Λεκόντ, ο διαπροσωπικός
Τον είχαμε αφήσει στον "Δήμιο του Σαν Πιέρ" [La veuve de Saint-Pierre, 2000] όπου μας είχε παρασύρει στα κατάδικά του ανεμοδαρμένα ύψη. Αν θέλετε να πιάσετε το νήμα απ' την αρχή πατήστε εδώ. Ακολούθησε το αμφιταλαντευόμενο "Φέλιξ και Λόλα" [Felix et Lola, 2000] που πέρασε μάλλον απαρατήρητο. "Ο άγνωστος του τρένου" [L'homme du train, 2002] μας γοήτευσε και πάλι με την αμφίδρομη ζήλια του. Παλινδρομεί με χαρακτηριστική άνεση από τον θάνατο στον έρωτα και μας ξαναφτιάχνει απανωτά με "Εξομολογήσεις πολύ προσωπικές" [Confidence trop intimes, 2003]. Είναι να μην αδημονούμε ενόψει της καμποτζιανής "Dogora" [2004];
Ας ξετυλίξουμε λοιπόν το κουβάρι από τον "Άγνωστο του τρένου" και ένθεν. Με τον Ζαν Σοσφόρ έχει ξανασυνεργαστεί άλλες έξι φορές, από την πρώτη του ταινία ως τον "Εραστή της κομμώτριας", τους "Αρχιδούκες" και τον "Περίγελο της αυλής". Γνωρίζονται πολύ καλά και ξέρει ο εις τις παραξενιές του άλλου. Κι ο παράξενος είναι πάντα ο Πατρίς. Ο Ζαν είναι πολύ σπουδαίος ηθοποιός, ικανός για κωμικούς ή τραγικούς ρόλους αλλά και για οτιδήποτε ενδιάμεσο. Η ευκολία και η φυσικότητα με τις οποίες μπαίνει στο σώμα ενός άλλου εαυτού τον καθιστούν μοναδικό. Η χημεία του με τον Λεκόντ παράγει τέρατα. Όχι μεγαλόσχημα ή μεγαλεπήβολα αλλά εσωτερικά μεγαθήρια.
Με τον σεναρίστα του "Άγνωστου", Claude Klotz [τον και συγγραφέα του Killer kid], έχει άλλες δυο συνεργασίες: τον "Εραστή της κομμώτριας" και το "Φέλιξ και Λόλα". Κι ενώ στα δυο προαναφερθέντα βλέπουμε ένα παράφορο ερωτικό ταγκό αρσενικού-θηλυκού, εδώ έχουμε ένα φιλμ μπάντι-μπάντι, ένα παιχνίδι πρόσωπο με πρόσωπο και σώμα με σώμα. Κι όσο φυσιολογικό ακούγεται αυτό, άλλο τόσο παράξενο και ιντριγκαδόρικο είναι και γίνεται μέχρι το τέλος. Με τον Johnny [be good] Hallyday δεν έχει ξαναδουλέψει. Ο Χάλιντεϊ αφήνει καταμέρος την ροκαμπιλάδικη περσόνα του και υποδύεται τον δυσκολότερο ρόλο του με απίστευτη ωριμότηατα, ειλικρίνεια και αξιοζήλευτη ταύτιση με το άλλο του μισό. Η εφαρμογή των δύο χαρακτήρων-μερών είναι τέλεια κι ο χρόνος τρέχει παραπληρωματικά προς χάριν του θεατή. Η ικανότητα του σκηνοθέτη να βαπτίζει πιθανό το απίθανο θριαμβεύει και πάλι.
Οι αυστηρά προσωπικές ιστορίες του είναι εντέλει διαπροσωπικές και άκρως συναρπαστικές κι ενδιαφέρουσες. Έτσι ακριβώς γίνεται και με τις πλέον πρόσφατες "Εξομολογήσεις πολύ προσωπικές" όπου πρυτανεύει η γλυκιά ωριμότητα των συντελεστών και μας μένει στον ουρανίσκο η ώριμη γλυκύτητα ενός μεστού φρούτου που τρώγεται αργά μα απολαυστικά. Ο Φαμπρίς Λουκινί δίνει ρέστα και περνάει στο πάνθεον των λεκοντικών χαρακτήρων, πλάι στον κύριο Υρ του Μισέλ Μπλαν, τον θείο της Υβόννης Ζαν Πιέρ Μαριέλ, τον εραστή Ροσφόρ και τους δυο άγνωστους του τρένου με τους οποίους έκανα καλή αρχή στο παρόν σημείωμα.
Όχι πως υπολείπεται σε τίποτε η Σαντρίν Μπονέρ. Τουναντίον μάλιστα, απογειώνεται μαζί με τον αχτύπητο Φαμπρίς. Λειτουργεί όμως ως εφαλτήριο, ως δράση απαραίτητη για την 'αντί-δράση' του καταπιεσμένου λογιστή που μεταμορφώνεται σε [σ]εξομολόγο και ψυχοθεραπευτή του εαυτού του. Πέραν των καλών ερμηνειών, μας προκαλεί και αυτή η γνώριμη αίσθηση του λεκοντικού σύμπαντος, που μας είναι ερεθιστικά ανοίκειο και ταυτόχρονα μας ξαφνιάζει ως πολύ κοντινό. Το πλάνο από το ταβάνι είναι ένα γνώριμο σήμα κατατεθέν του δημιουργού αλλά τα βλέμματα του Φαμπρίς μπορούν να παγώσουν τη στιγμή και να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα. Αν κάτι υπέφωσκε, είναι αυτή η δύναμη του έρωτα, κι αν κάτι την ώθησε στα πέρατα ήταν η πόλωση από τη φαντασία και την αριστουργηματική μουσική του Πασκάλ Εστέβ.
Άλλωστε, Esteve και Leconte έχουν διασταυρώσει τις τέχνες τους κι άλλες τρεις φορές στο παρελθόν. Στον "Άγνωστο του τρένου", στον "Δήμιο του Σαν-Πιέρ" και στο "Άρωμα της Υβόννης". Εδώ όμως ο Εστέβ ξεπέρασε και πάλι εαυτόν ώστε να συνάδει με την υπερβατική πορεία όλων των άλλων συντελεστών της ταινίας.
Τι ετοιμάζει όμως τώρα ο απρόβλεπτος Πατρίκιος στα 57 του; μιούζικαλ; ντοκιμαντέρ; τουριστική περιήγηση; κάτι ακαταχώρητο και νέο ως κινηματογραφικό είδος; τουτέστιν κάνα σινε-μανιφέστο; ή μήπως ένα ιμπρεσιονιστικό ουμανιστικό ποίημα; με υπόθεση; δίχως σενάριο; χωρίς κανόνα; κι ο Etienne Perruchon πώς κολλάει με την Καμπότζη; Πώς είναι δυνατόν μια συμφωνία από την Σόφια να γίνει εικόνα υψηλής ευκρίνειας HD στα πρότυπα του γκλασικού Κογιαανισκάτσι; Έλα μου ντε, εδώ σας θέλω. Πάντως ο ενθουσιασμός του είναι μεγάλος και η περιέργεια μου έχει γίνει βουνό. Ο Μάης θα δείξει.
Προ-ιστορία
Οι άγριες φράουλες πι-λε και ζι-ρο
Λ-Εξομολόγηση κοντή γιορτή
Take the J-H train
Ο άγνωστος πι-λάμδα κατεβαίνει
Ο Ευτύχης και η Λόλα του
ΥΓ: Όσοι ενδιαφέρεστε να εντρυφήσετε στις μουσικές των ταινιών του P.L., θα ήταν φρόνιμο να αναζητήσετε το σιντί "Le Cinema de Patrice Leconte" όπου εκπροσωπούνται ούτε λίγο ούτε πολύ 16 από τις 28 [;] Wadana - Wadana παμ-παρα-ραραρα.
