνο με το συγκεκριμένο φορέα του ιού αλλά και με τους Miles Davies, Stan Getz, Phil Woods, Ray Charles [dude], Stephane Grappelli, Sergio Mendes, Maurice Andre, Herve Meschinet, Bud Shank, την αδερφή του Christiane, την Corinne Marchand, την Diana Ross, την Barbra Streisand, την Bjork, την Sarah Vaughan, τον Maurice Chevalier, τον Yves Montand, τον Serge Reggiani, τον Charles Aznavour, την αρπίστα Cathrine Michel, την Νανά Μούσχουρη, την Kiri te Kanawa, την Svetlana de Loutchek. Και με την Alison Moyet, της οποίας τη φωνή λατρεύουμε όλοι. Ξεφύγαμε λιγάκι αλλά τι πειράζει;
Και το όνομα αυτού Michel Legrand. Γνωστός τοις πάσι από τις μουσικές των ταινιών του Jacques Demy [Οι Ομπρέλες του Χερβούργου, Οι Δεσποινίδες του Ροσφόρ, & Λόλα, είναι τρεις από τις 10], της Agnes Varda [Οι Δεσποινίδες 25 χρόνια μετά, Το Σύμπαν του Ζακ Ντεμί κ.α.], του Jacques Deray [Η Πισίνα & ακόμη δυο], του Jean-Luc Godard [Bande a part (1964) κι άλλες 5], του Claude Lelouch [Bolero συν 3] και παραλίγο και του νουάρ νονού Jean-Pierre Melville [του ξέφυγε "Ο κόκκινος κύκλος"]. Μετά τις τρεις υποψηφιότητες για τις "Ομπρέλες" και τις "Δεσποινίδες" μετακομίζει οικογενειακώς στο Χόλιγουντ και, μέσω του Κουίνσι Τζόουνς, γνωρίζει το στιχουργικό ζευγάρι Alan και Marilyn Bergman.
Το λόμπι ανοίγει τις αγκάλες του. Σταδιακά κερδίζει άλλες εννιά υποψηφιότητες και τρία όσκαρ. Ένα για την "Υπόθεση Τόμας Κράουν" [αμέσως το 1968] και το πασίγνωστο "The Windmills of Your Mind" [Les moulins de mon coeur], 2ο για το "Καλοκαίρι του '42" [1971] του Robert Mulligan και 3ο για το "Γιεντλ" [1983] της Στρέιζαντ. Επιλεκτικά αναφέρω ότι έχει σκοράρει τον "Μεσάζοντα" [The Go-Between, 1970] του Losey, "Lady Sings the Blues" [1972] του Sidney J. Furie για την Μπίλι Χόλιντεϊ, το "Breezy" [1973] του Eastwood, το "Atlantic City" [1980] του Louis Malle, το τζεϊμσμποντικό "Never Say Never Again" [Ποτέ μη λες ποτέ, 83] του Kershner, το "Gaspard et Robinson" [1990] του Tony Gatlif, το "Dingo" [1991] του Rolf de Heer, το "Pret-a-Porter" [1994] του Altman και το ντοκιμαντέρ "Leaud de Hurle-dents" [2004].
Τώρα εν όψει του αφιερώματος Music on Film vs. Film on Music, το Σάββατο 1 Αυγούστου 2009 χωρίς πανσέληνο, το 50ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τον τιμά με τον Χρυσό Αλέξανδρο στο λόφο της Σάνης, λίγο πριν την πανηγυρική του συναυλία με την Alison "θεά" Moyet. Το μίνι αφιέρωμα περιλαμβάνει και τρεις ταινίες [Λόλα, Ομπρέλες του Χερβούργου και Πισίνα] που προβάλλονται στο παρακείμενο του λόφου "σινέ Ορφέας" την Πέμπτη 30, την Παρασκευή 31 Ιουλίου και την Κυριακή 2 Αυγούστου.
