Με Απόκρυψη
Ο οδηγός πληροφορείται δια τηλεφώνου ότι στο αυτοκίνητο έχει τοποθετηθεί βόμβα. Του Κώστα Καρδερίνη
Ποιος είπε ότι οι ταινίες - ωρολογιακές βόμβες είναι προνόμιο μόνο του Χόλιγουντ; Η γοργά ανερχόμενη ισπανική κινηματογραφική βιομηχανία, σαν φοίνικας που αναγεννάται από τις στάχτες της καταρρακωμένης οικονομίας, έχει βαλθεί να [και εν ολίγοις έχει] αποδείξει ότι μπορεί να ανταγωνιστεί και να διαπρέψει σε όλα τα κινηματογραφικά είδη, υβριδικά και μη, βιτριολικά και μη, συμπαράγωγα και μη.
Εδώ έχουμε έναν τέτοιον καλοστημένο, καλορονταρισμένο ωρολογιακό μηχανισμό.
Το χρυσό πουλέν μιας ισπανικής τράπεζας [Luis Tosar] ξεκινάει απ' το σπίτι του και παίρνει μαζί του τα παιδιά να τα πάει στο σχολείο τους με την πολυτελή αμαξάρα του, παρόλο που άλλα είχε πει αρχικά στη γυναίκα του [η κανάρια καλλονή Goya Toledo]. Ένα καθ' οδόν τηλεφώνημα Με Απόκρυψη τον πληροφορεί ότι μια βόμβα βρίσκεται εντός του οχήματός του και θα εκραγεί αν κουνηθεί κάποιος απ' τη θέση του εκτός αν μεταφέρει άμεσα στον τραπεζικό λογαριασμό του αγνώστου ένα πολύ μεγάλο ποσό μαζί με τις προσωπικές του οικονομίες.
Στην πορεία ο γκόλντεν μπόι διαπιστώνει ότι ο εκβιαστής δεν αστειεύεται καθόλου. Είναι φακελωμένος, είναι παγιδευμένος, είναι περικυκλωμένος. Όμως, δεν είναι βλαμμένος, δεν είναι πανικοβλημένος, δεν είναι παραιτημένος. Η τυπική διαδρομή θα εξελιχθεί σε γκραν γκινιόλ αστικό μαρτύριο, σε αμφίρροπο στοίχημα για γερά νεύρα, σε ιδιότυπη μονομαχία της κακιάς απελπισίας. Τρομολαγνεία και συνωμοσιολογία έχουν και δεν έχουν θέση. Κρατική γραφειοκρατία, γραφική κρατικοκρατία και νέα τραπεζική τεχνολογία, επίσης. Ανώνυμοι επενδυτές, παράκτιες συναλλαγές, δομημένα γ@μημένα (βρ)ομόλογα, εκπλειστηριάσεις και καμικάζι αυτόχειρες... είναι όροι και διαστάσεις του ίδιου εφιάλτη.
Η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια, το δι' αλλήλων σώζεσθαι, η οδός της απωλείας, το τίμημα των πράξεών μας, η αίσθηση ότι κανείς δε μένει αλώβητος, όλα είναι έννοιες πάνω στις οποίες συλλογάται ελεύθερα ο βιωματικός θεατής, βλέποντας σφαιρικά όλες τις πλευρές και κρίνοντας σε τι λούκι απύθμενο [μεσογειακό;] έχει καταπέσει. Το οδυνηρό παράδειγμα της Ισπανίας γίνεται παγκόσμιο, γίνεται σαφές ότι μας αφορά και μας αγγίζει γιατί μεταδίδεται τάχιστα μέσω της κακώς κειμένης υπερ-καταναλωτικής παγκοσμιοποίησης. Η εσωτερική αλλαγή προτύπων, σκέψης και τακτικής είναι μια ατομική διαδικασία που εξωθείται στα άκρα από την έλλειψη χρόνου.
Ωστόσο μη φαντάζεστε μια ταινία με καταιγιστικούς ρυθμούς. Ο χρόνος έχει το δικό του χώρο κι ο χώρος το δικό του χρόνο.
Βαθμός: επτά μισό [7,5]
